Nýja konan - 01.12.1934, Side 5
Nýja konan
5
þangað núna. Þetta var nóg á
einum degi.
Tunglið kom fram í björtum
baug á milli dökkra skýja, sem
greiddust frá því meir og meir,
jiangað til þau sýndust alveg
hverfa og tunglið stóð í fyll-
ingu sinni í binurn djúpa liláma
næturinnar og lýsti upp leið
Geirlaugar. Bak við liana lá
þorpið með fáeinum stórum
húsum með rafljósum og alls-
nægtum jólanna og mörgum
litlum kol’um,köldum og dimm-
um, eins og liennar. Fram und-
an sá lnin í tunglskininu dökka
])úst. Það var Skúrinn hennar.
Hún sá greinilega Ijósið, það
var ekkert Ijreitt fyrir glugg-
ann. Nú var liún komin svo ná-
lægt að hún sá greinilega inn
um alla stofuna þó birtan væri
dauf. Hún vissi, að ]»að var kalt
innþþví eldurinn hafði dáið strax
um morguninn. I frostleysunni
mátti hún ekki eyða eldivið. I
kringum lampann stóðu börn-
in í hóp og töluðust eittlivað
við. Hvað þau voru rnögur og
vesældarleg, blá af kulda með
frostbólgnar hendurnar. Það
var eins og hún sæi þau í fyrsta
sinni. Og þessi saklausu, bláu
barnsaugu, opin og spyrjandi.
Þessi liópur setti allt sitt traust
á liana. Æ, guð minn! Og svo
ætlaði hún að láta nokkurs ó-
freistað til þess að geta glatt
þau, af því hún treysti sér ekki
til þess að heyra orð, sem kann-
ske særðu stórlyndi hennar.
Hún beit saman tönnunum og
sneri við til oddvitans.
Tunglið borfði niður á þessa
Iitlu mannveru í kaldri ró og
hlutdeildarleysi, eins og það
liafði liorft á kynslóðirnar í
milljónir ára. Úti fyrir ljarðar-
mynninu byltist hafið í feikn
sinni. Þungar stunur þess bár-
ust að eyruin Geirlaugar. Þetta
bljóð liafði alltaf skorið bana
í lijartað, en nú fann hún til
einhverskonar fróunar við að
minnast þess, að þarna úti svaf
Sölvi óhultur og var hlíft AÚð
að ganga hennar spor. Það
veitti heniíi þrek og lcjark.
I Fjarðarþorpi var því svo
viturlega fyrir komið, að prest-
urinn var oddviti sveitarnefnd-
ar, og hafði ]>\í líkamlega vel-
ferð liinna voluðu í hendi sér,
eigi síður en sálarheill þeirra.
Rækti liann bæði embættin af
mikilli trúmennsku.
Geirlaug stóð <j;óða stuud á
C5 o
stéttinni fyrir framan búsið,
áður en liún gæti fengið sig
til að berja. Húsið var allt upp-
ljómað. Líklega voru gestir.
Hún liafði ákafan hjartslátt, en
hún áminnti sjálfa sig um, að
hún ætlaði elcki að biðja prest-
inn um neitt. Það væri um-
ráðamaður sveitarsjóðsins, sem
hún þyrfti að finna. Hún barði.
Stúlkan, sem kom til dyra,
sagði, að presturinn væri lieima.
Hún fór svo inn aftur og kom
að vörmu spori og bauð Geir-
laugu að komainn. Á dúklögð-
um ganginum varð henni litið
ofan á fæturnar á sér. Það bull-
aði upp úr gúmmískónum
bennar.
Taktu bara af þér skóhlíf-
arnar, sagði stúlkan vingjarn-
lega.
— Það bætir ekki úr skák,
sagði ( icirlaug og xeyndi að
mynda sig til að brosa. Það eru
engir skór innan undir.
— Það gerir þá ekkert til.
Gerðu svo vel, sagði stúlkan
og opnaði burðina. Hún var
svo' vingjarnleg, að Geirlaug
fékk kökk í liálsinn.
Presturinn var maður sext-
ugur, töluvert liærður, en vel
í holduin og liraustlegur. Geir-
í Sovét-Rússiandi, er nógur tími til náms og skemmtana. — Ungir sovét-borgarar í fríi.