Harðjaxl réttlætis og laga - 08.08.1926, Qupperneq 3

*
HfA R Ð J A X L
Hann aagði, aö fallegi búninguiinn, aem bannlög>n
vœru nú komin í, væri ekki hvað aízt verk verzl-
unarstjettarinnar. Og það væri henni aö þakka, að
úti um viða veröld væru bannlögin íslenzku, og öll
framkvæmd þeirra, talin einhver hin strangmerk-
asta löggjafarsnild, sem heimurinn eetti. >Hærra
heimsmet hefur engin þjóð hlotiðc, sagði Hafliði
um leið og hai;n þurkaði burt stóran straum af
sjóðheitum fagnaðartárum, sem brunuðu niður eítir
stórbáróttum vöngunum. — Pegar hann laukræðu
sinni stökk Guðmundur Hafliðason kaupmaður í
Vesturbæcum upp á ræðupallinn, ásamt Sveini
kaupmanni í Birninum, og súngu gullfallegan dúett
við Loíkvæði um bannlögin, er Sigurður Berend-
sen kaupmaður á Bergstaðastræti 10 hafði ort,
af venjulegri snild, fyrir þrábeiðni Stórtemplars. —
' Þegar hingað var komið dagskránni, var öllura
þingheimi tilkynt, að nú yrði klukkustundar matar-
hlje, en því bætt við um leið, að næsti ræðumað*
ur á dagskránni þar á eftir væri herra Porkell
Clausen, og ætti hann að leysa af hendi það al-
kunna vandaverk, að mæla fyrir minni kvenna, og
var þessum fagnaðarboðskap tekið með svo tröll-
slegnum fagnaðarlátum, að íþróttastjóri vor á mótinu,
herra Hallgrímur Benediktiíson Btórkaupmaður og
margt. fleira, kvaðst aldrei í annan eins glymjanda
komist hafa á allri sinni æfl.
(Framh, í næsta blaði).
Landskjðrið.
Sunnudaginn 18. Júlí birti jeg í Harðjaxii mín-
um úrslitin frá landskjöriskosningunum i rjettri röð,
En í siðastliðinni viku hefur öll biaðatiossa landa-
ins verib að mylgra þessu úr sjer smótt og amátt.
•Vitanlega bafa þau ekki reynt að ósanna Það sem
jeg hafði sagt, enda var það ekki hægt, því frjeltir
mfnar vóru frá fyrstu hendi og komust þeir auð-
vitað að Jónarnir og MagnúsJ Og jeg er svo sem
ekkert að argast í því, þótt hin blöðin kæmu með
þessar frjettir þremur vikum á eftir Harðjaxli. —
En hálf ergilegt flnst mjer það, að jeg skuli ekki
mega fara svo með eina setningu, að aðrir taki
hana ekki og teygi hana til, þynni hana út og af-
akræmi á ýmsan hátt. Pað minnir mann á húngr-
aða hýenu, sem eltir ljónið, tii þesa að jeta hræ,
sem það kann að skilja eftir á slóð sinni.
Atgrelðislustadiiip og okrlistoia
iíftrdjaxls er á Bergfeiaóa*ti*. ltí.
1
Ferða'fr jettir.
Akureyri er tínnur stærst borg á Islandi. Eom
þar kl. 9. Fór á miðnætti. Hjelt ræður, talaði við
margt kvenfólk, en hjá því var »skrækur«. Karl-
arnir voru æstir, 10 eða 15 komu og vippuðu
mjer til og frá um bryggjuna og meinuðu mjer
samræður, sögðust vera mótfallnir fjölgun embætta-
lýðsins og hristu mig og skóku og ijeku mig háð-
uglega, þrifu millum fóta minna, tolleruðu mig tvf-
skorinn, og mynduðu sig til að setja mig í sjóinn.
Loks var mjer hent inn yflr öldustokkinn á Esju,
með ógnar ærzlum og hávaðaskömmum. Strax og
fætur mínir vissu niður og jeg varö viss um nær-
veru stafsins, pontunnar og blaða minna, þá út-
helti jeg reiðiorðum yflr hálffuilan skrílinn, sem
stóð með kjónaflissi á bólverkinu. Jeg leitaðist við
að sýna honum fram á, hverja þýðingu skyldi leggja
í orðin vanbrúkun og misbrúkun. Jeg sannaði með
fyllstu rökum, að jeg væri ekki ab berjast fyrir
fjölgun embættismanna. Jeg sagðiat hafa komið
skikkanlegur í land, haldið ræður, talað um atvinnu,
kaupgjald o. fl. Jeg sagði þessum kámuga Krossa-
nesslýð, að þótt yflrsetukonum þyrfti að fjölga um
helming á næsta vori, þá gæti það ekki verið mjer
að kenna, þar sem jeg hefði ekki dvalið þárna
nema þrjá tíma — og þá afkróaður af manngrúa.
Vjer losuðum landfestar og hjeldum út. >fjörr«,
en pöpullinn slangraði upp götur,
Til Býrafjarðar kom jeg. Það er mesti rolubær,
enda er Harðjaxl minn lítt sjáanlegur þar — svo
ekki or von að mikill sje mannsbragurinn. En það
mundi lagast ef jeg ætti þar yflrvalds-dvöl um tíma.—
Fjóra kunningja sá jeg þar. fað voru kútterar írá
í gamla dagana. Lágu þeir uppi i fjöru og sýndist
mjer þeir vera sftnnun þess, að ibúar þessa kaup-
túus nenni ekki að draga sig út til bjargfanga,
— En við nánari athugun varð mjer það Ijóst, aö
þetta mundi vera ráðstöfun Laufáss-Tryggva til
þess að s t ý f a krónuna, og ætti þar með allur
stjettarígur að vera kveðinn niður. — En til þess
að þetta verk væri fljótt og vel af hendi leyst, þá
ættu svéitamenn að vinna líka dáiítiB að þessum
þjóðþrifum, t. d. með því að henda öllum orfum
og hrííum upp i bæjarsund og snerta ekkert þese
háttar í sumar, heldur ríða um alt land, spólera
fje, drekka vín, daðra. við steipur o. m. fl., sem
burgeisar gætu kent. fá myndi þjóðin brilljera og
skuldimar borgast með biilegum krónum. — Annars
ekkeit markvert úr Dýraflrði — nema hvað einn
buigoisinn wiiaði að skera naig. — Meira næst.