Sameiningin - 01.05.1945, Síða 17

97
hann var á ferð að næturlagi yfir veg all-örðugan og
hættulegan.
Vegurinn lá fram undan í ótal bugðum, og stefndi upp
á bratt fjalllendi; það var heiðskýrt loft, og stjörnurnar
lýstu upp veginn; en nú tók að þykkna í lofti, og stjörn-
urnar hurfu ein eftir aðra, þar til að þær voru allar horfnar
á bak við skýin.
Nú vandaðist málið fyrir ferðamanninum, var hann á
báðum áttum hvað gera skyldi; hann varð að þreifa fyrir
sér með fótunum, til þess að geta haldið veginum. Hann
vissi að vegurinn lá inn dimt og skuggalegt gil áður en
komist var upp á fjöllin. Átti hann að hverfa til baka hina
sömu leið og hann kom. Hann bjóst við að geta ratað til
baka, en þá mundi ferð hans til einskis.
Þegar hann var að hugsa um þetta, varð honum litið
yfir hinn svipdimma og drungalega fjallgarð, þóttist hann
koma auga á örlítinn glampa, sem roðaði austurloftið; bjóst
hann jafnframt við, að ekki væri mjög langt til dags; réði
hann þá af að halda áfram ferð sinni, en dimt var að ganga
gegn um gilið og óslétt með köflum, sem gerði manni ras-
hætt; þegar gilið þraut tók fjallshlíðin við brött og klettótt;
sandur og möl var undir fótum, og sóttist lítt ferðin. Samt
braust ferðamaðurinn upp á við í von um að geta náð
upp á fjallsbrúnina, virtist honum nú loftið lítið eitt bjart-
ara; að síðustu komst hann alla leið upp á fjallstoppinn;
það stóð heima að þá rann sólin upp yfir sjóndeildarhring-
inn, og sendi geislavendi sína í allar áttir; nú varð ferða-
maðurinn hjartanlega glaður og hresstist eftir næturgöngu
sína; ljósbrygði þau, sem hann sá neðan af láglendinu
reyndust engin vonbrigði; þau voru morgunroði indæls
dags. Ferðamaðurinn vissi, að nú væri sér borgið, og að
ferðin yrði greiðari og auðsóttari.
Flestir menn elska ljósið, ekki sízt þeir, sem hafa mist
not sinna líkamlegu augna; einnig þeir, sem sækja um
dimma vegu andstreymis og þjáninga.
Eins og það ber við að þeir, sem missa hina líkamlegu
sjón verða betur andlega sjáandi; sömuleiðis mun mörgum,
sem eiga ferð um dimma og dapra reynsluvegi verða það
að ráði, að horfa til loftsins eftir ljósbrygðum, sem sé
morgunroði komandi dags. Komi menn auga á þetta, fer
ekki hjá því að þeim eykst hugprýði og kraftur til að
halda áfram ferðinni, þótt dimt sé og örðug gangan. 1