Sameiningin - 01.07.1938, Qupperneq 10

104
hvað hætturnar snertir. Einna alvarlegast er að heimsand-
inn ómengaður á slik ítök hjá hörnum kirkjunnar, að
ósjaldan verður erfitt að greina þau frá fyrir nokkurt sér-
stakt mót, sem lífsstefna þeirra setji á hugsunarhátt þeirra
eða athafnir. En þannig skyggir á verðmæti kristindómsins
fyrir lífið bæði hjá þeim er kristið nafn bera og þeim er
utan við standa. Hættan er að menn hvorki vænti eða verði
fyrir þeirri hjálp, sem fagnaðarerindið ætti að veita, Öhug
setur að mörgum alvarlega hugsandi mönnum og dregur úr
hugrekki og framkvæmdum. Menn verða gagnteknir af
þeirri tilfinningu að í óefni sé komið, að ekkert verði að gert,
að hættunni verði eltki afstýrt, að helzt sé svo komið að
kirkja og kristni sé að farast. Þegar þannig er komið verða
átökin annaðhvort engin eða afllaus. Helzta von um viðreisn
er þá postulleg sjón, sem eygir guðlega úrlausn og útleið úr
öngþveitum lífsins og sér að aldrei er réttilega lesið úr ástæð-
um og viðhorfi nema það guðlega sé tekið til greina og kraft-
ur Guðs hagnýttur. Þar er hlutverk lcirkjunnar og tækifæri.
Öll kristnin á hér hlut að máli og hver einstakur hluti
hennar. Sem mannleg stofnun einvörðungu geta horfur
hennar virst skuggalegar mjög bæði vegna almenns ófull-
komleika hennar og óviturlegra úrræða. En málefnið, sem
hún fer með, á guðlegan viðreisnarkraft. Þetta má ekki leiða
til óheilbrigðs öryggis, sem lætur fyrirberast í athafnaleysi,
heldur til dáðríks lífs og starfs, sem borið er uppi af ineð-
vitund um að veikleiki vor á kost á að iklæðast styrkleika
Guðs og þannig að bera árangur meiri og betri en vér annars
hefðum þorað að vonast eftir.
Sem lítil beild á stóru sviði á kirkjufélag vort við að
stríða bæði það, sem sameiginlegt er allri kristni samtíðar-
innar og það, sem er sérstakt fyrir oss vegna afstöðu vorrar
og ástæðna. Til vor nær ómur af örvæntingarvíli þeirra, sem
sjá einungis hættur og öngþveiti. Við eigum nóg af gífur-
mælum um það, hve erfiðlega horfi við, en minna af glögg-
skygni þeirri, sem aðgreinir ástæður og tildrög og iniðar
bjargráðin við vandamálin. Það er að taka vandanum með
skynsemi og æðrast hvergi.
Á seinni árum hefir dreifing íslendinga farið stórum
vaxandi. Margar bygðir vorar verða fyrir þeirri blóðtöku
vegna burtflutnings að þær bíða þess aldrei bætur. En í
dreifingunni verður erfiðara með allan félagsskap, einkum
þegar lika dofnar yfir þjóðernismeðvitundinni þannig, að
fólk af íslenzkri ætt sér litla ástæðu til að bindast fremur