Barnablaðið - 01.04.1950, Side 8

6
BARNABLAÐIÐ
„Góðan daginn," sagði Elsa,
„hvernig líður Ernst í dag?“
„Hann er svipaður. í gær fanust
mér liann vera svolítið betri, en í
nótt versnaði honum að nýju. Og
svo er það þessi mikli ótti við dauð-
ann, sem þjáir hann svo ákaflega
mikið. Bara að læknirinn hefði ekki
talað hátt um dauðann, því það
heyrði Ernst, og síðan er hann svo
ákaflega hræddur."
Elsa gekk inn til hins sjúka. Það
var fallegt barnsandlit, með stór-
um, brúnum augurn og háu enni,
umlukt af dökku, hrokknu hári,
sem mætti augum hennar. En Jiin-
ir dökku baugar neðan við augun
og hinar samanklemmdu varir,
báru vott um miklar þjáningar.
„Ég er með nokkuð til þín,
Ernst,“ sagði Elsa, og strauk hið
bleika enni hans. „Það er ekkert
fallegt núna, en ég skal segja þér
nokkuð um það.“
Hún settist við rúm hans og tók
upp blómsturpottinn og laukana
og sýndi honum.
Ernst leit undrandi á hana og
spurði, livað hún hefði að segja.
„Ernst, trúir þú mér, þegar ég
segi, að þessir dauðu laukar, sem
þú sérð, hafi líf í sér?“
„Hvað erum við vön að gera við
það, sem dáið er? Við erum vön að
grafa það,“ sagði hann með skjálf-
andi rödd.
„Já, Ernst, við geymum það í
jörðiruai. Nú skulum við leggja
hina þurru lauka í moldina. Eftir
fáa daga munt þú fá að sjá, að úr
moldinni kemur upp græn spíra,
sem fljótt stækkar og verður að
fallegri liljn. Meðan hún sagði
þetta, setti liún laukana í moldina,
og Ernst horfði undrandi á liana.
„Verður það eins með mig, þeg-
ar ég er dáinn?“ spurði hann.
„Já, Ernst litli. Þinn sjúki, þján-
ingarfulli líkami verður lagður í
jörðina, en inni í honum býr
hreinn ódauðlegur andi, sem svíf-
ur upp til Guðs. Jesús sagði einu
sinni: „Ég er upprisan og lífið, sá,
sem trúir á mig, mun lifa, þótt
hann deyi. Og hver sá, sem lifir og
trúir á mig, hann skal aldrei að
eilífu deyja.“ Jesús hefur sjálfur
eitt sinn legið í dimmri gröf. En
Hann reis upp. Hann lifir og er nú
í himninum. Ef við trúum á Hann,
fáum við að koma til Hans, þegar
við deyjum.“
Elsa bað hljóða og heita bæn til
Erelsara síns. Hún bað um, að litli
drengurinn fengi náð að skilja
hana. Það var einmitt tilætlunin
með gjöfinni, að taka burtu óttann
við dauðann. Og Jesús heyrði bæn
hennar. Frá þeim degi óttaðist
Ernst ekki fxamar dauðann. Á
hverjum morgni gáði hann að,
hvort liljurnar væru sprungnar út.
Einn morgun hrópaði hann
mjög glaður: „Mamma, flýttu þér
og komdu hingað, nú er liljan mín
komin uppl“