Pöntunarfélagsblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 4
Gamansaga.
Eftir M. Tsosjenko.
• »Ég losnaði úr vinnunni svo lítið fyi'
í dag og flýtti mér að líta, inn til þín,
ein hvílík vonbrigði! Þú varst ekki heima,
Eg lít inn um þrjú. Langur koss.
Þinn Nikolaj.«
Söguhetjan okkar spurði með grát-
stafinn í hálsinum og tár í auga:
»Hvað heldurðu að þetta eigi að þýða?
Hvað heldurðu um það?
»Nú, ég get ómögulega annað séð, en
að maðurinn þinn sé í einhverju sam-
bandi við vinkonu þína,i Ég vona að þú
hafir alveg hreina samvizku, gefðu mér
hön,d, þína.«
Rétt þegar hann lyfti hönd hennar
upp að vörum sínum, kvað við hræðilegx
högg á dyrnar og rödd vinkonunnar
hrópaði í angist:
»Opnaðu fljótt! Það er bara ég. Hef-
ur nokkur komið meðan ég var burtu?«
Þegar söguhetjan heyrði þetta, koni
gráturinn aftur upp í háls henni og fló-
andi í táruro lauk hún upp fyrir vin-
konu sinni. Hún rétti henni miðann.
Sonetjka las hann, varð auðsjáanlega
dálítið hvumsa en sagði þó:
»Hvaó, er nokkuð mierkilegt við. það?
Fyrst þú nú veizt hvort sem er hvern-
ig í öllu liggur, þá þýðir ekki að leyna
neinu., Og ég verð að biðja ykkur bæiSi
að fara strax, því að ég fæ gest.«
»Hvað meinarðu með. »gest«?« spurði
söguhetjan rannsakandi. »Það er svo
sem augljóst að maðurinn minn er aö
koma í heirosókn til þín. Það er víst lag-
legt erindi, get ég ímyndað. mér, fyrst
ég á endilega að flýta mér burtu. Hugs-
aðu. þér bara! Það væri nógu gaman að
sjá framan í piltinn þegar hann stígur
yfir þröskuldinn á þessu spillingarinn-
a,r hreiðri.«
Þegar hér var komið, ætlaði leikar-
inn að fara, því að það virtist hon-
um heppilegast, Kjarkur hans var rok-
inn út í veður og vind af öllum þessum
hávaða og æsandi viðburðum. En sögiv
hetjan sem nú var í versta skapi, þver-
neitaði að sleppa honum út.
»Maðurinn. minn kemur eftir eina
mínútu,« sagði hún. »og þá skulum við
hirta hann afskúmið að tarna í eitt
skifti fyrir Ö1L«
Þegar leikarinn heyrði þessi orð, sem
hljómuðu, eins og ógnun, tók hann hatt
sinn í skyndi og fór að' kveðja mun á-
kveðnar en áður. En þá voru vinkon-
urnar að rökræða það, hvort hann ætti
að fara eða. ekki. 1 fyrstu kom þeim
vinkonunum saman um, að hann ætti að
vera kyr sem vitni. Söguhetjan vildi
sanna manni sínum hverskonar mann-
eskja vinkona hennar væri, þar sem
hún lánaði þeim herbergið í slíku augna-
miði, og vinkonan vildi sýna eiginmann-
inum, hverskonar konu hann ætti.
En svo snerist þeim báðum hugur.
Vinkonan var ákveðin á móti því, að
láta falla á sig nokkurn skugga, og eig-
inkona.n vildi fyrir engan mun missa
virðingu roanns síns. Þannig urðu þær
endanlega ásáttar og sögðu leikaranum
að hafa sig bu.i'tu í skyndi.
Rétt þegar hann var að kveðja, sár-
feginn þeirri stefnu, sem rás viðburð-
anna hafði tekið, var aftur barið að dyr-
um, og það var rödd eiginmannsins sem
kallaði: