Brautin - 01.02.1929, Blaðsíða 2

2
BRAUTIN

Stór útsala
byrjar í dag, 10—50°/o afsláttur af öllum vörum.
Velrarkápur afsl. 20 30%. — Golftreyjur verð frá kr. 4,75. — Sokkar
kvenna frá kr. 0,60. — Silkisokkar kr. 1,75. — Kvenkjólar,
barnakjólar, kjólatau og margt fleira mjög ódýrt.
Verslun Kristínar Sigurðardóttur.
Sími 571. Laugaveg 20a.
Brunatryggingar
1 ) sími 254.
brzby / x-í>4
Sjóvátryggingar
sími 542.
Og því er danska lyfsalafé-
lagið að birta þetta. Ætli það
sé ekki einmitt gert til þess að
sýna fram á, að lyfsöluskrá
þeirra megi ekki lækka eða
reyna að fá sína verðlagsskrá
hækkaða á þessum lyfjum i
samræmi við verðlag þeirra
hjá öðrum þjóðum. Vér vitum
þetta ekki, en ekki er það ó-
sennilegt.
Lyfsalinn getur þess að á-
lagning lyfjanna hér sé 50—
100% á innkaupsverði vörunn-
ar, að meðtöldum kostnaði.
Hér getur stórum munað á
verði lyfjanna, eftir því hvort
reiknað er með innkaupsverði á
lægsta framleiðslustað lyfsins,
eða innkaupsverði, sem hækkað
hefði með því að nota dýra
danska lyfsölumilliliði. Er ekki
ólikleg að þetta kynni að muna
nokkru.
En það er ekki aðeins efni í
lyfin, heldur einnig tilbúningúr
þeirra, sem af kunnugum, er
talinn auka óþarflega lyfja-
kostnaðinn. Væri það atriði
mikið athugunarmál fyrir þá,
sem kynna vilja sér, hvort
lækka megi verðið á lyfjunum.
Til að sýna fram á, að lyf-
sala sé lítt arðvænleg, getur lyf-
salinn þess, að lyfjabúð ein
hafi orðið gjaldþrota fyrir fá-
um mánuðuin og það svo illa,
að þrotabúið aðcins gaf 5%.
Og önnur lyfjabúð hafi orðið
gjaldþrota fyrir örfáum árum.
Um þetta segir hann: „Þetta er
besta sönnunin fyrir gróða
lyfjabúðanna“. — Ekki getur
Brautin fallist á, að þetta þurfi
að vera „besta sönnunin fyrir
gróða lyfjabúðanna“, því slík
gjaldþrot geta átt sér margar
aðrar orsakir en þær, að lyf
séu sebl of vægu verði; óregla,
eyðslusemi og drykkjuskapur
geta jafnvel komið blómleg-
ustu' atvinnugreinum i mestu
kreppu. En hitt mun rétt, að
minni gróði hlýtur að vera að
lyfsölu, þar sem mjög strjál-
býlt er og þyrfti því nokkuð
hærra álag á slíkum stöðum,
en þar sem viðskiftamennirnir
eru mjög margir og verslunar<-
veltan afarmikil.
, Tillögu Brautarinnar, um að
Sjúkrasamlagið eignaðist sína
eigin lyfjabúð, vill hr. St. Th.
ekki ræða hér. En hann vill þó
geta þess, „að hann vilji ekki
óska Samlaginu svo slæmrar
framtíðar, að það ætti eftir að
verða fyrir þvi áfalli, sem það
hlyti að hafa i för með sér, að
stofnsetja lyfjabúð".
Brautin getur ekki alveg
gengið fram hjá þessum um-
mælum, því þeim fylgja ekki
þau rök, sem duga.
Vér álítum að afkoma slikrar
lyfjabúðar hlyti að mjög miklu
leyti að vera komin undir því,
hve Samlaginu hepnaðist vel
að auka meðlimatölu sína.
Brautin mun kosta kapps um
að hvetja konur og menn, eink-
um þá, sem efnalitlir eru, til að
ganga í Sjúkrasamlagið og önn-
ur blöð munu væntanlega gera
það lika, því hér er gott og
þarft mál á ferðinni. En Braut-
in mun fara feti lengra. Hún
mun reyna til að koma á
sjúkrasamlagsskyldu hér í bæ
fyrir efnaminna fóllc, svo það
lendi síður í kröggum, þegar
sjúkdómar og veikindi bera að
garði. En þó að Brautinni tak-
ist ekki, að koma þessu fram,
þá vonar hún samt, að Sjúkra-
samlagið geti stórum aukið
meðlimafjölda sinn á næstu ár-
um. Og því meiri, sem hann
verður, því liklegra er að betur
borgi sig fyrir Samlagið að eiga
sína eigin lyfjabúð og kaupa
lyf sín með innkaupsverði frá
lægsta framleiðslustað, en að
kaup þau ef til vill gegnum tvo
millilið, fyrst danska og svo ís-
lenska.
Vér vildum þvi óska Sam-
laginu þess, að það gæti sem
allra fyrst, aukið svo meðlima-
fjölda sinn, að því væri það
gróði að éignast sína eigin
lyfjabúð, og það er álit vort,
að allur almenningur myndi
líta lyfjabúð þess hlýju auga
og láta hana ekki verða síður
fyrir viðskiftuin en aðrar lyfja-
búðir. Er þá von um að „á-
fallið“ verði ekki eins voðalegt
og Jyfsalinn hugsar sér.
Um það verður ekki deilt, að
Iyfsala hér í Reykjavík hefir
verið stórgróðafyrirtæki undan-
farin ár. Því til sönnunar rná
benda á, að báðar lyfsölubúð-
irnar höfðu í útsvar árið 1928
tuttugu og eitt þúsund krónur.
Svarar það til úrsvarsálagning-
ar G bankastjóra með 24 þús-
und króna árslaunuin livern.
Að ríkið skuli leyfa slíkan
stórgróða ár eftir ár á einka-
söluin lyfja til sjúkra manna,
nær ekki nokkurrí átt. Það
verður aldrei varið með góðum
og gildum rökum.
Brautin hefir vítt þetta og
það að maklegleikum.
Hún vill láta selja lyfin með
altra vægasta verði, sem hægt
er, því það er fátt viðbjóðs-
legra til, en að ríkið eða bæir
séu að taka stór gjöld á gróða,
sem unnist hefir með hárri á-
Iagningu á lyf sjúkra og heilsu-
bilaðra manna, sumra hverra
bláfátækra.
Ef nokkuð er rangt, þá er
það það, að ofþyngja þeim með
álögum, sem pýndir eru og
sárþjáðir af sjúkdómum og
fátækt.
Að réttu lagi ættu lyfihúðirn-
ar eins og spítalarnir að vera
nokkurskonar liknarstofnanir,
sein veittu sjúkum mönnum
læknislyf fyrir lægsta verð, eða
að öðrum kosti að sú upphæð,
sem það opinbera fær fyrir
gróðaálögur af lyfjasölu gengi
í sérstakan sjóð, sem hjálpaði
fálæku fólki að afla sér lyfja
fyrir Iágt verð eða ókeypis.
Heilbrigðasta leiðin er að
stórgróði á lyfsölu hverfi með
öllu, en ef stjórnin endilega vill
halda dauðahaldi í hann, þá
virðist réttmætt að láta sjúkra-
samlögin sitja fyrir honum.
Gleði.
Jólin voru i nánd. Annriki
bæjarins lór i vóxt. í búðar-
gluggunum voru að byija jóla-
sýningar,þeir voru betur skreyttir
og lýstir en venjulega, bærinn
var að taka á sig hátlðisbrag.
Eg þurfti líka að undiibúa undir
jólin og fór víða um bæinn, og
það bar margt íyrir augun.
Eg kom i bankann. Eg af-
henti mína bók ug beið eftir
afgreiðslu. Fjöldi annara beið.
Gjaldkerinn kallaði upp nafn
eltir nafn, mennirnir gáfu sig
fram, og einn eflir annan tók á
móti krónunum, sem þeir höfðu
dre^ið saman og sparað, en
voru nú aftur að taka þær út,
til að gleðja sig afþeimumjól-
in. Gómul kona fékk 10 krón-
ur, hún opnaði bókina sfna um
leið og hún setti krónurnar
innan i hana, og sá eg þá að
ettir i henni voru sixiiu aurar.
Eg var niðii á Póslhúsj. —
Kona um átlrætt, sem oiðin
var hrnm og lasburða, bað mig
að skiifa nafnið sitt undir síma-
ávísnn. Hún var orðrn of las-
burða til að skrifa, og gat nú
ekki kvittað lyrir 50 kr. S'ma-
ávisun, sem somir hennar, bóndi
i sveit, var að senda henni tii
jólanna. Eg sá hana taka á inóti
krónunum, heyrði hana biðja
Guð að blessa son sinn, og sá
hana svo haltra úf, og hverlaí
mannfjöldann á götunni.
Eg var að skoða barnaleik-
föng í einni búðinni. Við hlið
mér stóð miðaldra prúðbúinu
maður. Hann skoðaði margt og
stórir pakkar voru pakkaðirinu
banda honum, og áttu að send-
ast hrim td hans. Eg hey di
þá að hann var einn af þeim,
sem talinn er með best stæðu
borgurum bæjarins. þegar hanu
borgaði tók bann upp tvo
hundrað kióna seðla, og fékk
lítið eitt til baka. Jeg vissi
að hann átti tvö böm, og mjer
ógnaði þau teikn, sem þau hefðu
úr að moða til að leika sér að
um jólin.
Eg kom í búð til gullsmiðs.
Tveir ungir menn voru að skoða
brjóslnælur. Eftir miklar bolla-
leggingar um hver væri falleg-
ust, keypli annar þeirra eina
nælu, sem kostaði G0 kr. Við
urðum samleiða út, og eg gekk
eftir sömu götu og þeir frá búð-
inni. Heyrði eg þa a tali þeirra,
að sá er næluna keypti, bafði
fengið sér 200 kióna vixil, og
að hann bjó-t eins við þvf, að
ábyrgðarmennirnir yðu að
gieiöa hann þegar gjalddagínn
kæmi, ef hann ekki fengist
framlengdur.
í »bakarii« rakst eg aftur á
gömlu konuna, sem eg sá taka
10 kr. út úr bankanum, hún
keypti tvó vinaibrauð, og eg sá
að litið var eltir i buddunni
hennar. Hjá öðrum fékk eg þá
að vita að hún væri bjá dóttir
sinni, sem væii ekkja og hefði
fyrír tveim börnnm að sjá, og
mér dait i bug að börnin mundu
eiga að fá vinaibrauðin, en þær
móðiiin og amman, ætluðu sér
litið af þeim, heldur meira
hversdagsmatinn.
Eg sá maigt fleira. Eg sá að
allir voru að reyna að kaupa
sér jólagleði fyrir peninga. Eg
sá að menn keyptu hana mis-
dýru verði, en eg var ekki viss
um hvort þeir fengu mesta gleð-
ina, sem mesta gáfu út peniug-
ana. Eg var ekki heldur viss