Sameiningin - 01.12.1919, Qupperneq 12

296
Vizka (les úi’ bók Sannleikans) :
Alt liold er gras
og allur yndisleikur þess sem blóm vallar.
Grasið visnar, blómin fölna,
en orð Guðs vors stendur stöðugt eilíflega.
Því sólin kemur upp með vindinum brennanda,
og grasið visnar, blómið fölnar og fegurð þess
sézt ekki framar.
Pílagrímur: En með hverju á eg að borga þér þessa
.gjöf?
Skemtun: pú verður að fylgja mér dag’ eftir dag, og
aldrei mátt þú gleyma því eitt augnablik, að á undan öllu
öðru átt þú að auðsýna mér liollustu. Ef þú þreytist,
mátt þú samt aldrei nema staðar, því eftir þetta heyrir
líf þitt mér til.
(Samvizka leggur hönd sína á öxl Pílagríms, lyftir
upp stundaglasinu á ný og hristir hægt höfuðið.)
Pílagrímur: En eg heyri Konunginum til. Hvern-
ig get eg eytt æfi minni við hégóma og iðjulevsi, þar sem
líf mitt er helgað honum ? Nei, Skemtun, eg get ekki þeg-
ið gjöf þína.
Skemtun: Þá verð eg að kveðja þig, Pílagrímur.—
(Fer.)
Pilagrímur: Rödd Skemtunar liljómaði yndislega í
eyrum mér. Eg vildi óska, að hún hefði rnátt vera kvr.
En hver kemur hér ?
(Auðlegð kemur inn.)
Auðlegö: Fríði Pílagrímur, eg er Auðlegð. Yald
mitt er meira en þú getur gert þér í hugarlund. Eg skal
klæða þig dýrindis klæðum. Eg skal skreyta þig með
gimsteinum. Þú skalt búa í skrautlegum liöllum og
margir þjónar skulu hlýða boðum þínum. Alt umhverfis
þig skal gleðja auga og lirífa liuga þinn. Fyrir þér skulu
allar dyr opnar standa og þú munt í hávegum hafður
verða fyrir það, sem eg gef þér. Má eg ekki leggja gjöf
mína í hendur þínar? (Réttir honum gullpvngju mikla.)
Samvizka (eins og áður): Góðu að þér, gáðu að þér!
Lffið líður fljótt og Auðlegð fýkur sem fis í vindi.
Pílagr.: Afmælisgjöf handa konunginum mínum!
Slíka gjöf hef'ir þú sannarlega á boðstólum, en eg óttast,
að hún verði of-dýru verði kevpt. Hvað ber mér að gefa
þér í staðinn?