Sameiningin - 01.12.1919, Page 19

303
ir vegar á voru litla fleyi, og strönd hins ljósa, opinberaða sann-
leika myndi von bráðar hverfa úr sýn.
Látum það heldur standa, sem trúar-atriði, að Jesús Krist-
ur, hann, sem lá í jötunni í Betlehem, og var borinn á móður-
örmum, og lifði sársaukalífi, og dó á illvirkja-krossi, — að hann
er, þrátt fyrir alt þetta, “Guð yfir öllu, blesaður um aldir,” “og
ber alt með orði máttar síns.”
Hann var ekki engill — það hefir postulinn yfirfljótanlega
hrakið með orðum sínum í fyrsta og öðrum kapítula bréfsins til
Hebrea: hann gat ekki verið engill, því að honum er tileinkuð
margskonar tign og sæmd, isem englum var aldrei gefin.
Hann var enginn óæðri Guð, eða einhver andleg vera
hafin upp í guðdóminn, þótt sumir hafi haldið fram þeirri fjar-
stæðu — alt slíkt er blekkingarorð og draumórar. Hann var
svo sannur Guð, sem Guð getur verið, eitt með föðurnum og
andanum, sem er blessaður að eilífu. Ef að það væri ekki svo,
þá mistum vér eigi að eins megimstyrk vonar vorrar, heldur
væri ilmurinn horfinn úr textanum. Meginmálið sjálft—dýrð-
in, sem við oss blasir í holdtekjunni, er einmitt þetta; að þar var
Guð sjálfur hjúpaður mannlegu holdi; ef það hefði verið nokk-
ur önnur vera, sem með þeim hætti var í mannsholdi til vor
komin, þá gæti eg ekki séð neitt frábærlega merkilegt í þeim
viðburði, og enga huggun, að sjálfsögðu.
pað væri mér ekkert stór-atriði, þótt engill yrði maður, eng-
inn fögnuður hjarta mínu, engin huggunarlind, þótt einhver
æðri vera tæki á sig mannlegt eðli. En “Guð með oss” — það
er ósegjanlegur unaður. “Guð með oss”, Guð, í fullri merking
orðsins, guðdómurinn, ihinn eilífi Jehóva, með oss: pað var
nokkuð, sem vert var nætursöngsins englanna, er sungu fyrir
undrandi fjárhirðunum jólaljóðið: “Dýrð sé Guði í upphæðum,
friður á jörð og velþóknun yfir mönnunum.”
petta var þess vert, að spámenn og sjáendur sæi það fyrir;
þess vert, að innblástur Drottins varðveitti frásögnina. petta
var enn fremur þess vert, að postular og trúir játendur dæi fyr-
ir það píslarvættisdauða, og metti líf sitt ekki mikils virði fyrir
sjálfa sig sakir guðmannsins. Og þetta, bræður mínir, er þess
vert, að þér enn í dag flytjið gleðifregnina, þess vert, að þér
með heilögu lífi auglýsið hinn blessaða kraft hennar, þess vért,
að þér deyið vonglaðir í þeirri huggun, sem hún hefir að bjóða.
Hér er hinn fyrsti sannleikur vorrar heilögu trúar: “Vit-
anlega er leyndardómur guðhræðslunnar mikill, Guð var opin-
beraður 'í holdi.” Hann, sem var fæddur í Betlehem, er Guð, og
“Guð með oss.” Guð—þar er hátignin; “Guð með oss”, þar er