Nýja konan - 01.12.1934, Síða 2

2
Nýja kouan
ber, þá sat Johnsen konsúll ör-
uggur inni í stofu sinni í mjúk-
um stól og reykti hinn róleg-
asti. Hann gat sjálfsagt verið
rólegur, því sagt var, að hann
fengi alla þá báta borgaða, sem
færust. Margt var nú talað og
ekki allt satt. En nokkuð var
það, að þegar stórslys bar að á
þennan hátt, þá lét Johnsen að
vísu halda sorgarguðsþjónustu
í kirkjunni, til þess að minn-
ast hinna drukknuðu. Hann
var þá sjálfur viðstaddur, með
háan silkihatt og hvíta hanzka.
Fólk, sem eitthvað liafði séð
fyrir sér, sagði, að það táknaði
sorg og hluttekningu. En viti
menn! Skömmu seinna liljóp
svo nýr bátur af stokkunum
með nýju fólki. Og þorskurinn
barst á land meiri en nokkru
sinni fyrr og Johnsen átti Iiann
allan. Enginn vissi þó til, að
Johnsen hefði nokkru sinni
dregið bein úr sjó. Það fyrsta,
sem fólk mundi eftir honum,
var, að hann var að selja brenni-
vín og tóbak og tók fisk upp
í viðskiftin. Guð hafði blessað
þessa viðleitni lians svo, að nú
átti hann hvern einasta bát, sem
ýtt var á flot í Fjarðarþorpi.
Svona var lífið. Undarleg og
óskiljanleg var guðs ráðstöfun
í mörgum greinum.
Nú voru komin jólin og allri
fiskvinnu löngu lokið. Þá var
um ekkert annað að gera nema
ganga í búðina til Jolinsens og
fá úttekt, upp á væntanlega
vinnu. Þetta var sama sagan ár
eftir ár. En nú var þó nýtt á
seyði í þorpinu. Kveníelagið
ætlaði að halda jólatrésskemmt-
un fyrir fátæk börn. Frú John-
sen hafði stungið upp á þessu
einu sinni, þegar stjórnarkon-
urnar drukku kaffi heima hjá
prestskonunni. Þær komust í
sjöunda himin af þessari ágætu
hugmynd. Þarna var verkefni
fyrir kvenfélagið.
Það var haldinn fundur 1 fé-
laginu og málið rætt. Frú John-
sen hélt ræðu og talaði um
jólagleðina og jólaljósin, sem
nauðsyn væri að enginn færi
algerlega á mis við, livað fá-
tækur sem hann væri. Hún
minnti konurnar á, að liina
sönnu jólagleði gæti maður
sjálfur því aðeins öðlast, að ein-
hverju væri fórnað til þess að
gleðja aðra.
Málinu var tekið með hrifn-
ingu; reyndar var ofurlítið þref-
að um það, livar ætti að taka
peninga til þess að standast
þann kostnað, sem af þessu
leiddi. Það þótti ekki tiltæki-
legt að lialda tombólu eða
skemmtun með svo stuttum
fyrirvara. Að lokum var svo
ákveðið, að til bráðabirgða
skyldi allur kostnaðurinn
greiddur úr félagssjóði. Seinna
gætu þær svo haldið tombólu
til þess að vinna það upp aftur.
Skemmtunin var ákveðin milli
jóla og nýárs. Börnin áttu að
fá súkkulaði og kökur og helztu
konurnar í félaginu ætluðu að
ganga um beina. Enginn gat nú
annað sagt en að kvenfélagið
léti gott af sér leiða. Það hafði
gefið sjöarmaðan kertastjaka og
forkunnar fagurt altarisklæði í
nýju kirkjuna og núna komu
þær með jólatrésskemmtun fyrir
fátæk börn. Félagskonurnar
voru ánægðar yfir því, að þær
liefðu öðlast þessa fögru hug-
mynd og lögðu á sig aukabakstra
og margt fleira amstur, án þess
að stynja eða andvarpa. Þær
fóru sjálfar með boðsmiðana
út í kotin, því fórn má ekkert
hálfkáf vera, ef hún á að svara
til fyrirheitanna. Meira að segja:
Konsúlsfrúin öslaði snjó og
krapa upp í kálfasporð eftir
tröðum og vegleysum. Til allr-
ar hamingju voru til leggháar
skóhlifar í búðinni hjá John-
sen konsúl. Það var margt, sem
þurfti að athuga í sambandi við
þes&a fyrirhuguðu skemmtun.
Það var nú til dæmis það, að
gæta þess, að ekkert fátækt
barn yrði útundan, þegar boðið
væri. Því nokkuð syndsamlegra
en að skilja eitthvert heimilið
eftir, gat konsúlsfrúin ekki
Iiugsað sér, Slík vangá mátti
ekki koma fyrir.
Geirlaug í Skúrnum setti
vatnsföturnar frá sér fyrir ut-
an dyrnar og liengdi vatnsgrind-
ina á nagla á veggnum. Barna-
liópurinn kom á móti henni út
á hlaðið, ákafur og óðamála.
— Manuna, okkur er boðið
á jólatré, sögðu þau mörg í
einu.
— Við eigum að fá súkku-
laði og fínar kökur. Þau minustu
reyndu líka að segja frá þess-
um tíðindum.
Þegar Geirlaug hafði skilið
hvað um var að vera, varð hún
alvarleg og þung á svip. Hún
ýtti börnunum þegjandi til hlið-
ar og kom vatnsfötunum fyrir
á bekknum í skúrdyrunum.
— Þið farið líklega ekki
langt í görmunum, sem þið
standið í, sagði liún svo.
Börnin hljóðnuðu. Þau höfðu
ekki hugsað, að neitt gæti hindr-
að það, að þau gætu farið, fyrst
þeim var boðið á annað borð,
— Okkur langar svo mikið.
Við höfum aldrei séð jólatré.
— Það er bættur skaðinn,
sagði Geirlaug. En í huganum
bölvaði hún því óhappi, að
hún liafði ekki verið heima,
þegar þessir sneplar komu, svo
hún hefði getað hindrað það,
að börnin fréttu af þeim.
Auðvitað var það svo sem
ekkert undarlegt, þó börnum
langaði að fara, ekki var svo
tilbreytilegt lífið þeirra. Hún
hugsaði málið og dró fram í
huganum hverja flík, sem þau
áttu og viðlit var að nota. En
hún sá engin lifandi ráð.
Með drengina var þó sök sér.
Það bar ekki svo mikið á því,
þó buxurnar væru stykkjaðar,
jtegar búið væri að pressa þær
og laga J)ær til. Og peysurnar
J>eirra gat hún Jjvegið. Verst
var með fótabragðið. Hvítbotn-
aðar skóhlífar voru ekki bein-
línis ætlaðar til þess að nota
á ball. En slíkt settu drengirnir
ekki fyrir sig. Það var öðru