Prentarinn - 01.09.1953, Side 5

gagnkvæmissamningi milli landssambandanna um
réttindi félagsmanna gagnkvæmt, er þeir flytjast
úr einu landi í annað, en skipulag í því efni hefir
lengi þótt aðkallandi vegna þeirra, sem vilja leita
sér frama utan heimalands síns. Hafa þegar nokkur
þeirra gert slíka samninga. Þá hefir bandalagið enn
fremur beitt sér fyrir söfnun og samantekt skýrslna
um kauplag sveina og fjölda nema gagnvart svein-
um og kaup þeirra og kjör og annað, er varðar
hag bókiðnaðarmanna, ráðstöfunum til alþjóð-
legrar viðurkenningar á prentfrelsi, alþjóðlegum að-
gerðum til að ráða bót á pappírsskorti, setningu iðn-
aðarmálanefndar hjá alþjóðavinnumálastofnuninni,
undirbúningi að skipulagi viðvíkjandi notkun fjar-
setningarvéla, hömlum á óheiðarlegri samkeppni
með erlendri hjálp og alþjóðlegu samkomulagi um
lágmarkskröfur varðandi kaup og kjör verkafólks
innan bókiðnaðarins. Fjallaði alþjóðasamfundur
eða þing 'bandalagsins um þessi málefni og gerði
ályktanir um þau.
Svo er ákveðið í samþykktum bandalagsins, að
alþjóðaþing þess skuli haldið þriðja hvert ár.
Stofnþing þess var í maímánuði árið 1949, og bar
því að halda næsta þing árið 1952. Fór það fram í
borginni Bournemouth á Suður-Englandi dagana
14.—'21. júní fyrra ár. Voru þar saman komnir 106
fulltrúar frá 36 af 39 landssamböndum bókiðnaðar-
manna í 15 af 18 þjóðlöndum, er bandalagið tekur
til. A þinginu var gengið frá endanlegum niður-
stöðum í vandamálum þeim, er bandalagið hefir
til meðferðar, kosin stjórn þess og framkvæmdar-
nefnd, sem yfirleitt er skipuð sömu mönnum sem
áður, — aðsetur sem áður í Bern á Svisslandi,
— og alþjóðaritari valinn. Var hann einnig endur-
kjörinn.
Löndin þrjú, sem fulltrúa vantaði frá á þingið,
voru Suður-Afríka og Island, — en félögin í þeim
báðum höfðu afsakað fjarvist fulltrúa af sinni hálfu
með kostnaðarástæðum, — og Frakkland. Samband
bókiðnaðarmanna þar sagði sig úr bandalaginu, og
var það iþó eitt af þeim 31, er stóðu að stofnun
þess. Vakti þetta uppátæki að vonum mikla undrun
á þinginu, og urðu því um það langar umræður,
er lauk með ályktun um, að þingið vænti þess, að
Samband frakkneskra bókiðnaðarmanna sæi sig um
hönd, er frá liði, og leitaði aftur til bandalagsins,
en jafnframt mótmælti þingið átyllu þeirri sem á
engum gildum rökum reistri, er frakkneska sam-
bandið þóttist hafa til úrsagnarinnar.
Þetta hefir að sjálfsögðu orðið töluvert áfall
fyrir bandalagið, því að við það hefir félagsmönn-
um innan þess fækkað um hér um bil 50 000. Það
munar urn minna.
Milli þinga hafði stjórn bandalagsins gert sér
mjög far um að efla það og hafði í því skyni leitað
til samtaka bókiðnaðarmanna hvervetna um inn-
göngu þeirra í bandalagið og orðið allvel ágengt. Við
stofnun þess í maí árið 1949 voru í því 31 sam-
band félaga bókiðnaðarmanna með 482 686 félags-
mönnum samtals, eins og framar segir, en 1. janúar
árið 1952 voru samböndin orðin 39 með 590 500
félagsmönnum alls. Þar af voru prentarar 353 414
(307 298 karlar, 46116 konur) eða 59,8%, bók-
bindarar 163 951 eða 27,7% og steinprentarar 73 135
eða 12,5% af heildartölunni. Það munaði því ekki
svo lítið um fráfall frakkneska sambandsins.
Þó að frakkneska sambandið væri meðal stofn-
enda bandalagsins, reyndist það því bráðlega ekki
þægur ljár í þúfu. Þegar eftir fyrsta árið færðist
það undan að greiða tillag sitt til bandalagsins vegna
fátæktar og fékk þá mikinn hluta þess gefinn eftir,
en greiddi þó eigi hinn hlutann. Var þá látið heita
svo, að það „lægi í dvala“ og slyppi því við að full-
nægja skyldum sínum við bandalagið. Að lokum sak-
aði stjórn sambandsins ritara bandalagsins um mis-
sögn í frásögn af verkfalli prentara í Marseille í tíma-
riti bandalagsins, en fékkst þó hvorki til að segja, í
hverju hún væri fólgin, né heldur að birta leiðrétt-
ingu í tímaritinu, en gerði það þó að átyllu úr-
sagnarinnar úr bandalaginu, að „missögn“ þessi
hefði ekki verið leiðrétt. Hin raunverulega ástæða
mun þó hafa verið öll önnur.
I viðleitni sinni að efla og útbreiða alþjóðasamtök
bókiðnaðarmanna komst stjórn bandalagsins að
raun um, að sambönd bókiðnaðarmanna austan
vesturtakmarka áhrifasvæðis ráðstjórnarríkjanna,
„járntjaldsins“ svo kallaða, fengjust ekki til við-
ræðu um inngöngu í bandalagið með því skipulagi,
er það hefir sett sér. Alþýðusamtökin austur þar
eru háð ríkisstjórnunum í þeim löndum, og fyrir
þeim ráða nú svo kallaðir „einingarsinnar", er
virðast skilja kenningu sína um „einingu verka-
lýðsins" á þá lund, að þeir eigi einir að ráða yfir
öllum og öllu, en við þá skipun er eigi vært öðrum
en þeim, er vanizt hafa langfeðgum saman upp-
eldisáhrifum ótakmarkaðs einveldis. Þessir verka-
lýðsleiðtogar ráða nú líka einir öllu í Alþjóðasam-
bandi verkalýðsins, er stéttarfélög þeirra eru í,
síðan það brast í sundur í tvö fyrir harðleikni
kenninga þeirra, og í því er líka enn það stéttar-
félagasambandið frakkneska, sem bókiðnaðarmanna-
sambandið frakkneska er í enn sem komið er.
PRENTARINN 21