Samtíðin - 01.06.1962, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
„Nú verð óg að fara,“ sagði röddin.
„Mér þótti vænt um að fá að tala við yð-
ur, það liefur stytt mér stundir. Má ég
liringja til yðar aftur?“ bælti hún við
og var nú allt í einu orðin áköf.
„Gerið þér það, cf yður langar til, en
ég er oft úli á kvöldin,“ svaraði ég og
reyndi að láta sem minnst á því bera, að
mér fannst þetta óskemmtilegt.
„Það gerir ekkert til. Ég gel alltaf
reynt að liringja. Þakk’ yður kærlega
fyrir.“ Röddin deyfðist nú svo, að kveðju-
orðin urðu að hálfgerðu hvísli.
Þegar ég hafði lagt tólið á, átlaði ég
mig á, að ég liafði ekki minnstu liug-
mynd um, liver þetta hafði verið, hvar
hún átli heima né hvers vegna hún hafði
verið að hringja til mín, að öðru leyti
en því, að hún kvaðst vera einmana og
sagði, að sig langaði lil að rahba við
einhvern. Ilinu var ég staðráðin í, að
ef ég væri heima, þegar hún liringdi
næst, skyldi ég ekki svara henni. Senni-
lega mundi hún hringja kl. 7, og þegar
síminn hringdi kvöldið eftir, lét ég sem
ég hevrði ekki til lians. En það verð ég
að segja, að þreyttari varð ég af að hlusta
á liann hringja líu mínútur samfleytt en
ég liafði orðið af samtalinu við konu-
vesalinginn kvöldið áður.
Þegar síminn hringdi kvöldið eftir, iðr-
aðist ég gjörða minna og svaraði tafar-
laust.
„Þér svöruðuð mér ekki i gærkvöldi,“
sagði hún önug. „Mikið þótti mér það
leiðinlegt.“
„Mér þykir leitt, en ég var ...“ úti var
rétt komið fram á varirnar á mér, en þá
greip hún fram i fyrir mér.
„Ég sá vður koma inn klukkan hálfsjö,
svo ég vissi, að þér voruð heima,“ sagði
hún.
„Ég ætlaði að segja, að ég hefði verið
upptekin,“ sagði ég hátíðlega. Undir niðri
fann ég til leiða yfir því, að njósnað skyldi
vera um háttsemi ilina, en dró af þvi þá
ályktun, að hún hyggi í grennd við mig.
Hvað sem því leið, áttum við örstutt
samtal um veðrið og sitthvað annað, áð-
ur en hún sleil talinu.
Næsta hálfa mánuðinn urðu símtöl
okkar sí og æ lengri, og enda Jjó11 hún
hringdi mig ekki upp á hverju kvöldi,
brást það ekki, að hún hringdi á slaginu
7. Mér er ekki fyllilega Ijóst, af liverju ég
liélt þessum samtölum áfram. Ef til vill
liefur það verið vegna þess, að ég kenndi
í hrjósti um liana, ef lil vill hefur mig
fýsl að komast að því, hver hún væri,
því að þó liún segðist lieita Jólianna,
hafði ég aldrei heyrt föðurnafn henn-
ar. Mér skildisl, að hún hyggi skamml
frá mér, og smám saman komst ég að
'því, að hún var gift, maður hennar kom
seint heim að horða á kvöldin og að hún
heið eftir honum með matinn, sem al-
veg var að verða ofsoðinn.
TVEIMUR DÖGUM áður en von var
á grönnum mínum heim úr sumarleyf-
inu, fór mig að langa til að gela gefið
þeim einhverja skýringu á öllum þess-
um símtölum mínum. Vildi þá svo vel til*
að ég i'alcst á konu, sem hjó þarna i hús-
inu, og spurði liana, livorl hún vissi,
hvaða fólk liefði húið á hæðinni and-
spænis mér, áður en núverandi leigj-
endur fluttust þangað.
Það kom dálítið á hana, þegar ég spurði
að þessu. „Auðvitað kannast ég við fólk-
ið,“ sagði liún, „en ég ætla að biðja yð-
ur að að hafa ekki orð á því, sem ég segi
yður, við núverandi leigjendur íhúðar-
innar.“
Eg lofaði því, og hún liélt áfram: „Hús-
hóndinn fór víst til Ástralíu, en ... kon-
an fyrirfór sér hér í íhúðinni. Þetta
voru ung hjón, og í fyrstu virtist alU
vera í lagi þeirra á milli, en svo fór hann
að koma svo seint heim á kvöldin. Konu-