Pöntunarfélagsblaðið - 01.03.1936, Síða 6

snöggvast vandlætíngunni yfirsterkari,
og hann spurði, sár í röddinni:
»Hvað er þetta, herra minn? Eg býst
við dömu i heimsókn til mán, hún getur
komið á hverri stundu, og hvað sér hún
þá? Einn eða annan mannræfil liggj-
andi í herberginu mínu,. Hvernig í fjand-
anum komst hann hér inn. Herbergið
var læst.«
»Ég bið yður afsökunar! Eg fullvissa
yður! Ég fer nú á stundinni. Ég lagði
mig bara fyrir andartak til að. hvíla
mig. Ég hafði ekki hugmynd, að þetta
væri yðar rúm, því megið þér trúa.. Eg
var alveg sturlaður af öllu því sem fyrir
mig hefur komið. Það hefur gengið svo
mikið á — hvað hefur rekið annað,
skiljið þér?«
Nú hafði reiðin fengið yfirhöndina
yfir undru.ninni hjá komumanni og harm
öskraði:
»Þetta er særingsleg ósvinna, kalla ég!
Sjá þetta ,hann hefur jafnvel farið með
lappirnar u,pp í rúmið mitt. Það má
hann vita, ég leyíi ekki einu sinni göml-
um kunningjum að fara með fæturna
upp í rúmið mitt! Þetta er þokkalegt
eða hitt þó! Þetta hræ!«
Hann hljóp að leikaranum, þreif í öxl
hans og hristi hann bókstaílega út úr
rúminu. Þá tók hann alt í einu eftir þvi,
að þetta var kunningi hans frá því um
morguninn.
Það varð stutt þögn. Herbergisbúinn,
sem ekki skildi upp né niður, sagði með
þrumandi rödd:
»Jæja, svo nú hefi é,g náö í þig, af-
hrakið þitt!« Og hann var að því korn-
inn að þrífa í hálsinn á honum, þegar'
klappað var mjúklega á dyrnar.
»Jæja, þú mátt þakka hamingjunni,«
sagði maðurinn, að sú, sem ég beið eftir,
er komin, annars hefði ég komið við
beinin í þér.
Svo tók hann í hnakkadrambið á
leikaranum, dró hann fram að hurð-
inni og ætlaði að þeyta honum út n
ganginn eins og hverjum öðrum ósóma.
Það má skjóta því inn í, að slíkar aðgerð-
ir hefðu orðið leikaranum hin mesta,
huggun eins og á stóð.
Alt í einu opnuðust dyrnar og frem-
u,r snoturlegur kvenmaður stóð á þrösk-
uldinum. Það var sú, sem herbergisbú-
inn átti von á, og hún kom rétt mátu-
lega til að bjarga lífi leikarans okkar
ágæta.
Þegar leikarinn sá konuna, hrökk
hann aftur á bak og lá við yfirliði. Um-
rædd dama var sem sé konan hans.
Þetta var óneitanlega mjög merkileg
tilviljun,
Og leikarinn, sem hafði orðið að vera
hljóður eins og mús síðustu tvo tímana,
gaf nú tilfinningum sínum útrás, með
ópi og hinum ægilegasta hávaða, og
krafðist samstundis skýringar á þessari
dularfullu, heimsókn.
Konan hans fór að snögta og gráta
og sagði að maöurinn ynni á sajna stað;
og hún og* að hún kæmi bara við ein-
stöku sinnum til að fá tesopa og köku.
Hinn undrandi samverkamaður henn-
ar stakk upp á því, ad fyrst ekki hall-
aðist nú á lengur, gætu þa,u, alveg* eins
fengið sér tesopa meöan þau, væru að
jafna deiluna. Þessari hugmynd svar-
aði leikarinn með hræðilegri skamma-
kvíðu, og það setti móðursjúkan grát ao
konunni. Samverkamaður hennar mundi