Útvarpstíðindi - 01.04.1953, Blaðsíða 4

fæst þola heilan vetur að mínum dómi.
Hefur verið erfitt að fá þáttakendur?
Ég gerði ráð fyrir því í upphafi, að
það gæti orðið erfitt, og fyrsta tilraun-
in sýndi það líka. Mér fannst tilvalið
að ná saman tveim hópum, sem mættust
annars á öðru sviði, og fá þá til þess að
reyna sig í almennum fróðleik. Hafði
ég hin pólitísku æskulýðsfélög í huga
og vildi gefa stjórnarmeðlimum þeirra
tækifæri til að sýna alþjóð, að þeir vissu
sitt af hverju, svo að það væri engin til-
viljun, að þeir byggjust til að taka við
stjórnartaumunum. En aðeins ein fé-
lagsstjórn tók það í mál. Hinir litu svo
stórt á sig, að þeir kváðust „ekki vilja
vera skemmtiatriði í útvarpinu“!
Maður skyldi nú ætla, að slíkt væri
einmitt eftirsóknarvert?
Einmitt! Og þessi setning gefur til-
efni til margs konar hugleiðinga, því
að hún er í senn alvarleg og brosleg.
Ég fékk blaðamenn til að mæta í fyrsta
þætti, lögfræðinga og lækna svo, og það
hafa aldrei orðið teljandi erfiðleikar á
því að fá þátttakendur eftir fyrstu til-
raunina. Nú er svo komið, að ég þarf
ekki að hafa neinar áhyggjur af þeirri
hlið málsins, og er mér það léttir og
gleðiefni.
Hvernig hefur gengið að velja spurn-
ingar?
Það hefur verið aðalvandinn. Ég hef
orðið að sjóða þær saman sjálfur svo
til allar, því að hér á landi er ekki við
samsvarandi bækur að styðjast og víð-
ast erlendis, þar sem margs konar fróð-
leikur er samansafnaður í alfræðibók-
um auk alls kyns handbóka um ýmis
efni. Hér verður oft að hafa mikið fyrir
því að fá svar við þeim spurningum,
sem manni detta í hug, eða að finna at-
riði, sem nánar þárf að kanría. En auk
4
þess að finna spurningar og svör við
þeim, er vandi að velja þær fyrir hópana
í hvert skipti, þar sem of léttar spurn-
ingar tákna, að maður búist ekki við
miklu, en of þungar, að það eigi að reka
menn á gat. Og svo eiga spurningarnar
fyrst og fremst að vera fyrir hlustend-
ur! Auðvitað er það fyrst og fremst ég,
sem fæ að kenna á mistökum í þessu
efni sem öðrum, svo að ég hef a. m. k.
jafnmiklar áhyggjur út af þessu og þátt-
takendurnir.
Hvernig eru aðstæðurnar frá tækni-
legu sjónarmiði?
Tvímælalaust þær verstu í heimi. Það
liggur við, að það sé óframkvæmanlegt,
að hafa slíkan þátt sem þennan við þess-
ar aðstæður. I fyrsta lagi er útilokað
annað en að taka hann á stálband, en
þó er tíminn svo naumur til upptök-
unnar, að það hefur orðið að hespa þátt-
inn af, það valdið slysum, en svo orðið
að senda hann út með öllu saman. Lag-
færingar hafa yfirleitt engar skeð. Er-
lendis vinna menn eingöngu að slíkum
þáttum, hafa það sem aðalstarf við út-
varpið, og senda svo ekki þáttinn frá
sér fyrr en þeir eru ánægðir með hann.
Hvaða „slys“ er þér efst í huga?
Þegar ég svifti Garcia Deleddu Nó-
belsverðlaununum, sem hún hafði haft
í nær tvo áratugi. Þetta gerðist þannig,
að skyndilega urðum við að flýja úr út-
varpsherbergjunum, hálftíma fyrr en
okkur hafði verið sagt. Aðeins tvær
mínútur voru til stefnu, og því aðeins
tími fyrir örstutta og fljótsvaraða spurn-
ingu. Ég greip þessa spurningu, sem
mér hafði verið send í bréfi ásamt ófull-
komnu svari. Það hafði alls ekki verið
ætlunin að taka hana í það sinnið, og ég
hafði því ekki rannsakað, hvort svarið
væri rétt. Ég var tilbúinn méð margar
ÚTVARPSTÍÐINDI