Straumar - 01.01.1927, Qupperneq 13

STRAUMAR
mæli hans sjálfs og annara lækna, sem hann vitnar í, um
trúna, mjög merkileg og athyglisverð.
Ef ekkert af þessum krafti birtist í lífi eiuhvers
manns, sem telur sig trúaðan, íná hann vera viss um, að
trúarlíf hans er sjúkt á einhvern hátt.
Ef trúin hvorki reynist styrkur til að bera byrðar
lífsins, né til hjálpar á betrunarbraut mannsins, né mátt-
ur til góðra afskifta af öðrum, þá er hún sjúk eða veikluð.
Líf, sem ekki starfar, út á við og inn á við, er ekk-
ert líf.
Þessvegna er öll einangrun trúaðra manna óeðli-
leg og ber vott um deyfð trúarlífsins.
Það er ekki eðlilegt heilbrigðu trúarlífi að dylj-
ast fyrir öðrum og lofa engum að sjá inn i helgidóm
hjaita síns.
Iieilbrigð trú á að bera ávexti — á að starfa, að
betrun mannsins sjálfs og betrun og hamingju annara.
Því öflugri sem hún er í starfi sínu, því meiri kraft,
þrek og hugrekki, sern hún flytur inn í líf mannsins, því
fjarlægari er hún dáðlausu dvalarástandi og skaðlegri
einangrun. —
Ekki er þó sama, hvernig starfað er. Það má starfa
á svo margan hátt. Það má meðal annars starfa með
þeim ofsa og því ofstæki, • að kærleikurinnn gleymist.
Kraftur getur verið samfara hörku og óbilgirni og sam-
úðarleysi. Þá er komið út í öfgar, sem mjög ber að var-
ast. — Af því leiðir, að þriðja einkeimi heilbrigðs
kristilegs trúarlífser, að trúin starfi í kærleika.
Allir þekkja kærleikskenningu frelsara vors, svo gera
mætti ráð íyrir að hér væri ekki um svo mikla hættu
að ræða. En reynslan ber um alt annað vott.
Allir kannast við trúarofstækið og vita lrve
dómar ofstækismannanna um þá, er aðrar skoðanir hafa,
oft eru harðir og óbilgjarnir.
Eg hefi nýlega lesið bók eftir danska prestinn Carl
Moe. Bókin heitir: „Oplevelser“ og er útgefin 1926. Þessi
mikilhæfi prestur lýsir þar æfiferli sínum og prestlegri
starfsemi. Er ánægjulegt að lesa um dugnað hans og áhuga.