Harðjaxl réttlætis og laga - 08.08.1926, Side 4

4
HARÐJAXL
Skáldlegir hæfíleikar mínir.
Jeg var nnemma »káld og ritwiillingur, enda
er mjer þaS enn í fergku mlnni frá yngri árnnum,
- hve gaman jeg haíði af því að virða fyrir mjer
náttúruna i góðu nœði og njóta drauma minna
um margbreytni veraldarinnar. — Jag er líka vi»a
um það, að ef 011 sú speki, aem spriklaði i höíð-
inu á mjer i þá daga, væri komin á prent, þá
vnri j«g fyrir iöcgu orðinn heimafrægur maður og
meira til, — því hugamíðar minar vóru svo stór-
vaznar og hávlsindalegar, að jatnrel mestu spek-
ingum heíði verið ofvaxið að skiija mig, enda áttu
fáir samleið með mjer þá. — En nú er þetta orð-
ið breytt. Síðan jeg gerðist ritstjóri hef jeg neyðst
tli að færa hugsanir mínar i alþýðubúning til þess
að allir gætu notað sjer þekkingu mína og lífs-
reynslu, enda veit nú allur lýður, að jeg rita
hverjum manni ljósara og auðveldara mál, — þótt
andriki og óvenjuleg hugsanafjölbreytni leiði mig
stundum inn á ótroðnar br.autir í rithætti. —
Fátt færði jeg í letur af því, sem jeg orkti í
•esku, En nýlega fann jeg kvæði í skjalasafni mínu,
sem jeg mun hafa orkt þegar jeg var á fjórða ári.
Petta kvæði er af geithafri einum, sem beið bana
vegna þess að hann varð ástfanginn af stjörnun-
um, sem bllkuðu á kvöldhimninum. Orsakaðist
það með þeim hætti, að veslings skepnan gáði
•kki fóta sinna, vegna ástarinnar, hrapaði fram af
hengiflugi og diukknaði 1 fljóti, sem rann i gljúfr-
um fyrir neöan hana. — Eins og ljóðið sýnir, var
það heimspekileg ást, sem varð geithafrinum að
fjörtjóni:
Hafur einn stendur á hamri
og horflr á loftið bláa,
en fyrir neðan hann fellur
fljótið stranga og gráa.
En hafurinn lítur til himins
hátt yflr duft og moldu,
því stjörnurnar bláu blika
og brosa að syndugri íoldu.
Og hafurinn heillaður verður
al himinsins dýrðarljóma, —
bann sjer ekki fljótið fláa
nje fossanna hungurróma.
Og hafurinn fellur i fijótið,
æ, flest verður spökum að grandiS
og hringiðan spekinginn hlrti —
pvl baan aáði aldrei landi,
Þetta s.ðara kvæði orkti jeg um sjálfan mig
þegar jeg var á Landakotsspítala:
Á andríkum æskudögum
orti jeg ijóð og kvað.
Jeg setti mig suður á túni
á svolítið smárablað.
Og hátt yflr höiði mínu
himinsins dýrð jeg sá.
Þá fyltist jeg eldmóði andans
og inndælli ijóðaþrá.
Þá orkti jeg ástarkvæði
. um alt sem fyrir mig bar,
fjöllin og fossana hvítu,
fífla og sóleyjar. —
Jeg orti þá einnig um píkur
eldheit munarljóð —
því ástin herjaði á hjartað
í hamrömmum jötunmóð.
En ástin mín varð sð ösku
í henni Reykjavík —
því hugur minn stakk sjer á hausinn
í hyldjúpa pólitík. —
|
í blaðinu mínu berst jeg,
því bardaginn skemtun er. —
Húrra, Harðjaxl minn lifil
— Húrra íyrir mjer.
Skríílnr.
Sýslumaðurinn: >Sjáið þjer nú ekkí að það var
rangt af yður að stela rollunni úr kofanum?
fjóíurinn: >Já, jeg sje það vel nú, en hvernig
átti mig að gruna, að rolian færi að jarmat.
Drengurinn: >Pabbi, nú sit jeg ekki lengur á
neðata bekknum.
Faðir hans: >Pað er gott drengur minn. Hjerna
•r króna sem þú mátt eiga. En hvernig atendur
á því, að þú heiur komist af neðsta bekknum í
miðjum mánuðinum?«
Ðrengurinn: >Pað er af því að það er verið að
mála hann<.
Prentstoiðja HallgrilnB Benediktssonar. Bergst.stræti 19,
Abyrgöaraiftðut blftð#ins er Axel Qlafsson, Reykjavik,