Morgunblaðið - 22.06.2009, Blaðsíða 17

um. Já, það var alltaf eitthvað sér-
stakt við það þegar hún Elfa kom í
sveitina og þessar stundir eru
perlur í brunni minninganna hjá
okkur systkinunum.
Elfa giftist árið 1979 Þorsteini
Bjarnar en þau kynntust í gegnum
sameiginlegt áhugamál sitt, ferða-
lög og fjallgöngur. Elfa og Þor-
steinn ferðuðust mikið og það eru
örugglega ekki margir staðir á
landinu sem þau höfðu ekki skoðað
og ekki mörg fjöll sem þau áttu
eftir að ganga á. Þau umgengust
líka landið sitt af einstakri natni
og virðingu.
Elfa var mikið jólabarn og hafði
einstaklega gaman af fallegu og
sérstöku jólaskrauti, hún var einn-
ig mjög listræn og gerði sjálf
marga fallega skrautmuni. Hún
hafði lengi þann sið að bjóða
frændsystkinum sínum til sín á að-
ventunni og var þá búin að viða að
sér ýmsu föndurefni og baka alls
kyns góðgæti. Við systurnar sem
bjuggum í Reykjavík vorum alltaf
boðnar með fjölskyldur okkar til
Elfu á jóladag. Það var hluti af
jólahátíðinni að fara til Elfu og
spila og spjalla og ef við höfðum
áhyggjur af því að krakkarnir
færu ógætilega með viðkvæmt
jólaskraut minnti Elfa okkur á að
skrautið væri nú bara hlutir sem
börnin mættu alveg skoða. Þor-
steinn lést árið 2005 og sama ár
greindist Elfa með krabbamein.
Öllu þessu tók Elfa með einstöku
æðruleysi og var staðráðin í því að
eiga áfram gott líf þrátt fyrir
krabbameinið, hún færi sátt þegar
hennar tími kæmi. Hún fékk fjög-
ur góð ár ef undan er skilinn síð-
asti vetur sem var oft ansi erfiður,
en Elfa kvartaði aldrei og ef hún
var spurð þá leið henni alltaf vel.
Á síðustu árum hefur mér hlotn-
ast sú gæfa og gleði að geta end-
urgoldið sunnudagsbíltúrana og
heimsóknirnar frá því í gamla
daga og boðið Elfu með mér í bíl-
túra eða setið hjá henni kvöld-
stundir. Efst í huga mínum núna
er þakklæti fyrir að hafa fengið
þessar stundir, það var eitthvað
svo róandi og notalegt að sitja og
spjalla við Elfu og það var líka
hægt að tala við hana um allt, lífið,
dauðann, sorgir og gleði og allt
þar á milli en mest um áhugamál
okkar, fjallgöngurnar og ferðalög-
in. Á bjartri og fallegri sumar-
nóttu hélt Elfa í sína hinstu ferð
og kvaddi þessa jarðvist, en ég er
fullviss um það að hún mun halda
áfram að kanna tignarlega fjalla-
tinda, fagra dali, firði og víkur þar
sem hún er nú.
Með þessum orðum vil ég kveðja
elskulega frænku mína og fyrir
hönd okkar systkinanna þakka
henni fyrir góða og gefandi sam-
fylgd, við kveðjum Elfu frænku
með þakklæti og virðingu.
Hildur Valsdóttir og Haukur,
Snædís, Anna og Magnús frá
Kvígindisdal.
Elsku frænka, mig langar að
skrifa til þín nokkrar línur. Það
rifjast margt upp þegar ég tek
penna í hönd og hugsa til baka.
Það var alltaf svo notalegt þegar
þú komst á Álfhólsveginn og ég
fékk að fara með þér heim. Þú
hafðir alltaf nægan tíma og það
var alltaf svo rólegt og gott að
vera hjá þér. Ég á svo margar
skemmtilegar minningar eins og
þegar þú varst að krulla á mér
hárið því ég átti að vera svo fín, þú
þurftir að fara í símann og ég hélt
krullujárninu á meðan. Þú gleymd-
ir þér aðeins í símanum og saman
vorum við næstum búnar að
brenna á mér hárið. Allar minn-
ingarnar frá ferðalögunum okkar
vestur í Kví og í Þórsmörk. Þá átti
ég yfirleitt aftursætið ein og þar
lærði ég að hlusta á tónlistina
þína. Mikið varstu glöð hvað úti-
veran og fjallaklifur okkar
frænkna hefur aukist, það var svo
gaman að segja þér hvaða fjall var
klifið síðast því yfirleitt varstu bú-
in að fara þangað.
Elsku Elfa, ég gæti haldið enda-
laust áfram, þín verður sárt sakn-
að.
Farðu í friði góði vinur
þér fylgir hugsun góð og hlý.
Sama hvað á okkur dynur
aftur hittumst við á ný.
(Magnús Eiríksson.)
Þín frænka
Guðný.
Leiðir okkar Elfu lágu fyrst
saman í árlegri miðhálendisferð FÍ
í ágúst 1975 um landið sem enginn
þekkti. Í göngu síðla dags höfðum
við báðar numið staðar á Virk-
isfelli til að bíða þess að kvöldsólin
skini gullnum geislum sínum á
Kverkjökulinn. Áttum við þar okk-
ar fyrstu stund saman tvær einar,
upphafið að 34 ára vináttu. Þetta
var ekki í eina skiptið sem við tók-
um myndir nokkurn vegin á sömu
þúfunni. Gæsavötn, Herðubreiðar-
lindir, Laugavellir, Hafrahvamm-
ar, Snæfell og sólskinsgangan nið-
ur í Fljótsdal, þetta voru
sannkallaðir unaðsdagar, án vit-
undar um örlög elfunnar í Fljóts-
dal eða Jöklu. Fimm árum seinna
fórum við aftur í miðhálendisferð,
en þá var Þorsteinn Bjarnar orð-
inn lífsförunautur Elfu. Áður höfð-
um við skriðið upp á Herðubreið.
Þá myndaði Elfa sólarlagið í
Herðubreiðarlindum eftir langan
dag. Við áttum ótal ljúfar minn-
ingar um ánægjustundir í fjöl-
breyttri náttúru landsins okkar og
litskyggnurnar okkar varðveita
hughrifin.
Elfa kynntist líka Þorsteini í
ferðalögum FÍ. Fylgdumst við
ferðafélagararnir spenntir með,
hvenær þau tjölduðu ekki aðeins
nálægt hvort öðru heldur tjölduðu
saman einu tjaldi. Með Þorsteini í
för gátum við Elfa haldið áfram að
dragast aftur úr. Það gerðum við í
Tröllakrókum á Lónsöræfum, en
okkur miðaði hægt því skuggarnir
breyttu kynjamyndum klettanna
að baki okkar við hvert fótmál.
Þorsteinn tók mynd af okkur sitj-
andi undir steini í Tröllakrókum,
birtist hún framan á einni Ferða-
áætlun FÍ., en við mynduðum Þor-
stein prílandi í klettadröngum ofan
við okkur. Eru þetta einu fyrir-
sætustörf okkar Elfu. En söngur
Þorsteins hljómaði eins og svo oft í
fögrum fjallasal.
Þorsteinn var eldri en Elfa og
þau festu ekki ráð sitt fyrr en á
miðjum aldri. Er hann hætti að
vinna kominn vel yfir sjötugt,
hætti hún einnig fljótlega sjálf.
Var hún mjög ánægð með þá
ákvörðun. Er heilsa Þorsteins,
manns sem áður var ímynd hreyst-
innar, bilaði annaðist Elfa hann af
einstakri natni og umhyggju. Hún
talaði oft um hvað hún var fegin,
að hafa haldið heilsu meðan Þor-
steinn var á lífi.
Hugarró var Elfu gefið í ríkum
mæli. Dáðist læknirinn hennar að
æðruleysi hennar í fjögurra ára
baráttu við krabbameinið, en það
hafði dreift sér áður en sjúkdóm-
urinn greindist. Hún fór eftir það,
sumarið 2005, með okkur Krist-
jáni, frændaliði og Guðrúnu Júl-
íusdóttur, sem við bundumst báðar
vináttuböndum í fyrst nefndri ferð,
í lærdómsríkt og skemmtilegt
ferðalag til Króatíu. Elfa og Þor-
steinn ferðuðust mörg ár með
Guðrúnu og Jóni vítt og breitt um
landið okkar.
Til útlanda fóru Þorteinn og
Elfa margsinnis í söngferðir. Elfa
á stóran frændgarð þar sem gagn-
kvæm hjálpsemi og umhyggja rík-
ir. Hún var lestrarhestur, gleypti í
sig Árbækur FÍ á tveimur dögum
rétt eins og sakamálasögu. Síðustu
dagana las hún „Norður yfir
Vatnajökul“.
Nú er baráttan við banvænan
sjúkdóm á enda. Biðinni eftir
gullnum geislum kvöldsólarinnar
er lokið.
Bergþóra Sigurðardóttir.
Nú þegar sólin er að ná hámarki
í gangi sínum, og gróðurinn skart-
ar sínu fegursta hefur Elfa Thor-
oddsen kvatt þetta líf.
Það var fyrir um fimm árum að
ég kynntist Elfu, þegar hún tók að
koma öðru hvoru, með Jónu systur
sinni, í handavinnustofuna í Gjá-
bakka.
Seinna eftir að Þorsteinn maður
hennar lést, flutti hún í Hamra-
borgina, og varð þá fastur með-
limur í hópnum, þar sem hún
ávann sér bæði vináttu og vænt-
umþykju allra.
Fyrir fjórum árum greindist
hún með þann illvíga sjúkdóm,
sem nú hefur haft betur. Elfa var
aldrei á því að gefast upp. Hún
hélt sínu striki, þrátt fyrir erfiða
meðferð, og fór með okkur í leik-
hús, heimsóknir og ferðir eins og
áður, síðast 18. maí sl. Hún barðist
hetjulegri baráttu allt fram um
síðustu mánaðamót. Kom til okkar,
þegar hún gat, og hélt áfram með
handavinnuna sína og hló og gerði
að gamni sínu með okkur.
Trúlega hefur hún átt sínar erf-
iðu stundir, en við heyrðum aldrei
frá henni kvörtunar- eða æðruorð,
og það sama segja ættingjar henn-
ar.
Það fór ekki mikið fyrir Elfu, og
hún tranaði sér aldrei fram. En
hún var hlý og glaðleg, og ég
heyrði hana aldrei hnýta í nokkurn
mann.
Þó Elfa og Þorteinn ættu ekki
börn, þá var langt í frá að hún
væri einstæðingur, því börn Jónu
systur hennar sýndu henni ein-
staka umhyggju allt til loka.
Þar sem saman er kominn hópur
á þeim aldri sem við í Gjábakka
erum, þá er það lífsins gangur að
einn og einn týnist úr hópnum. Ég
veit að ég get sagt fyrir hönd okk-
ar allra í handavinnunni, að Elfu
verður sárt saknað.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til Jónu, vinkonu okkar,
og barna hennar, svo og annarra
skyldmenna.
Guð blessi minningu Elfu Thor-
oddsen.
F.h. handavinnuhóps Gjábakka,
Kópavogi,
Sigurlaug Ólöf Guðmunds-
dóttir.
Minningar 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚNÍ 2009
þeirra okkar innilegustu samúð. Guð
blessi minningu Sigurveigar Valdi-
marsdóttur.
Fyrir hönd systkina og fjölskyldna
þeirra,
Bjarni Andrésson.
Frænka mín Sigurveig Valdimars-
dóttir lést að morgni 15. júní sl. Bana-
mein hennar var krabbamein sem
greindist í lok apríl á þessu ári. Er
hún harmdauði öllum sem til þekktu.
Nú á kveðjustund langar mig að
minnast hennar nokkrum orðum og
kveðja hana.
Hún hét Sigurveig í höfuðið á föð-
urafa sínum og ömmu – þeim heið-
urshjónum Sigurði og Sólveigu á
Sjónarhóli á Stokkseyri. En meðal
skyldmenna og nánustu vina var hún
alltaf kölluð Sissa.
Við vorum ekki aðeins systrabörn,
ættuð frá Þórshamri, heldur nánir
vinir svo langt sem ég man. Sömu vin-
áttu nutu kona mín og börn.
Frænka mín var há og grönn, ljós
yfirlitum og látlaus í framgöngu. Hún
var vel greind, fróð og minnug. Heið-
arleiki og kærleikur voru hennar að-
alsmerki. Skyldurækin var hún líka
og mátti í engu vamm sitt vita. Alla tíð
trygg vinum sínum og sýndi þeim
hlýju og ræktarsemi. Þessarar um-
hyggju nutu líka margir – ungir sem
aldnir – í fjölskyldunni. Sissa var
ávarpsgóð og orðvör en alls ófeimin
að hafa skoðun og segja meiningu
sína sem hún gerði alltaf mildilega.
Ég minnist þess ekki að hafa heyrt
hana nokkru sinni brýna raustina.
Sissa hafði yndi af fögrum hlutum –
var fagurkeri. Mátti sjá mörg merki
þess á heimili hennar og Friðriks
heitins.
Sissa og Friðrik voru miklir höfð-
ingjar heim að sækja, gestrisni þeirra
var viðbrugðið. Áratugum saman
héldu þau ógleymanlegar veislur – á
jóladag, þorrablót og skötuveislu á
Þorláksmessu.
Ekki hef ég þekkt um dagana sam-
hentari hjón en Sissu og Friðrik.
Jafnræði var með þeim hjónum. Nafn
annars er ekki nefnt nema að hins sé
um leið getið. Friðrik var sérlega
traustur og áreiðanlegur maður eftir
gömlum og góðum íslenskum gildum.
Auk þess að vera í forystu fyrir Múr-
arameistarafélagi Reykjavíkur
stundaði hann stangveiði og golf í frí-
tíma sínum eins og hann mátti. Sissa
var með honum og hafði ekki síður en
hann yndi af hollri útiveru og góðum
félagsskap.
Ekki var síðra að heimsækja þau í
sumarhúsið í Öndverðarnesi í Gríms-
nesi sem þau reistu þar vorið og sum-
arið 1969. Friðrik átti ómældan hlut
að því að félög múrara og múrara-
meistara keyptu Öndverðarnesið í
þeim tilgangi að félagsmenn hefðu að-
stöðu til þess að byggja sumarhús og
njóta hlunninda sveitaverunnar.
Nokkur sumur eftir 1970 voru
Friðrik og Sissa ráðsmenn í Öndverð-
arnesi. Kom þá m.a. í þeirra hlut að
sinna netaveiðinni í Hvítá fyrir landi
Öndverðarness.
Ferðalög innanlands og utan voru
sameiginlegt áhugamál þeirra hjóna.
Vorið 1962 eignuðust þau sinn fyrsta
bíl. Þau þekktu fljótt til staðhátta um
allt land – eins og vegakerfið þá leyfði.
Sumarið 1967 fóru þau í fyrsta sinn
í sumarfrí til meginlands Evrópu. Þau
nutu þess vel að sjá og kynnast menn-
ingu ólíkra þjóða. Síðustu árin fóru
þau oftast til sólarlanda og notuðu
ferðina til þess að spila golf eins og
tíminn leyfði.
Söknuður ættmenna og vina er
mikill. Ég er afar þakklátur Sissu fyr-
ir samfylgdina. Fjölskylda mín þakk-
ar fyrir allt gegnum árin. Guð blessi
minningu Sigurveigar Valdimars-
dóttur.
Þorgils Jónasson.
Það var mikill sorgardagur að
morgni 15. júni þegar Ósk amma
hringdi í okkur og tilkynnti okkur að
baráttunni hennar Sissu væri lokið.
Ekki það að við vissum ekki að þetta
nálgaðist eftir að við komum til henn-
ar á laugardaginn og sáum hvernig
staðan var. Við erum bara þakklát
fyrir að þetta tók snöggt af. Allt frá
því að Sissa greinist með þessi veik-
indi vissum við að hún ætlaði ekki að
taka slaginn, því allt frá því að Friðrik
heitinn fór hefur hún ekki þráð neitt
annað en að fá að sameinast honum,
því Sissa varð aldrei söm eftir andlát
Friðriks. Sissa og Friðrik voru ekki
það lánsöm að eignast nein börn,
þannig að það má eiginlega segja að
ég og Bjarni bróðir hefðum komið í
þann stað ásamt stelpunum mínum 4
sem Sissa og Friðrik voru guðforeldr-
ar fyrir. Þær eru margar minningarn-
ar sem rifjast upp þegar maður fer að
hugsa til baka, öll ferðalögin, leikhús-
ferðirnar og ég tala nú ekki um Önd-
verðarnesið, þar sem við ólumst nán-
ast upp, það kom aldrei leiðinleg
stund uppi í bústað, það var alltaf séð
til þess að það væri nóg af öllu og nóg
að gera fyrir alla og síðast en ekki síst
mikið hlegið. Þegar ég tala við stelp-
urnar mínar um ykkur þá þykir mér
rosalega vænt um að þær muna sum-
arbústaðarferðirnar mjög vel og í
þeirra huga eruð þið amma og afi.
Elsku Sissa, ég þakka þér fyrir að
hafa fengið að vera svona stór partur
af þínu lífi og það eina sem huggar
mig nú er að þú ert farin til Friðriks.
Ég veit að þið hjónin munuð vaka yfir
okkur um ókomna framtíð. Elsku
Sissa mín, ég elska þig, sakna þín og
ég mun geyma þig í hjarta mínu þar
til við sjáumst á ný í fyllingu tímans.
Guð veri með þér og haldi verndar-
væng sínum yfir þér og okkur.
Elsku Ósk amma, Ríkey, Magga
frænka, takk fyrir að hafa hugsað
svona vel um hana síðustu dagana og
megi guð vera með ykkur í ykkar
sorg.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Ósk, Rúnar og dætur.
Þegar við fengum andlátsfréttina
um hádegi mánudagsins 15. júní, var
sem ský drægi fyrir sólu. Hugurinn
reikaði 40 ár aftur í tímann, til þess
tíma þegar við vorum öll ung og
hress.
Sigurveig hóf störf hjá okkur í
Tösku- og hanskabúðinni árið 1966.
Hún tók þátt í öllu sem þar var að ger-
ast en ósjaldan var þar ys og læti,
mikið að gera, ekki síst í jólavertíðinni
sem var bæði skemmtileg og erfið.
Iðulega var yngri börnum okkar
hjóna einfaldlega skellt á búðarborðið
í burðarrúmi og var þá Sigurveig
betri en engin, enda einstaklega barn-
góð kona.
Við gengum í gegnum miklar
breytingar í búðinni og stóð Sigurveig
með okkur í þeim. Það var sama
hvaða verkefni henni voru rétt. Hún
leysti þau af einstakri handlagni og
prýði, hvort sem um var að ræða
gluggaútstillingu, viðgerðir, vörutaln-
ingu eða tiltekt.
Sigurveig hafði þann sérstaka eig-
inleika að ganga í gegnum lífið með
ljúfa framkomu og bros á vör og nut-
um við þess sem unnum með henni
ekki síður en viðskiptavinirnir. Eftir
40 ára samstarf munum við ekki eftir
einu einasta tilfelli sem skuggi féll á.
Betri ummæli er tæpast hægt að
gefa.
Ekki er hægt annað en að minnast
á Friðrik, hennar ágæta mann, en far-
sælla hjónaband var varla hægt að
hugsa sér. Friðrik hafði sérstakt
embætti í búðinni á Þorláksmessu.
Það var að skenkja starfsfólki sherry
og sælgæti að loknum löngum og er-
ilsömum degi og halda uppi stemn-
ingu í lok jólavertíðar. Við hjónin og
börnin okkar ásamt starfsfólki eigum
hlýjar minningar frá þessum kvöld-
um.
Sigurveig missti mann sinn í febr-
úar 2005 og var það henni þungbært
og fannst okkur sem henni þætti til-
veran ekki söm og áður. Hver veit
nema að eftir þetta tilverustig komi
annað betra með okkar látnu ástvin-
um þar sem Sigurveig og Friðrik hitt-
ast aftur? Við hjónin og fjölskyldan öll
viljum þakka henni fyrir frábæra vin-
áttu og samstarf í öll þessi ár. Við
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til allra aðstandenda Sigur-
veigar. Blessuð sé minning hennar.
Víðir og Jóhanna.
Það var alltaf gaman að koma til
þín og mannsins þíns, nú eruð þið
bæði farin. Þið voruð yndislegt fólk,
þið voruð alltaf góð við okkur Aldísi.
Gott var að koma til þín í kaffi og
spjalla saman. Við vorum góðir vinir.
Vona að þér líði vel og þú sért búin að
hitta manninn þinn. Ég þakka fyrir
allt og nú verður tómlegt án þín í hús-
inu.
Guð geymi þig og farðu í friði.
Þinn vinur og nágranni,
Stefán Konráðsson sendill.
Hún elsku Sigurveig hefur kvatt
okkur. Þessi staðreynd er sár og
söknuðurinn mikill. Sigurveig var
yndisleg kona og tel ég það forréttindi
að hafa fengið að vera vinur hennar.
Kynni okkar hófust þegar við unnum
saman um tíma. Alltaf héldum við
sambandi og hittumst reglulega. Mér
leið alltaf svo vel í návist hennar, hún
var einfaldlega svo ótrúlega góð og
hjartahrein.
Þær stundir sem ég átti með Sig-
urveigu geymi ég sem fallegar minn-
ingar í hjarta mínu. Mín helsta hugg-
un er sú að ég veit að hennar
heittelskaði Friðrik hefur nú tekið á
móti henni opnum örmum. Ég kveð
þig með trega og söknuði, kæra vin-
kona.
Lára.