Straumar - 01.01.1927, Síða 14

6
STRAUMAR
Þar er maður, sem vill starfa og sem vill sjá ávexti af
starfsemi sinni, og sem kemur miklu til leiðar. Krafturer
einkenni trúar hans, en því miður virðist hann stundum
í áhuga sínum gleyma „að ástunda sannleikann
í kærleika“ (Ef. 4, 15).
En það eru fleiri en þeir, sem almennast eru taldir
ofstækisfullir þröngsýnismenn, sem eru með sama mark-
inu brendir. Einnig þeim, sem telja sig frjálslynda í skoð-
unum, hættir oft við hinu sama. Hættir við að óvirða það,
sem öðrum er heilagt, og lítilsvirða annara sannfæringu,
og eiga erfitt með að gæta sín, þegar dæmt er um menn
eða skoðanir, sem þeim eru andstæðar.
Plestar deilur um trúmál bera þessa vott. Það er
ekki nema einstaka maður, sem kann að skrifa eða tala
með gætni og samúð með öðrum; aðeins fáir, sem kunna
að halda fram síiium málstað með rósemi og stillingu,
jafnframt festu; aðeins fáir, sem kunna að lifa eftir meg-
inreglunni „að ástunda sannleikann i kærleika“.— Vand-
inn er að sameina það tvent: starfandi áhuga og elsku-
ríka framkomu.
Þar sem trúfrelsi í’íkir og áhugi fyrir trúmálum, er
ekkert athugavert við það, þótt menn greini á um ýmis-
legt í kenningu og kirkjusiðum og kirkjustjórn. Það er
miklu fremur eðlilegt, að mehn geri sér mismunandi grein
fyrir staðreyndum trúarinnar og að hver haldi fram og
verji þá skoðun, sem hann telur réttasta. I því er ekkert
rangt eða óheilbrigt. Hið óheilbrigða kemur fyrst fram í
samúðarleysinu og skilningsleysinu gagnvart skoðunum
annara.
Vitanlega kemur óheilbrigði trúarlífsins ekki sízt fram
í allri hörku í framkomu, og kærleiksskorti í umgengni
við aðra, afskiftum af þeim og viðskiftum við þá. —
Enn er fjórða einkenni hins heilbrigða trúar-
1 í f s og það er þroskinn.
Lífið er sífeldri breytingu háð og vér vitum, að það
er algild regla á öllum svæðum mannlífsins, að hætti þrosk-
inn, þá er eitthvað að, þá er afturför fyrir höndum, eitt-
hvað orðið sjúkt, sem fyr eða síðar leiðir til dauða, ef