Pöntunarfélagsblaðið - 01.03.1936, Page 5

»Sonja, g-ullið mitt, ég er kominn!
Opnaðu!
Þetta vakti allmikið fát og skelfingu
eins og eðlilegt var.
Hjarta. leikarans hrapaði allar gotur
niður í skó, og í örvæntingu sinni var
hann í þann veginn að fleygja sér á
dívaninn og látast vera veiku.r, en þá
datt honum í hug, að slíkt tiltæki mundi
sennilega aðeins gera hann grunsam-
legan og leiða til árásar á hann.
Svo slepti hann sér alveg og fór aö
hlaupa fram og aftur um herbergió,
stökk yfir borð og' stóla. og gerði liinn
skelfilegasta hávaða.
Eiginmaðurinn utan við dyrnar vissi
ekki hvað hann átti að hugsa um þenn-
an drátt. Hann tók að hamra á dyrnar,
þar sem honum d,att í hug, að eitthvað
óvenjulegt væri að gerast í herberginu.
Þá sagði dansmærin við leikarann:
»Hérna eru dyr, þær Iiggja að herbergi
nágranna míns. Svona, ég skal opna þær
fyrir yður. Þér getið skroppið í gegn
og fram á ganginn og flogið svo eins
og elding niður stigann. Skiijid þér?
Farið í friði!«
Hún þreif í fiýti í handfangið1 og skip-
aði honum að flýta' sér út, því að eigin-
maðurinn, sem, heyrði hávaðann inni í
herberginu, var að bisa við að ná hurð-
inni af hjörunnm tryltur í að komast
inn. Leikarinn stökk inn í hliðarher-
bergið og ætlaði að lilaupa út á gang-
inn, en fann þá að ganghurðin var Lr,st
að utan, líklega með falllás.
Leikarinn ætlaði þá að að súna. við
og segja konunum í hvaða úlfakreppu
hann var, þar sem hurðin var læst og
engin undankomuvon. En það var um
seinan.
Eiginmanninum hafði þegar verid
hleypt inn í hitt herbergið og þar höfðu
nú byrjað viðræður sem enganveginn
gerðu nærveru leikarans æskilega.
Og leikarinn, sem var einkar vanstilt-
ur maður, varð skyndilega. magnþrota
eftir alt sem, á hafði gengið. á svo skömm-
uro tíma. Máttvana og þreyttur lét hann
fallast á rúmið og hélt að þar mundi
hann að minsta kosti vera. tiltölulega ör-
uggur.
Þa,r lá hann svo og hugsaði um hitt
og annað og sérstaklega um fánýti ást-
arævintýra. En. hugjsanir hans trufluð-
ust fljótlega af hávaða utan af gang-
inum. Það. var einhver að rjála við fall-
lásinn. Hver sem það nú gat verið, þá
var hann auðsjáanlega að opna hurðina
og hlaut að koma inn eftir andartak.
Alt í einu. stóð maður í dyrunum með,
brauðkörfu, í hendinni. Þegar komumað-
ur sá ókunnan mann liggjandi á rúmi
sín.u, gapti hann af undrun og án þess
að skilja hið minsta, hvernig í þessu lá,
ætlaði hann að fara og loka á eftir sér.
Leikarinn var byrjaður að stynja upp
afsökunum, þegar hann sá sér til óum-
ræðilegrar skelfingar, að herbergisbú-
inn var einmitt saroi maðurinn, sem
hann hafði lent í rifrildi við í sporvagn-
inum um morguninn.
Þar sem leikarinn hafði nú enga von
um að komast nokkru. sinni lifandi úr
þessum stað, lét hann aftur fallast á
rúmið, hjálparvana eins og barn. Þetta
hlaut einungis að vera draumur, hugs-
aði hann, og bráðlega miundi hann vakna
til fagurs veruleika. þar sem hvorki var
sorg né háski,
Hjá komumanni varð undrunin seni