Bókavinur - 01.09.1924, Síða 5

BÓKAVINUR
5
fist mun þaö, aS síSari tíma menn
munu þakka honum enn betur en
samtíðarmenn hans gera.“
Svona lítur ritiö út innbundiö, og
má segja, aö mikið vanti í bókaskáp-
inn, meðan þaö vantar. Skilvisir
menn geta fengið þaö meö mjög að-
gengilegum borgunarskilmálum.
Vísn^kver Fornólfs.
Það er orðið alþjóð kunnugt, að
„Fornólíur" var dr. Jón Þorkelsson,
þióðskjalavöröur, hinn þjóðkunni
íræðiþulur. Hann hafði fjóra um
sextugt.er hann gaf út Vísnakver sitt,
enda er enginn viðvaningsbragur á
neinu þar, enginn harmavæll út af
ástabralli o. s. frv. Hann stingur í
stúf við aðra með það, eins og fleira,
aö gera sínar eigin tilfinningar að
markaðsvöru. Einu harmatölurnar
cru það, hve litlu hann fái afkastað.
„Nú líður á dag og lækkar sól, hvað
lengi er vinnubjart?" Og eins og und-
ur verður það, að þótt hann sé i fullu
lífsfjöri, þegar prentun bókarinnar
er hafin, er hanrrlagstur banaleguna
áður en henni er lokið.
Vísnakver Fornólfs mun verða
eitthvað hið ódauðlegasta í íslensk-
um bókmentum. Sem sýnishorn set
eg hér:
Forspjallsorð II.
Eg man þá daga æsku í,
eg ælaði að gera margt,
en framkvæmt hef eg fæst af þvi, —
hið fáa tæpt og vart.
Nú líður á dag og lækkar sól, —
hvað lengi er vinnubjart?
Eg er seinn að saga það
og sögin er heldur sljó.
Og lítið bítur lokars tönn, —
eg legg hana sjaldan á.
Brokkgengur er bragurinn
og liylgjast til og frá.
Ryðguð eru raddfærin
og reikul kveðandin.
Mér finst eg hugsa oft furðuvel
og fylgja þræðinum,
cn ]>egar eg er að orða það
fer alt úr reipunum, —
mér finst alt veröa að svip hjá sjón
af sjálfs mín hugsunum.
Eg geri það að gamni mér
að gutla á Boðnar flóð,
ef þreyttur eg á öðru er,
og um mig stundin hljóð.
Þótt einhver verði ýtingin,
er óviss lendingin.
Þótt eigum við úr eldri tíð
margt efni i smíði- ný,
hef eg þó aldrei tíma til
að telgja neitt úr því.
Og áður en varir æfin þver —
og alt er „fyrir bí“.
Það krefur tóm, það krefur þrek
að koma þar nokkru í tó.
Ilver tæmir alt það timburrek
af tímans Stórasjó,
öxartálgu-spýtur, sprek
og spónif? — Til er nóg.
Mér stendur og fyrir orðasnild
og eykur smiðis grand,
að eg hef morrað mest við það,
að marka og draga á land,
og koma því undan kólgu, svo
það kefði eklri alt t sand.
Þó ætti eg að vinna úr einu því,
sem undan flóði eg dró,
eg þyrfti aðra æfi til
og yrði þó ei nóg.
Jakol) Jóh.
Smári:
Dögun
(úr Kaldavermsl).
Sólris í sölleitum skýjum
silfrar hvert einasta strá.
Sent hafbros á heimsmorgni nýjum
er himinsins ásjóna blá.
Svífur í sálu minni
sólarroðs undrun rík.
Nú sé eg í fyrsta sinni
þótt sæi eg hundrað slík.
Og anda minn fæðir nú aftur,
við árbjarmans skínandi haf,
al-lífsins eilífi kraftur,
sem eitt sinn mér sjálfan mig gaf.