Útvarpstíðindi - 02.03.1942, Blaðsíða 13

víkingar, sem útvarpi^ fylla. Annars finnst mér
vanta menn, sem tala með fullri djörfung — en
vinsemd þó — yfir hausamótum fólksins. Við
þurfum menn með hjartans hita. Ekki hœli ég
mér af bindindishneigð — samt var ég hrifinn
af hita og drengilegum áhuga og djörfung Felix
Guðmundssonar í fyrra, er hann talaði um bind-
indi og áfengislöggjöf.
þakklátur skyldi ég verða fyrir mig og mína
stétt (bændastéttina) ef einhver eða einhverjir
vildu (með fullri sanngirni) tukta svolítið úr
okkur bændum, svo við rumskuðum. Já — svona
álíka og þegar Pétur Sigurðsson er að taka í
hnakkadrembið á Reykvíkingum, fyrir að dusta
gólfteppi sín af húsasvölum, hrækja á götu,
snýta sér með berum fingrunum o. s. frv. Það
dugar ekkert moðsuðunnar meinleysi, ef kveða
skal niður fjendur þá, sem að hnotsteinum verða
mannfólkinu í borg og byggð.
Þorbjörn Björnsson,
Gcitaak'Cirbi.
Um claginn og veginn.
Nú er sá þáttur einkum helgaður ýmiskonar.
siðferðisprédikunum. Magnús próf. Jónsson hóf
upp siðaprédikun mikla hér á dögunum út af
því að fólk sækti ekki kirkju. Jú. Vel á minnst.
En, maður, líttu þér nær. Hverjir eiga sök á
því, að hinar þjóðlegu kirkjugöngur og kirkju-
ferðir eru svo að segja alveg úr sögunni? Eru
það söfnuðirnir — fólkið í landinu — eða kirkj-
an sjálf óg þeir sem fyrir hennar málum standa?
Að mínu viti kirkjan og hennar menn. Prest-
arnir, sem Magnús Jónsson og aðrir forustu-
menn kirkjunnar leggja fólkinu til, eru þannig
ur garði gerðir, að fólkið vill ekki hlusta á þá
og telur sig ekkert hafa til þeirra að sækja. Til
prests eru vígðir hversdagslegir meðalmenn, og
virðast sumir þeirra hafa meiri áhuga fyrir póli-
tísku erilkasti, sveitarstjórnarbraski og ýmiskon-
ar hreppapólitík, en málefnum kirkjunnar.
Preðtur, sem er stjórnmálamaður, verður aldrei
prestur nema þess hluta safnaðarins, sem fylg-
•r honum í stjórnmálum. —
Enginn efi er á því, að presturinn þarf að
vera höfði hærri að andlegum vexti en söfnuð-
tirinn, sem hann á að leiða. Hann þarf að standa
öllum fjöldanum framar að siðferði, fjölþættri
menntun og mannkostum, ef einhver árangur á
ao sjást af starfi hans. Og þegar Magnús Jóns-
8on lætur ekki frá sér fara úr háskólanum til
prestsverka aðra en þá, sem afbragðsmenn mega
teljast, þá fyllast kirkjurnar á hverjum helgum
degi; en þangað til að svo er orðið, er honum
hollast að tala við sjálfan sig og starfsbræður
sína um messuföll og lélega kirkjusókn.
Kvöldvökurnar ættu einkum að vera helgaðar
þjóðlegum fræðum, fornum og nýjum, og féllu
erindi Jóns Steffensen um Þjórsdæli hina fornu
vel í þann ramma. Annars hafa kvöldvökurnar
í vetur verið lélegri en oftast áður, en upplestr-
arkvöldin hafa nokkuð bætt þær upp. —
Hræddur er ég um að erindaflokkar þeir, sem
fluttir hafa verið í vetur, hafi farið nokkuð fyr-
ir ofan garð og neðan hjá hlustendum. Og um
útvarpssögu Knúts Arngrímssonar held ég að
verði skiftar skoðanir. En viðfeldna rödd hefur
Knútur og fallegt málfar.
Hvort mun nú enginn sakna Sigurðar Einars-
sonar? Hann var einn af þeim mönnum, sem
menn hlustuðu á með ánægju; er og hverjum
manni orðsnjallari og skemmtilegri. Erindi A.
Th. eru að vísu greinagóð, en hann þyrfti að
skerpa sig betur við flutninginn.
Upplestur þeirra skáldanna Gunnars Gunn-
arssonar og Davíðs Stefánssonar var með mikl-
um ágætum, en langt er nú síðan heyrst hefur
til Halldórs Kiljan Laxness.
B. Sk.Ögri.
..Hlustendakvöld".
Páll Isólfsson kom með ágæta tillögu —; Eins
konar ,,hlustendakvöld“, þar sem útvarpsgagn-
rýni frá hlustendum væri lesin upp í útvarps-
sal. — Þetta mundi auka fjölbreyttni og verða
hlustendum, ef vel tækist, hið mesta ánægjuefni.
Framkvæmdir mætti hugsa sér annaðhvort á
þann veg, að lesið væri í útvarpið við og við
(segjum tvisvar sinnum í mánuði) úrval þeirra
umsagna og þeirrar gagnrýni, er útvarpsráði
bærist — ellegar á þá leið, að til væri fengnir
nokkrir menn, helzt einn í hverri sýslu, er út-
varpið gæti snúið sér til með spurningar áhrær-
andi ákveðna þáttu útvarpsstarfseminnar, er þeir
væri beðnir að svara í takmörkuðu máli, og væri
síðan svörin lesin í útvarpið.
Þess er hin brýnasta þörf, að útvarpið sé í
sem allra nánustum tengslum við hlustendur.
Ef stigið væri spor í þá átt, er hér er á bent —
og áður af Páli Ísólfssyni —, mundi það orka
því, að auka þau tengsl. Og vel mætti svo til
takast, að fyrir hlustendur yrði þetta hreinustu
hátíðakvöld.
Gisli Magnússon.
ÚTVARPSTÍÐINDl
209