Samtíðin - 01.03.1962, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
ágjörnum kerlingum okurverð fyrir her-
bergi og fæði. En alltaf löfðum við þó
saman og rifumst aldrei, svo að heitið
gæti! Konan mín fylgdi mér i blíðu og
stríðu, alltaf jafn trúföst, ástúðleg og
skilningsgóð.
Alll i einu duttum við i lukkupottinn.
Eins og flestir strákar, lief ég ákaflega
gaman af að veðja á knattspyrnukapp-
leikjum. Og eina vikuná lireppti ég smá-
vegis vinning, sem kom sér heldur en
ekki vel. Hann nægði sem fyrsta afborg-
un af litlu liúsi, sem við höfðum skoðað
og okkur hafði litizt vel á að kaupa. Þess
vegna búum við nú loks i eigin liúsi.
Bæði vinnum við úti, deilum öllu, sem
að höndum her, og erum ánægð með lifið.
Við erum jafn ástfangin núna og daginn,
sem ég hað stúlkunnar minnar. Ilefði
ég ekki kynnzt henni þarna á geðveikra-
h'ælinu, er eins víst, að ég væri enn i
hundunum1. Ekki vildi ég skipta á lienni
og ríkustu auðjöfursdóttur heimsins, sem
ætti að erfa allar milljónirnar eftir íöð-
ur sinn.
Þctla er nú ástarsagan mín. Mér er
ljúft að segja þér hana, lesari góður. Ég
álít, að dæmi konunnar minnar sýni
glöggt, hvers góð og gölug stúlka er
megnug í viðleitni sinni við að hjarga
manni og betrumbæta hamg jafnvel þótt
hann hafi sjálfur gefið upp alla viðreisn-
ar von. Langtrúlegast þykir mér, að ég
mundi hafa sokkið i djúpin á ný, ef kon-
an mín hefði ekki orðið mér til bjargar.
GÓÐUR MÁNUÐUR byrjar með því að ger-
ast áskrifandi að SAMTÍÐINNI.
Dtvarpstæki og útvarpsviðgerðir.
Öll vinna fljótt og vel af hendi leyst.
RADÍÓVIRKIftllM
Laugavegi 20 B. (Gengið inn frá Klapparstíg).
Sími 10-4-50.
Menn halda, að tækniöldin eyði draug-
unum. Þessi frásögn sýnir hið gagnstæða!
KÖTTUR
0G MÚS •
Niðurl.
BANNSETT læti ei’U þettat hugsaði ég
og dró slagbrandinn frá dyrunum.
Úti sást engin lifandi sála.
„Hver er þar?“ kallaði ég og fór allur
að skjálfa á beinunum. Og aftur liringdi
hjallan.
„Komdu inn,“ sagði ég og reyndi að
stilla röddina. „Lofaðu mér að sjá, livern-
ig þú lítur út.“
Þá var það, sem ég lieyrði sönglandi
í’ödd Róherts og einskis annars, og liún
sagði:
„Alll í lagi, Kalli. Þú ert dauðans mat-
ui’, það eitt er víst, en dauðinn mun fara
sér hægt. Iiann vei’ður að smákoma.
Sæll á meðan ...“
Ég hlýt að hafa lmigið þarna niður
meðvitundarlaus, því að morguninn eft-
ir fundu gömlu hjónin mig eins og livert
annað hrúgald og dyrnar upp á gátt.
„Nú geturðu hypjað þig liéðan,“ sagði
gamli maðurinn. „Þú skilur dyrnar eft-
ir opnar.“
„Ekki getur hann nú að því gert, þó
það líði yfir hann,“ sagði garnla konan.
„Og kannske heldur ekki, þó liann sé
fullur,“ hreytti gamli maðurinn úr sér.
Svo var ég rekinn á dyr, eins og Gyð-
ingui’inn gangandi. Nú var annaðhvort
að vinna eða drepast úr hungri, og ég fór
aftur í rafmagnið. Það er eins og það
liali átt fyrir mér að liggja. Annað starf
gat ég hvergi fengið. Undir eins og þeir
sáu framan í mig, ráku þeir mig út. En