Brautin - 01.02.1929, Blaðsíða 3

Sim
BRAUTIN
3
m
m
1 SJÓ-
Ei BRUNA-
OÍOIO
m
m
m
m
m
Lo]E©Xo]EoKo]Eo3Eo]CoKoMo]íoj^
rsi
ALLSKONAR
BIFREIÐA-
TRYGGINGAR
y ERU ÁBYGGILEGASTAR HJÁ:
0 TROLLE & ROTHE HF.
EIMSKIPAFÉLAGSHÚSINU.
Í22
s
m
m
m
m
m
B
m
m
m
m
rsi
«oaooaooooaooooððoaooooa
g g
g BRAUTIN |
g kemur út & föstudögum. — Ö
ö MánaSarfijald fyrir fasta á- 0
O skrifendur er 50 aura; einstök O
n blöð kosta 15 aura. q
g AFGUEIÐSLA blaðsinserá g
Lokast í g í 9, O
g uppi. — Opin kl. 5—7 daglega. g
O O
000000000000000000000000
nm hvort var nielra viiði, sleði
stulkunnar, sein maðurinn ætl-
aði l ælnna, en grernja og hrygð
áby'gðsrmannanns, þegar þeir
þyrltu að faia að borga vixil-
inn.
Gleðin er mönnum mikilsviiði
I l'tinu, en þið er misjatnt yfir
hverju menn gleðjast. Og fg
gæti best trúað fivf, að f|öldinn
allur hefði keypt hverfula jóla-
gleði of dýru verði. Jolin eru
gleðinnar hatið, en ekki hinnar
svikulu gl-ði, sem varir nokkra
daya, meðan gullin eiu að ó-
nýfast, og gefni hluturinn að
■veiða h versdagslegur, heldur
þeiriar j.1 ði, sem sprotlin er af
þ í að einstalingurinn hafi tund-
ið hlutveik silt i tilverunni,
fundið að hann vann i samvinnu
við alheimsiögmal að þroskun
sinni, og vellerð annara, og séð
érangur verka sinna. En sú
gleði verður varla með krónuin
keypt, jafnvel ekki hundrað
krnna seðlum auðmannsins.
Ea hefi ekki lifað jói i R**ykja-
Vfk fyr. Eg hefi ekki séð það
óhóf á svikulli gleði, sem rnenn
kaupr fyrir peninga. Og eg vildi
óska að eg sæi það ekki aftur.
vildi óska að á árinu sem
fer í hönd, vaxi sönn gleði hjá
mönnum. Brautin er blað kvenn-
anna. M*ðal þeirra eru
þeir einstaklingar þjóðlélagsins,
sein mest gefa lyiir svikula
gleði. Eu meðal þeina eru líka
þeir, sem mesta finna gleðina í
starfinu, og heitast og innileg-
a-t leggja s'g i starf sitt. Eugin
vinnur óeigingjarnara og engiu
finnur meiri gleði f starfi sinu
en móðiiin, sern vinnur fyiir
börnin sin. Mætti árið ný|a láta
sem flesta boigara sína vinna
eins heitt, eins ákaft, eins Óeig-
ingjamt, fynr sinar hugsjónir,
og að sfnum störfum, eins og
bestu mæðurnar vinna fyrir
börnin sin, þá veit eg að marg-
ur á varanlega gleði á næstu
jólum, en þarf ekki að gefa
ærna peninga fyrir augnabliks
svikula gleöi, eins og mér sýnd-
ist maigir gera í ár. P.
JKi öt t ii».
Frú Sigrún Gestdótlir,
ekkja Stefáns Eirilcssonar
myndskera, andaðist 30. þ. m.
á Landakotsspítala eftir slutta
legu, merk kona og vinsæl.
Hallveigarstaðir.
Kvenfólkið er að fá meiri og
meiri áhuga fyrir því að reyna
að koma upp kvennaheimilinu
fyrir 1930. ísl. konur hafa sýnt
mikla trú á starf sitt i þarfir
þjóðarinnar með því að vilja ráð-
ast i þelta stórvirki. Sj'nir það að
þær eru stórhuga og stórvirkar,
þar sem þær vilja. Enda er ekk-
ert nauðsynlegra fyrir alt starf
og samvinnu kvenna en að eiga
gott og vandað samkomuhús.
Er það víst að öll íslenska
þjóðin mun liljóta blessun i
framtíðinni frá þessu húsi. Og
hana því meiri, sem fleiri kon-
ur styrkja það og fórna því
kröftum sínum.
Forgöngukonur hafa þegar
unnið risaverk. Það vita þeir
best, sem þekkja, hve miklum
erfiðleikum það er bundið, að
hrinda áfram stórum, fjárfrek-
um fyrirtækjum. Nú ættu allar
konur að hjálpa til þess að
þetta mikla starf forgöngu-
kVenna megi bera ávöxt, sem
fyrst. Byggingin þarf nauðsyn-
lega að vera komin upp 1930.
Gætu nú ekki konur farið að
sið slúdentanna. Þeir lögðu
fram dagsverk i stúdentagarð-
inn. Þeir eiga heiður skilið
fyrir það. Gætu ekki konur lof-
að Hallveigarstöðum sein svar-
aði dagskaupi sínu einn eða tvo
daga? Brautin telur vist, að
margar góðar konur inyndu
vilja leggja eitt dagsverk. Nöfn
þeirra ætti að skrá á lista, sem
geymdur væri í því allra helg-
asla á Hallveigarstöðum hin-
um frægu, til minningar um
þær konur, sem fúsar voru að
leggja fram sinni skerf til and-
legs þroska og samstarfs ísl.
kvenna í nútíð og framtið.
Munið að Hallveigarstaðir þurfa
að vera komnir upp 1930. Það
er ísl. konum til sóma að láta
ekki slíkt þjóðþrifafyrirtæki
stoppa á miðri leið.
Æsingar og kaupdeilur.
Sum blöð hafa lítt gætt þess
að því meiri vandi, sem að
höndum ber, þcss meira riður
á að hugsa málin rólega og
stillilega, en forðast -með öllu
að hleypa sér í æsing, því það
gerir aðeins ilt verra. Kaup-
deilumál mega menn aldrei
nota til að æsa upp deiluaðilja
og espa þá sem mest. Slíkt er
116
Veru vildi það til happs, að hún hafði þegar séð til
þeirra utan úr ganginum, og hafði því unnist tími til að
jafna sig, áður en þau bar að. Þó hafði hún ekki þrek til
að ganga á móti þeim.
— Systir Vera Gissler — móðir min; þannig kynti Vil-
helm þær hvora annari.
— Eg er komin til að sjá sjúkrahúsið, og sonur minn er
að leiðbeina mér. Við erum nýbúin að skoða skurðlækn-
ingasalinn og kvennadeildina, mælti frú Gripenstam.
— Þetta er stærsta karladeildin, mælti systir Vera og vék
sér frá rúminu, þar sem hún hafði verið að verki, til þess
að fylgja frú Gripenstam hljóðlega gegnum salinn.
Þær gáfu hvor annari gælur, jafn forvitnar báðar. Þótt
þær kæmu fram hvor gagnvart annari líkt og gerist með
þeim, er sjást í fyrsta sinni, fundu þær báðar á sér, að þess-
ir samfundir mundu, ekki þýðingarlitlir, heldur mundi fram-
tiðin að miklu leyti eiga rætur sinar í þeim. Og þótt þær
skiftust á aðeins almennum viðræðum, hvörfluðu hugsanir
beirra beggja dýpra og len^ra fram.
Þegar frú Gripenstain sá Veru, kom henni til hugar, að
11 ú sæi hún ef til vildi, aðalástæðuna til þess að Vilhelm
stakk upp á þvi við hana, að skoða sjúkrahúsið.
Og að hinu leytinu var Vera að hugsa uin, hvað sig hefði
langað til að sjá móður dr. Gripenstam, og að það liafði
°sjálfrátl skotist upp úr henni við hann, og henni hitnaði
svo um hjartaræturnar og varð svo annars hugar út af því,
hann skyldi hafa svarað hénni með þvi að koma með
móður sína.
113
eflir með þá tilfinningu i brjósti, að hún hefði verið hafin
í hæðir og selt niður á háan fjallstind.
Hin karlmannlega, skyndilega hollusta, er hann hafði sýnt
henni, og var í senn ástúðleg og kurteis, gagntók sálu henn-
ar, og rýmdi burtu blygðunartilfinningunni, er hafði kvalið
hana, út af óljósum grun um það, að faðir hennar hefði
gerst sekur um sviksamlegt athæfi. Hún sá nú, að það var
tilgangur Vilhelms að eyða þeim grun.
—%Ó, að mér auðnaðist að fórna lífi mínu fyrir hann!
mælti hún ofur lágt við sjálfa sig, i ákafri sálarangist og
fórnaði höndum, svo sem til bænar.
Það var snemma vors, og í dvínandi dagsbirtunni stóð
hún þarna í loftgóða, en fáskrúðuga herberginu sínu, fögur
ásýndum, klædd i hvítt og blátt. Hún var að vísu hold-
grennri, en andlitið hélt sinum finu dráttum. Hún var að
vísu föl, en fölvinn gerði hörundið enn gagnsærra og skærara.
Hún hafði orðið að þola bæði sjúkdóm og áhyggjur, en ein-
mitt þetta speglaði sálina enn skýrar í fögrum, sviphrein-
uin augunum. Á þessu augnabliki var auðséð, að hún
hvarflaði sjónum inn á við, og i bládjúpi augnanna birtist
bæði sorg og gleði.
Hún var svo sokkin niður i hugsanir sinar, að systir
Gunnel varð að ávarpa hana tvisvar, áður en hún rankaði
við sér.
Það kom sér vel fyrir Veru, að það var einmitt systir
Gunnel, sem hitti hana í þessari leiðslu eftir sainræðuna
við dr. Gripenstam undir fjögur augu. En jafnvel systur
Gunnel þótti þetta kynlegt, þótt ekki væri hún sérlega eftir-