Prentarinn - 01.01.1955, Blaðsíða 1

Prentarinn
32. árgangur, 9.—10. tölublað,
desember 1954 — janúar 1955.
BLAÐ HINS ÍSLENZKA PRENTARAFÉLAGS Ritstjórn: Árni Guðlaugsson,
Sigurður Eyjólfsson.
Eru prentarar sinnulausir um hagsmunamál sín?
Sífellt heyrast raddir um það úr hópi prentara, að
félag þeirra sé í greinilegri afturför. Áður fyrr hafi
það verið sjálfkjörið forystufélag og rutt brautina
fyrir ýmsar torfengnar kjarabætur, sem nú þykja alls
staðar sjálfsagðar. En fyrir ódugnað og íhaldssama
forystu hafi það dregizt aftur úr og sé nú aðeins
svipur hjá sjón, miðað við það sem áður var. —
Með hliðsjón af framvindu félagsmála og hinni öru
tækniþróun síðustu áratuga er erfitt að gera hlut-
lausan samanburð á fortíð og nútíð í þessu efni.
Hitt er vitað, að áður fyrr, meðan félagssamtök
prentara voru fámennari, var skemmtanalíf þeirra
heilsteyptara og samheldnin þar meiri. Nú er til
dæmis svo ástatt, að segja má, að gefizt hafi verið
upp við það, að efna til afmælishátíðar félagsins
nema á fimm eða jafnvel tíu ára fresti. Þrátt fyrir
ítrekaðar tilraunir hefir heldur ekki tekizt síðustu
árin að hóa prenturum saman til smáskemmti-
ferðar einn dag sumarsins, a. m. k. ekki svo að
hópferð gæti talizt.
Prentarar hafa með samtökum sínum komið sér
upp vistlegum húsakynnum til tómstundaiðkana
og lagt fram stórfé til þess að prýða þau og full-
komna, en fæstir ómaka sig til þess að líta á þau
hvað þá meira. — Það má segja, að í sjálfu sér sé
ekki veruleg hætta fólgin í þessu tómlæti, ef það
nær ekki inn á önnur svið félagslífsins. En þar sem
vitað er, að félagsfundir prentara eru ákaflega illa
sóttir, með þeirri undantekningu einni, að verkfall
sé yfirvofandi, þá virðist allt benda til þess, að
þorri prentara sé allt of tómlátur um framgang
stéttarmála sinna. Og í því er hættan fólgin. Ef
prentarar líta á uppbyggingu félags síns sem sér allt
að því óviðkomandi — eða jafnvel fjandsamlegan
aðila, sem geri sér aðeins far um að heimta af
þeim skatta og skyldur — þá er útilokað að félagið
sé þess lengur megnugt að halda uppi forystu-
hlutverki. Án virkrar samheldni er það lítils
megnugt. —
Síðustu samningar við Félag íslenzkra prent-
smiðjueigenda og gangur málanna í sambandi við
þá, gæti verið okkur talsvert íhugunarefni. Þrátt
fyrir athyglisverð ákvæði, sem fengust inn í ramn-
inginn, virtust margir prentarar óánægðir með úr-
slitin, og því meir, sem lengur leið frá samnings-
gerð. Það virðist benda til þess, að þeir hafi ekki
gefið sér tóm til að hugsa málið til fullnustu í
tæka tíð. Urslit samninganna voru fullkomlega í
samræmi við það, sem til var stofnað. Uppsögn
þeirra var samþykkt svo að segja einróma, en þrátt
fyrir það voru menn meira eða minna ráðvilltir,
þegar til skilgreinings á kröfunum kom, og því
var handahófsbragur á öllum málatilbúnaði. Menn
virtust ekki gefa sér tíma til umhugsunar fyrr en
það var um seinan. — En þá var gripið til gamah
ráðs, sem oftar hefir þótt handhægt að nota: að
skella skuldinni á forystu félagsins, þó hún hafi
gert sitt bezta til þess að túlka hin hverfulu sjónar-
mið félaganna og náð mjög viðunandi árangri bar-
áttulaust.
En í öllu falli þurfa menn að gera sér ljóst, að
það er ekki alltaf hægt að búast við því, að giftu-
samlega takist til, ef slembilukka ein á að ráða því,
hver úrslit verða um dýrmætustu hagsmunamál.
Vandvirkni og nákvæmni í málatilbúnaði verður að
vera undanfari mikilvægra ákvarðana.
Raddir eru oft uppi um það að þegar „vel árar“,
beri að nota tækifærið, segja upp samningum og
PRENTARINN 33