Sameiningin - 01.12.1958, Síða 9

Sameiningin
7
verði svo dofið, hjörtun hörð eða tilfinningar kaldar, að við
finnum eigi til æ nýrrar gleði, er við minnumst þess dýr-
mæta sigurs er vanst við Rauðahafið fyrir rúmum þrjú
þúsund árum síðan, þegar lítil þjóð komst undan kúgun og
órétti. Við hljótum að skilja því betur gleðina og þökkina
í páskahátíð Gyðinga, er við minnumst þess að þessa sigurs
var einmitt minnzt á þeirri hátíð.
En miklu fremur er ástæða til þess að hugleiða mikil-
vægi þessa forna atburðar, er við hugsum um það, hvílík
áhrif og mikilvægi hann einmitt hefur haft á okkar eigin
persónulega líf og þjóðina yfirleitt. Því að Guð valdi sér
þessa þjóð og gaf henni frelsi vegna kærleika síns til allra
þjóða. í baráttu ísraelsmanna opinberaði Hann vilja sinn
og kærlekia, og hjá þeirri þjóð fæddist sá Frelsari, sem
uppfyllti þrá mannanna um það frelsi, er Guð vill fúslega
gefa hverri sálu.
Já, þessi minning um lausn ísraelsþjóðarinnar undan
þrælaáþján Faraós og hetjuleg leiðsögn Móse er sannarlega
öllum gott umhugsunarefni, en hitt þó miklu fremur efni
mikillar gleði öllu mannkyni, að minnast Hans, sem gaf
líf sitt öllum til frelsunar.
Hann hefur gert oss frjálsa. Og því verður öllum kristn-
um mönnum Krossinn á Golgatahæðinni hið sanna tákn
frelsisins, kveldmáltíðin fagnaðarhátíð þess, og Kristur
höfundur þess, því að Postulinn segir: „Þar sem andi Drott-
ins er, þar er frelsi.“ (2. Kor. 3).
Áður en frelsi fæst, verður að fara vakning. Á árunum,
sem Móse dvaldi í Mídianslandi, opinberaðist honum sann-
færing um það, að Drottinn kalli sig til að leiða fsraels-
menn úr þrælahúsinu á Egyptalandi til sjálfstæðis og
frelsis. En áður en svo gat orðið, varð Móse að vekja hjá
þjóð sinni þá löngun til frelsis að hún þyrði að leggja á sig
áhættuna, sem því var samfara. Hann varð að vekja hjá
ísraelsmönnum viljann til baráttu og fórna. Hann varð að
vekja þá af andlegum svefni og trúarlegri deyfð, svo að
þeir skyldu að Guð vildi frelsi þeirra og mundi leiða þá til
hins fyrirheitna lands.
Það varð og hlutverk Móse að endurvekja sífellt þjóð
sína í þessum efnum á braut hennar um eyðimörkina, því
að ella var víst, að lokasigrinum yrði aldrei náð. Þetta
kostaði mikla baráttu, því að oft var gefið eftir. Fólkið