Prentarinn - 01.09.1953, Blaðsíða 7

SPURNINGAKVER PRENTLISTARINNAR
B. JJm stcerðfrceðisetningu. (Frh-)
Hver eru algengustu stœrðfrceðimerkin?
Þessi:
— frádráttarmer\i,
■f frádráttarmer\i,
+ samlagningarmcr\i,
X margföldunarmcr\i,
• margföldanarmcr\i,
: dcilingarmer\i,
= jafnaðarmer\i,
:: lí\ingarmer\i, þ. c. „eins og“,
|| tvenningarmer\i, þ. e. „eða“,
# jafn og samliliða,
J_ lóðréttur,
/_ horn,
L hornréttur,
□ ferningur,
A þríhyrningur,
O hringur,
C hálfhringur,
oo óendan/egur,
stcerri en,
< tninni en,
V rót,
~ lí\ur,
S deili (hvk.),
) heili (hvk.),
° stig, „gráða",
' mínúta, fct, sti\a,
" se\únda, þumlungur, s\or,
"' stri\, lína, rönd.
prangara, kaupmenn og stjórnmálamenn og jafnvel
kaupfélagsstjóra, hafa sig að féþúfu, líkt og ýmsir
efnamenn hafa gaman af að tapa í spilum. Það
haggar ekki, heldur færir sönnur á, að búskapur er
býsna arðsamur. Annars hefði ekki heldur getað
gerzt það æfintýri, sem skín út úr fáeinum úrtökum
úr einum af áður nefndum Islendingaþáttum,
þar sem söguhetjan er bóndi, sem „ . . . stundaði
jarðyrkju og fjárrækt á smáu ábýli í réttan helming
aldar, . . . sem var frá æskuárum virkur þátttakandi
í umbótamálum héraðs síns, félagsmálum og bók-
menntum, mannrækt og búrækt, . . . forystumaður-
inn um málefni hreppsfélags síns og kaupfélags,
. . . gæfumaðurinn, er eignaðist, ól upp og kom til
manns heilum tug óvenjulega vel gerðra barna.
. . .“ Slíkt æfintýri gerist ekki nema við arðsama
atvinnu og gerist hvorki né getur gerzt án utan-
aðkomandi hjálpar með einhverju móti í stétt
„kaupþega" í kaupstöðum, „á mölinni".
Ef að líkum lætur, má búast við, að hinir eigin-
kjörnu „talsmenn" fyrir hagsmunum bænda reki
upp „kall mikillar kveinunar, óps og ýlfrunar",
eins og segir í Jónsbók, um það, að þessi lítillega
tilraun til að eyða fáránlegri villukenningu og
leiðinlegri málvillu sé „ofsókn á hendur bændum'1,
og ef að vanda lætur, þá myndu þeir einungis auka
hávaðann og fullyrðingarnar um það, ef því væri
neitað. Geta má nærri, hvort maður, sem kominn
er af bændum í marga ættliðu og alinn upp í sveit,
hafi nokkra ástæðu til að ofsækja bændur. Vörn
er því óþörf í þessu efni. Hitt er vonlegt, að slíkum
manni gremjist, er talað er um bændur eða „af
hálfu bænda“ líkt og þeir væru einhverjir aular,
sem telja megi trú um hvaða vitleysu sem vera
skal, jafnvel það, að þeir séu í annarri stétt en þeir
eru og það stétt, sem þeir hafa Iöngum metið heldur
lítils og gera svo enn, stétt „kaupþega". Það er
vonandi að spenna bogann of hátt. Annars er ekki
við bændur að sakast í þessu efni. Þeir hefðu aldrei
fundið upp á þessari vitleysu sjálfir. Það eru stjórn-
málamenn og blaðamenn, sem eru höfundar hennar.
Um stjórnmálamenn er öllum vitanlegt — eða
ætti að vera —, að þeir eru mestu viðsjálsgripir, ef
fólk varar sig ekki á þeim, en blaðamenn eiga sér
afsökun; þeir líta á þetta sem atvinnu sína. Þeim
ber því að sýna umburðarlyndi.
A einhverju verður mál þetta að enda, og fer
þá líklega bezt á þessu tilbrigði frá undanfarandi
orðstefi: Það er ekki ástæða til „að líta alvarlegum
augum“ á smávægilegar ýfingar með blaðamönnum
og prenturum. Þeir lifa aðallega hvorir á öðrum
eins og þeir í Borgarnesi, þó hinir fyrr nefndu frekar
á hinum síðar nefndu. Það má sá gerzt um vita,
sem fengizt hefir við hvort tveggja. Þeirra á milli
má því líta á þessar hnippingar eins og hver önnur
skylduliðsónot, en að vísu fylgir þó nokkur alvara
eins og hverju öðru gamni, og — svo skal vera.
H. H.
PRENTARINN 23