Árroði - 25.08.1933, Blaðsíða 7

Á R R 0 Ð I
47
Þó á mig leggi andstygð alla
illur heimurinn,
samt mun mig þó sæla kalla
sjálfur Lausnarinn.
Þótt fái eg hatur flestra þjóða
og fátækt gjöri hrjá.
Samt er Jesús gullið góða,
sem gefst mér himnum á.
Brúðguminn minn blóma fríði
blíðkar mína lund,
það er vel bó þín ég bíði
þessa iitlu stund.
1 orðinu ég á þér þreifa
oft ineð trúar hönd,
mitt þig hjarta ríkan reifar,
rétt ineð kærleiksbönd.
Þó mér gjöri heilsan hafna
og hrinda í heljar móð,
orði Drottins eg vil safna
í minn trúar sjóð.
íklæðist þér, engla siniður,
eg fyrir skírnar flóð.
Sálu mína særða styður
sjálfs þíns hold og blóð.
Hver mér þetta brauðið brýtur,
blessuð veri sú hönd.
Kristí blóð í kaleik flýtur,
það kætir hrelda önd.
Sá, sem við mitt særða hjarta,
sæla huggun fann.
Jesús lífsins ljósið bjarta
Ijómi í kringum hann.
Sá, sem huggar sálu mína,
og seður andláts tíð,
bið ég hljóti blessun þína
bæði fyr og síð.
Fær nú ekki djöfullinn djarfl
dregið mig frá þér,
þótt hann með sínu heimskustarfi
hugsi að ógna méi\
Pó hann mér fyrir sjónir setji
syndaþungann minn,
og örvæntingar orð upp hvetji,
örg með skeytin stinn.
Samt er Jesús sálarfóður,
syndabótin mín.
Hann mig styður gæzkugóður,
gefur þol í pín.
Hjartað byggi helgur andi,
huggun ölluin tér.
Haf þig burtu heljar fjandi
og hættu að ógna mér.
Pó keppist þú tneð kænsku þína
að kreinkja mína trú,
samt er skrifað á sálu mína
sætast nafn Jesú.
Letta kann þig hrekja og hræða
og hryuda i heljar móð.
Pú munt rotin skemdarskræða
skríða í vítis glóð.