Íslendingur - 14.07.1922, Blaðsíða 3

28 tbl.
ISLENDINOUR.
109
Austanfari heitir nýtt blað sem hlaupið
hefir af stokkunum á Seyðisfirði. Kemur
það í stað Austurlands og er ritstjóri hinn
sami, Guðm. G. Hagalín. Blaðið fer mynd-
arlega úr garði og mun verða vél til vina.
Pósthúsið er nú flutt í hið nýja heim-
kynni sitt, Hafnarstræti 84, og er þar veg-
Iegt umhorfs og haganlega útbúið. Von-
andi má nú ætla’að'Bókasafnið fái að nýju
húsakynni þau er pósthúsið hafði í Sam-
komuhúsinu; gengur það hneyxli næst
hversu mikla vanrækt bæjarstjórnin hefir
sýnt bókasafninu síðustu árin, og er furða
hvað almenningur hefir liðið það lengi
möglunarlaust.
Hásetafélag var stofnað hér í gærkveldi,
Fiskiskipin eru nú þvínær öll komin
inn og hætt þorskveiðum. Er nú verið að
búa þau undir síldarvertíðina sem byrjar
á næstunni.
Voruílarverð er hér á Akureyri kr. 2,75
kg. fyrstaflokks ull, á Seyðisfirði og Sauð-
ái'krók mun hæsta verð kr. 2,60 kg.
Opinberað hafa trúlofun sína nýverið,
Jóh. Örn Jónsson skáld frá Árnesi í
Tungusveit og ungfrú Mundíana Jónsdóttir
Strandgötu 43, Oddeyri.
tSirius< væntanlegur í nótt. Með hon-
um er lík frú Önnu Stephensen og verð-
ur það jarðsett hér á Þriðjudaginn.
Eggert Stefánsson söngvari er væntan-
legur hingað bráðlega og ætlar hann að
syngja hér að öllu forfallalausu.
03
Hulda Arnadóttir, Stóra-Dunhaga.
Fædd 28/i 1906, dáin c/6 1922.
Pessi unga skúlka kendi sjúkleiks
þessa (lungnaberkla) fyrir tæpum 2
árum, sem varð banamein hennar,
þrátt fyrir alla mögulega hjálparvið-
leitni læknis hennar og beztu hjúkrun
í foreldrahúsum. Æfiskeið hennar varð
því stult, þar sem hún varð aðeins
fult 16 ára; en þó að stutt væri, var
það fagurt og bjart; hún var von og
gleði foreldranna og engiíhrein í hjarta
og hegðun, og svo virtist að húu
með vaxandi þroska mundi eignast
hina fegurstu kosti, sem unga stúlku
mega prýða. Sjúkleika sinn ba>- hún
með frábærri stillingu og þolinmæði,
og var henni þó alllengi fullljóst hver
endir hans mundi verða; en alt það
gaf hún á Guðs vald og treysti misk-
un hans eftir þetta líf.
Jarðarför hennar fór fram 20. f. m.
þ. á. að viðstöddum fjölda frændfólks
og góðvina.
Eftirfarandi kvæði, sem sent var ást-
vinum hinnar látnu, var sungið á eftir
húskveðjunni.
]■
Lljóssins Guð, er lífið gefur,
líf sem aldrei sloknað fær:
huggun ein f harmi sárum
himni þínum færast nær.
Hér þó skilji lífsins leiðir
lifa ásta — og trygðabönd,
fylgja þeim sem flytja héðan
fegurst upp í sólnalönd.
Hún sem átti ástarauðinn,
yndi sinna’ og vonaljós,
lifði til að lýsa’ og gleðja,
ljúf og hrein sem vorsins rós,
hjartaprúð í hinstu raunum,
horfði lengi á dauðans arm*
leit og trúði’ á landið fagra,
land sem engan þekkir harrn.
Hún sem kunni heimastörfin,
hjálpa, gleðja og styrkja hug,
þó í byrjun æskuára
aðeins væri að taka flug, —
því eru’ í Júní bez'tu blómin
burtu hrifin hér á jörð?
Vill þau Guð á himni hafa
hrein í sinni englahjörð?
Gfátið ei, því lífið líður
líkt og hafsins bára’ að strönd;
alla heim til endurfunda
okkur leiðir Drottins hönd.
Engla sem á Ijósum líða
langt uai Drottins undrágeim,
þeim, sem fara héðan hljóta,
hjartans kveðju flytja heim.
X.
OO
Athugasemdir
við dylgjur Jónasar.
Ritstjóri Dag$ siglir hraðbyr í blaði
sínu með hinn mesta þvætting og
tilgátur um mig. Hann segir að dæm-
ið um lágar hvatir sem eg setti fram
í svargrein til hans sé stýlað upp á
sig.
Til þess að fyrirbyggja allan mis-
skilning, og til þess, ef hægt er, að
koma í veg fyrir að ritstjórinn verði
ekki meira ímyndunnarveikur en orðið
er út af þessu, læt eg hann vita hér
með að það eru rakalaus ósannindi,
að eg hafi haft hann nokkuð til fyrir-
myndar.
f fyrsta lagi af þvf, að mér hefir
aldrei dottið í hug að skrifa neit brot
af æfisögu hans.
í öðru lagi af því að eg teldi ráð-
legt af hverjum sem ætlaði að gjöra
það, að hafa þau atriði æfiferils hans
vottföst, sem telja mætti vafasöm hvort
heitið gæti góð breytni, af þvf, að mér
finst dæmið sem eg setti fram, svo
gjörólfkt því, sem ritsijórinn sjálfur
segir um ferðalag sitt, og næst um
þvi óskiljanlegt að nokkur skyldi taka
þá beitu.
En vitanlegt er það, að eg get ekk-
ert gjört að því þótt samvizkan hans
hafi máske slegið hans kinnhest úi af
þessu, þar er hann er einn og óskip-
aður ráðanautur sinnar breytni, og því
betur, mér alveg óviðkomandi.
Ritstjórinn segist hafa fengið tvo
hesta lánaða og þeir hafi verið sendir
ásamt fleiri hestum suður í Borganes.
Á öllum þessum hestum, var farið til
baka sömu leið hingað norður, nema
hans hestum, með þá fer hann suðnr
í Gullbringusýslu, austur í Arnesýslu
og svo Sprengisandsleið norður. Ef
eg hefði lánað honum hest, mundi eg
hafa talið þetta ferðalag alt annað. Að
fara öræfin milli Suður- og Norðurlands,
eða fara bygðir, eins og tíðarfar og
færð var á fjallinu í fyrra sumar. Og
það hefði verið gaman að sjá úrslit á
því máli fyrir dómstólunum.
Retta ferðalag telur ritstjórinn þrjú
dagsverk fyrir hvern hest, og má þvl
ætla, þar sem hann er að sjálfsögðu
mikil dýravinur, að hann telji 16 tíma
áfanga fyrir tvo hesta fullkomið dags-
verk. Ferðalagið mundi því líta út
fyrir mínum sjónum eitt hvað á þessa
leið:
Fyrsti áfanginn. Farið frá Akureyri að
morgni, borðaður miðdagur á Stað í
Hrútafiðri, komið að kvöldi að Bessa-
stöðum eða Reykjavík, og gist þar yfir
nóttina.
Annar áfangi. Drukkið morgunkaffi á
Ringvöllum, snæddur miðdagur í Vatna-
dalnum, gist í Eyvindarveri: Priðji á-
fanginn. Drukkið kaífi við Tjarnardrög,
miðdagur við Kiðagilsdrög, kvöldverð-
ur á Mýri í Bárðardal og svo heim til
Akureyri sama kvöld.
Ojalddagi Islendings
var 1. Júlí.
Borgið blaðið og léttið þeirri byrði af samvizkunni.
Petta ferðalag virðist svo gjörólíkt
því sem stendur í dætninu góða að
það er alls ekki samanberandi og
Ííklega fáuin dottið í hug nein sam-
líking nema þá ritstjóranum.
Næst talar hann um greiðslu fyrir
hestleiguna. Par segir hann að hafi
orðið ágreiningur um. Ekki nefnir hann
heldur að hann hafi greitt leiguna í
peningum. Svo í þessu atriði virði eg
honum til vorkunar, þóít honum finn-
ist líking þar.
Priðja atriðið hjá honum er eigin-
Iega fyrirmynd um hvernig eigi að
skila hestum þegar komið er með þá
úr langferð. Af umsögn ritstjórans má
skilja, að hesturinn hafi átt heima út í
sveit. En hvernig hann hefir komið
því til leiðar, að eigandi bestsins vissi
þegar hann kom af öræfunum, sést
ekki í greininni. Ritstjórinn hefir lík-
lega byrst honum í draumi nóttina
sem hann var í Eyvindarveri.
Hann segist hafa slept hestinum í
girðingu rétt hjá Akureyri.
Nú finst mér það skifta talsverðu rnáli,
ef þetta er teljast fyrirmynda skil á
á hestinum, hvaða girðing þetta hefír
verið.
Ef þetta hefði nú verið girðingin,
sem liggur um heimaland jarðanna
Nausts, Stóra-Eyrarlands, Hamarkotsog
Kotár, þá virðist mér nú reyndar í
fljótu bragði svæðið vera nokkuð stórt.
Og margur góður maður hefir orðið
að lúta svo lágt, að leita að hesti 1
til 2 daga á því svæði og finna hann
ekki.
Fjórða atriði er ekkert líkt, eftir því,
sem hann sjálfur segir frá. Hann kem-
ur með hestinn úr ferðalagi, svona
líka ljómandi útlítandi, má það teljast
ágætt að hann skyldi ekki einu sinni
vera gjarðasár, eftir að hafa vaðið aur
og vegleysur um öræf íslands.
í þessu máli hefir ritstjórinn tekið
upp þá bardaga aðferð að viðhafa
fimm ljót orð og vil eg aðeins til-
nefna þessi, sem sýnishorn: Einfelding-
ur, huglaus, gleypigjarn og óvandaður.
Pessl kjarnyrði og sönnunargögn er
hann búnn að gefa út tvisvar, samt
ekki á sinn kostnað. Nú vil eg ráð-
leggja honum að láta ekki þriðju út-
gáfuna koma af sömu orðum, heldur
breyta um, lesendunum fer máske að
leiðast að heyra þá tuggu enn einu
sinni. Innihald spekunar þyrfti ekki að
raskast neitt.
Hvernig líst ritstjóranum á að setja
þessi orð í staðin:
Vitlaus, huglausastur allra, gleypir alt,
illmenni. Pessi orð kveða í við
sterkara á, en sami vísdómurinn
felst í þeim. Það er réttast fyrir rit-
stjórann að athuga þetta.
Að ástæðulausu hefir ritstjórinn rétt
til höggs við mig, hann hefir tekið
uppöfugar ogrammar skakkar heimildir,
fyrir það hafa öll vopn brotnað í hönd-
um hans, og nú stendur hann afvopn-
aður og herklæðalaus.
Alt það sem hann hefir sagt um
mig, fer heim til hans aftur, þar er
rétta heimilið fyrir það. Par eru föður-
húsin.
Pað eru til dýr svo gráðug, að ef
þau komast í æti þá éta þau of mikið
og æla því, en þau ganga vanalega
að spýu sinni aftur og sleikja hana
upp. Máske þarna sé íyrirmynd fyrir
þá sem segja of mikið.
Eg Itenni i brjóst um ritstjórann,
mér finst hann eiga svo bágt. Hann
er altaf f einhverjuni ýfistödum, ekki
um málefni, heldur um menn, Eg veit
ekki hvort það er af því að ritstjóra
hæfileikar hans eru svo tæmandi, að
hann treysti sér ekki til að ræða vel-
ferðarmál þjóðarinnar, eða tilhneging
hans og vit samrýmist betur lægri
málunum.
En eitt er víst að eg vildi óska
þess að fyrir íslenzku bændastéttinn
lægi að eiga talsmann sem væri betur
við hennar hæfi en nú er. Pví hún
kemur mér þannig fyrir að vera róg-
lynd tápmikil og orðheldin stétt.
Eg býst við að neyðast til að svara
ritstjóranum nokkrum sinnum enn þá.
Eg þykist vita að hann haldi áfram, því
hann hefir þann eiginleika að þagna
seint, jafnvel þó hann sé kveðin í kút-
inn. En eg skuldbisd taig ckki til að
svara honum mánaðarlega, það gjöri
eg einungis eftir mínum hentugleikum,
enda stend eg ver að vígi en hann,
þar sem hann er launaður maður til
þess að skrifa og hefir þann rétt að
velja efnið sjálfur eftir sinni djúpu
speki.
En það vil eg taka fram, að eg
gjöri þetta aðeins af brjóstgæðum til
ritstjórans, það getur verið þægilegt
ef haun vantar efni í blaðið og höf-
uðið á honnm er eitthvað tómt innan
og þróíturirm lítill til að kafa eftir
sínum allra göfugustu hugsjónum, að
segja nokkur orð um mig.
Ritað 14. Júní 1922.
Sveinn Sigurjónsson.
The
mjög gott nýkomið til
Jóh. Ragúels.
Með e. s. Annaho
komu karlmanna Gummístígvél og
bússur, og kvennstígvél.
Ennfremur verkamannaskór karla mjög
ódýrt.
M. H. Lyngdal.
Tapast hafa
í Vaglaskógi sl. sunnudag Silfur-
dósir merktar S. K. Th. 1903.
Finnandi skili ritstj. gegn fundar-
launum-
Kvenúr tapaðistá leiðinni frá Vaðla-
heiðarbrúninni niður í Veigastaðabás.
Finnandi skili ritstjóra þessa blaðs
gegn fundarlaunum.
Lambskinn
kaupir og borgar bezt
Verzlunin Brattahlíð.
Kálfskinn og
Lambskinn
kaupir hæsta verði.
J. H. Havsteen,