Sameiningin - 01.02.1927, Qupperneq 18

48
til'breytilegu starfi; er hvergi annaö eins tækifæri til þessa og í
prestsstöðunni.
Eg leyfi mér aö fara lengra >og halda því fram að presturinn
sé eins liklegur að geta aflað sér brauös i nútíöarlífi eins og nokk-
ur annar. Eg á e'kki viö að hann hafi eins gott tækifæri til aö
veföa ríkur, en hann er heldur ekki líklegur að verða sárfátækur.
Eg hefi spurt ýmsa forstööumenn fátækraheimila til hvers þeir
mundu nota mig, ef eg fengi inntöku á stdfnanir þeirra. Þeir
svara: “Við fáum aldrei presta hingaö. Þeir lenda stundum í
fangelsi, einstöku sinnum á geöveikrahæli, -en aldrei á fátækra-
heimili.”
í fjörutíu ár hefi eg verjð prestur. Eg byrjaði með $800.00
launum. Eg hefi haft meiri laun, og líka minni, en eg hefi aldrei
liöiö hungur. Það eru ekki tvær vikur síSan eg sat til borðs með
miljónamæring. Eg át með beztu lyst af öllum réttunum, en hús-
'bóndinn varS að láta sér nægja mjólk og “crackers”, eftir læknis-
bo’ði. Föt mín skýla mér eins vel og hans föt honum. Eg sef í
eins notalegu rúmi, og nýt meiri gleSi í lífinu. Eg fyrirlít ekki
þá yfirburði, sem auður þessa þreytta manns veita honum, og það
mundi ekki hryggja mig að eiga ögn af honum; en ef gerður er
’jafnaðarreikningur yfir alt það, sem hann hefir boriS úr býtum á
sama tímabili, þá er eg auðugri en hann aS öllu því, sem bezt full-
nægir lífinu..Hann er eins góSur maður 0g eg er, en hvað heilsu og
ánægju á komandi árum snertir erui horfurnar 'betri fyrir mér en
honum. Likurnar eru aS hann hafi ekki meira til hnífs og skeið-
ar en eg, né heldur að hann verSi betur fær um, aS njóta þess.
Svo langar mig til þess að vekja athygli á því, að prestsstaö-
an veitir manni tækifæri til aS vera sönn hetja í lífinu. Mér finst
aö ýmsir muni álíta að svo sé ekki. En þegar eg lít til baka yfir
hóp þeirra manna, sem eg 'hefi 'þekt í prestsstööum, þá hefir þaS
yfir þaS heila tekiS verið göfugmannlegur og karlmannlegur hóp-
ur . Fyrir skömmu sat eg kirkjulega stefnu, sem stóS yfir í þrjá
daga. Eitt kvöldið neyttu allir prestarnir kvöldverSar saman í
kellarasal í kirkju í nágrenninu. VeSur var heitt, og viS höfðum
setiö á fundi allan daginn, og áttum aö vera á fundi aftur um
kvöldiö. Af því við vorum útaf fyrir okkur, stakk einhver upp á
því aö við skyldum klæöa okkur úr treyjunum og láta okkur líða
vel. Eg haföi tækifæri til að veita 'þessum mönnum eftirtekt,
svona léttklæddum, og þaS var ekki aS efa, aö þarna var þrekleg-
ur og gjörvilegur hópur. Ef kastað ’hefSi verið’ knetti einhvers-
staöar í hópinn, mundi engin hætta aS hann ékki hefði veriö grip-
inn. Þar var nóg af mönnum í tvo fótboltaflokka og tvo knatt-