Sameiningin - 01.07.1938, Qupperneq 14

108
Sé hann með oss, ekkert er
óttalegt þá sigrum vér.
Hvað snertir hin einstöku vandamál og erfiðleika, sem
við er að stríða, er áríðandi að horfast í augu við veruleik-
ann án þess að æðrast, að starfa sem þeir er hafa trú á mál-
stað sínum, að láta ekki hugfallast, þegar lítið ávinst, treysta
guðlegu fulltingi en liggja þó aldrei á liði sínu, gera það sem
unt er í bili en láta þó aldrei þar við sitja. Þó margt sé í
molum fyrir okkur og fylsta ástæða sé til að kannast við með
auðmýkt það sem á vantar, þá er hjá fólki voru í öllum
bygðum og söfnuðum mikið af trygð við hugsjónir og mál-
efni vor, sem þarf að fá fyllri framrás.
Það eru mikil umbrot hjá hugsandi mönnum hvað
snertir andleg mál, en það er einmitt vottur um að margir
eru að átta sig á að áhrif kristindómsins má ekki iniða við
lágan himin og litla jörð. Þau þurfa og eiga að vera skapandi
afl, semundanskliur ekkert í lífinu frá því að ummyndast
fyrir áhrif þeirra. f því sýnir sig ekki sízt undramáttur
kristindómsins að trú á hann eykst við alla einlæga og alvar-
lega viðleitni að ryðja honum braut og þegar mest kreppir
að. En einungis með öruggum huga fá menn beitt sér þannig
að um árangur og sigur geti verið að ræða.
+ -f
Samvinna.—Eg hefi áður gert grein fyrir því hvernig eg
lít á samvinnu og sambræðslu milli Sambandskirkjufélagsins
og vors eigin kirkjufqlags. Voru ummæli mín samþykt at’
kirkjuþingi sem réttmæt greinargerð á afstöðu vorri. En
vegna þess að einhver misskilningur virðist ráða hjá nokkr-
um utan kirkjufélags vors sérstaklega, vil eg enn á ný fara
uni málið nokkrum orðum. Aðal þröskuldur í vegi þess að
samband eða almcnn samvinna geti átt sér stað milli lelag-
anna, er frá mínu sjónarmiði það að Sambandskirkjufélagið
er partur af stærri félagsheild, sem samkvæmt stefnu sinni
ekki viðurkennir Krist sem Guð og frelsara, til að nota orð
þeirra sem standa að myndun alheims bandalags kristinna
kirkna. Eg veit að margir í Sambandskirkjufélaginu eiga
ekki samleið með únítörum í þessu efni, en þeir slcipa sér
þar undir merki. Það mundi kirlcjufélag vort aldrei geta
gert. Hefi eg látið í ljós við að minsta kosti tvo leiðtoga í
Sambandskirkjufélaginu að það spor er eg teldi líklegast til
að færa kirkjufélögin nær hvort öðru væri það að þeir sæu
sér fært að segja skilið við American Unitarian Association,
og standa sem óháð islenzkt kirkjufélag. Þá stæði líkt á