Morgunblaðið - 22.06.2009, Blaðsíða 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚNÍ 2009
ÍSLENSKAR
LÍKKISTUR
Góð þjónusta - Gott verð
Starmýri 2, 108 Reykjavík
553 3032
Opið 11-16 virka daga
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og
langalangamma,
SÓLBORG HULDA ÞÓRÐARDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
áður Stigahlíð 18,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 11. júní.
Útför hennar fer fram frá Háteigskirkju miðviku-
daginn 24. júní kl. 15.00.
Þórður Adólfsson, Elsa Jóhanna Gísladóttir,
Adólf Adólfsson, Monika Magnúsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Ástkær fósturfaðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
GEIR SIGURÐSSON
pípulagningamaður,
Strandaseli 1,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum mánudaginn 15. júní,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
miðvikudaginn 24. júní kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Ljósið, endurhæfingar- og stuðningsmiðstöð
krabbameinsgreindra.
Starfsfólki á krabbameinsdeild Landspítalans eru færðar hjartans
þakkir fyrir góða og hlýja umönnun.
Ása Birna Áskelsdóttir, Stefán Ómar Oddsson,
Þórný Pétursdóttir, Baldur Már Bragason,
Ómar Rafn Stefánsson,
Ragnhildur Birna Stefánsdóttir
og barnabarnabörn.
✝ Reinhardt ÁgústReinhardtsson
fæddist í Reykjavík
15. apríl 1943. Hann
lést á heimili sínu,
Grenibyggð 27 í Mos-
fellsbæ, 7. júní sl. For-
eldrar hans voru Ólöf
Guðlaug Önund-
ardóttir frá Skálum á
Langanesi og Rein-
hardt Ágúst Reinhar-
dtsson frá Norðfirði.
Börn þeirra eru
Kristján Gunnsteinn,
f. 1936, Reinhardt
Ágúst, f. 1943, Önundur Þór, f.
1947 og Erna Guðrún, f. 1948.
Reinhardt eignaðist þrjú börn.
Sonur hans og Ragnheiðar Ingi-
bjargar Halldórsdóttur er Halldór,
f. 6. júní 1961, kvæntur Þórönnu
Andrésdóttur, börn þeirra eru
Andrés Þór, f. 1982, og Ragnheiður
Ingibjörg, f. 1986, dóttir hennar
Lilja María Finnbogadóttir, f. 2008.
Reinhardt kvæntist 1965 Sigrúnu
Lindu Kvaran, f. í Reykjavík 3. maí
1948. Dætur þeirra eru: 1) Linda
Björk, f. 22 nóvember 1965, í sam-
búð með Höskuldi Björnssyni. Börn
hennar eru a) Hannes Þór, f. 1984, í
áhugaleikhús á yngri árum þar sem
hann kynntist konu sinni Sigrúnu
Lindu. Hann var tæknimaður og
leiksviðsstjóri í Þjóðleikhúsinu frá
árinu 1966 til 2004 eða næstum 40
ár. Hann var snjall hugmynda-
smiður og leysti ýmsar þrautir sem
sneru að leikbrellum í leikhúsinu.
Hann starfaði um tíma í prent-
smiðju Alþýðublaðsins og við sölu-
mennsku hjá Prenthúsinu.
Reinhardt var mikill áhugamað-
ur um fótbolta og stundaði þá íþrótt
langt fram á fullorðinsár, fyrst sem
leikmaður en síðar sem þjálfari og
stjórnandi. Hann var einn af stofn-
endum og stjórnendum Íþrótta-
félags Kópavogs, sem síðar rann
saman við HK í Kópavogi og vinsæll
bæði í leik og starfi. Hann var í
skátahreyfingunni sem ungur pilt-
ur og starfaði þar síðustu árin sem
sveitaforingi fram til 22 ára aldurs.
Hann var mikill áhugamaður um
ferðalög og íslenska náttúru og
voru útilegur á sumrin stór þáttur í
lífi fjölskyldunnar. Fróðleiksfús um
land og þjóð, var vel máli farinn og
lagði áherslu á vandað mál. Hann
hafði einnig góða söngrödd. Hann
var dýravinur og átti alltaf einhver
gæludýr og hundarnir voru hans
yndi. Var alltaf til reiðu ef eitthvað
bjátaði á og tilbúinn að rétta hjálp-
arhönd. Hann var fjölskyldumaður
og vinur vina sinna.
Reinhardt verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag, 22. júní,
og hefst athöfnin kl. 13.
sambúð með Önnu
Þorsteinsdóttur, son-
ur þeirra Sigurður
Þór, f. 2005, b) Hildur
Rún, f. 1988, dóttir
hennar er Andrea
Björk Hafsteins-
dóttir, f. 2007 og c)
Sunna Lind, f. 1994.
2) Kolbrún, f. 29.
ágúst 1970, gift Tóm-
asi Þráinssyni. Börn
hennar og Aðalsteins
Ingimarssonar eru: a)
Logi Már, f. 1989,
hann á Óðin Fannar,
f. 2007, b) Anton Orri, f. 1991, c)
Hafdís Birta, f. 1995, og d) Ingimar
Reinhardt, f. 1999. Sonur Kol-
brúnar og Tómasar er Egill Úlfar,
f. 2007.
Reinhardt ólst upp á Fálkagöt-
unni í Vesturbænum til 7 ára aldurs
en þá fluttu foreldrar hans í Kópa-
voginn þar sem hann sleit barns-
skónum á Nýbýlaveginum. Hann
rak ásamt föður sínum og eldri
bróður Efnalaug Austurbæjar til
margra ára þar sem fjölskyldan
starfaði frá árunum 1961 til 1979.
Reinhardt hóf snemma störf sem
sneru að leikhúsi og starfaði við
Að leiðinu græna í garðshorni yst,
ég geng, þegar rökkvar um hæðir og
voga
og stjörnuljós kvikna á bláloftsins
boga.
Ég bugaður græt þig, sem nú hef ég
misst.
Nú framar ei leiðir mig, höndin þín
hlýja.
Til hvers á nú barnið þitt grátna að
flýja?
Svo hugljúfar minningar, blærinn
mér ber,
frá bernskunnar heiðu og sólríku
dögum,
sem deyjandi ómar af ljúflingalögum.
Þær líða í hug mér, sem kveðja frá
þér,
sem vaktir um nætur hjá vöggunni
minni.
Nú vaki ég dapur hjá gröfinni þinni.
Nú blundar þú rótt, undir sefgrænni
sæng.
Þú sofnaðir þreyttur og langferða-
móður.
Á dagsljós þitt andaði dauðansblær
hljóður,
þér dapraðist flug er hann snerti
þinn væng.
Nú fagnandi önd þín til upphafsins
líður,
en efninu faðmlag sitt móðir jörð
býður.
Vor tár, gera oss skammsýn á skiln-
aðarstund.
Og skuggi okkar sjálfra er það myrk-
ur, sem bugar
vort þrek, ef andinn í hæðirnar hug-
ar,
í hjartanu birtir og gleðst okkar
lund.
Sjá! Dauðinn, er áfangi á eilífð-
arbrautum,
vort athvarf og lausn vor, frá jarð-
neskum þrautum.
Nú kveð ég þig faðir, í síðasta sinn
og saknaðartárin, ég strýk mér af
hvarmi.
En sorgarnótt myrkri skal minning-
arbjarmi,
sem morgunsól eyða, ég trúi, ég
finn –
þótt horfinn mér sértu – að látinn
þú lifir
í ljósanna heimi, og vakir mér yfir.
(Reinhardt Reinhardtsson eldri.)
Þín dóttir
Linda Björk Kvaran.
Í dag verður hann Haddi tengda-
faðir minn jarðsunginn. Ég var svo
heppin að fá að taka þátt í lífi hans
og Sigrúnar síðastliðin 30 ár og
eiga með þeim margar yndislegar
stundir, þær minningar geymi ég
vel.
Elsku Haddi minn, sjúkdómur
þinn var mun alvarlegri en við
gerðum okkur grein fyrir. Mín trú
er að þér líði nú betur.
Elsku Sigrún, Dóri, Linda, Kolla
og fjölskyldur, missir okkar er mik-
ill.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíl í friði, elsku Haddi minn, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir
Þóranna Andrésdóttir.
Elsku afi minn.
Ég bjóst aldrei við að ég myndi
missa þig svona snemma, maður
býst einhvern veginn alltaf við
meiri tíma til að segja það sem
maður vildi sagt hafa. En núna ertu
farinn og sorgin yfir því að hafa
ekki nýtt þau tækifæri sem ég
hafði til að segja þér hvað mér þyk-
ir vænt um þig situr í mér. Núna
verð ég að láta það duga að segja
þér hversu mikið ég sakna þín og
vona að þú skynjir það. Það er svo
margt sem ég á eftir að sakna, afi
minn, og ég á sérstaklega eftir að
sakna vindlalyktarinnar þinnar.
Öllum hefur alltaf fundist ég vera
alveg stórskrítin að finnast vindla-
lykt svona rosalega góð en þegar
ég finn lyktina rifast upp svo marg-
ar góðar minningar. Öll jólin sem
við höfum átt saman, ferðalögin
okkar og Bjarkalundur koma mér
strax í hug. Ég á eftir að sakna
þess að þú veist svo mikið um land-
ið, og hversu gaman það er að
ferðast um það með þér. Ég á eftir
að sakna alls þess klaufalega sem
þér datt í hug, eins og þegar við
fórum í sumarbústaðinn í Vopna-
firði og þú varst að grilla á pall-
inum undir glugganum og ákvaðst
að sprauta rauðspritti á grillið og
eldurinn blossaði svoleiðis upp. Þú
varst alltaf til staðar fyrir alla,
elsku afi minn, og varst alltaf tilbú-
inn að hjálpa. Ég vildi óska að þú
værir ekki farinn en ég er samt
þakklát fyrir allar þær æðislegu
minningar sem ég á um þig. Ég
sakna þín svo sárt.
Ástarkveðja, þín dótturdóttir,
Hildur Rún Sigurðard. Kvaran.
Íþróttafélag Kópavogs hefði aldr-
ei orðið til ef félagið hefði ekki not-
ið starfskrafta Reinhardts
Reinhardtssonar, eða Hadda eins
og hann var kallaður. Hann var allt
í öllu hjá félaginu, sat í stjórn, spil-
aði með meistaraflokki og þjálfaði
yngri flokka félagsins. Haddi var
einkar laginn að laða að foreldra til
starfa hjá félaginu og deila verk-
efnum sem tengdust yngri flokkum
félagsins, millum þeirra. Þá ber að
minnast á ferðirnar með yngri
flokkana til Skotlands sem Haddi
hafði allan vega og vanda af. Hann
skipulagði ferðirnar og annaðist
fararstjórn ásamt því að vera þjálf-
ari, félagi og traustur vinur strák-
anna. Hann skipulagði og sá um
kvöldvökur og ýmsar skemmtanir í
Fagrahvammi, félagsheimili ÍK á
Digraneshæðinni.
Haddi var einn af þessum hvunn-
dagshetjum sem leggja metnað
sinn og heiður að veði fyrir félagið
sitt og var ekki að berja sér á
brjóst fyrir allt sitt óeigingjarna
starf fyrir félagið. Hann var einnig
óborganlegur húmoristi, gerði
óspart grín að sjálfum sér og tók
sig ekki of alvarlega. Störf hans
fyrir ÍK ber sérstaklega að þakka.
Við viljum einnig þakka Hadda fyr-
ir samstarfið og allar ánægjustund-
irnar. Við sendum fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Magnús Harðarson,
fyrrverandi formaður ÍK,
Sigurjón Sigurðsson,
formaður HK.
Við sjáum nú á bak einum þeirra
starfsmanna Þjóðleikhússins sem
lagði ríkulegan skerf til íslenskrar
leiklistar þótt að tjaldabaki væri.
Reinhardt Reinhardtsson eða
Haddi eins og við samstarfsfólkið
kölluðum hann gegndi ýmsum
störfum í leikhúsinu um áratuga
skeið: starfaði sem sviðsmaður og
var lengi starfandi við leikmuna-
deild hússins og yfirmaður hennar.
Skömmu eftir að ég réðst að húsinu
sem þjóðleikhússtjóri fól ég honum
starf leiksviðsstjóra, sem hann
gegndi með sóma allt til ársins
2004 að hann lét af störfum.
Haddi var einstaklega áreiðan-
legur og traustur starfsmaður.
Undir rólegu yfirborði bjó sterkur
vilji og eftirfylgja. Hann var af-
skaplega úrræðagóður varðandi allt
það, sem að leiksviðinu sneri en
fyrir utan allsherjar verkstjórn á
aðalsviðinu var það í hans verka-
hring að finna góðar tæknilegar
lausnir á ýmsum þeim hugmyndum
sem leikmyndahöfundar og leik-
stjórar lögðu fram og gátu oft verið
torleystar og jafnvel óraunhæfar.
En Hadda tókst að leysa ótrúleg-
ustu hluti þannig að allir gátu vel
við unað.
Aldrei sá ég hann skipta skapi öll
þau ár sem við unnum saman, þótt
stundum gæfist tilefni til í öllum
þeim erli og álagi sem fylgt getur
fjölmennum sýningum í lokaund-
irbúningi frumsýninga. Hann var
þægilegur í samvinnu og lúmskur
húmoristi og gaman að vera sam-
vistum við hann. Þegar ég var í
þann mund að yfirgefa húsið eftir
átta ára starf barst mér áskor-
unarskjal frá öllum starfsmönnum,
sem skoruðu á mig að sækja um
leikhússtjórastarfið eitt tímabil til
viðbótar en slíkt hafði þá nýlega
verið tekið inn í lög. Ég komst að
því síðar að Haddi var einn þeirra
sem áttu frumkvæðið að þessari
undirskriftasöfnun og þótti mér
sérstaklega vænt um það.
Mér er hann líka minnisstæður í
leikför sem við fórum með Brúðu-
heimili Ibsens til Nuuk árið 2000,
þar sem Grænlendingar fengu í
fyrsta sinn að sjá leiksýningu á
klassísku verki. Haddi stýrði
tæknimálum af sínu alkunna öryggi
og var skemmtilegur ferðafélagi í
þessari eftirminnilegu ferð, sem
lengdist í annan endann, þegar við
urðum veðurteppt í Syðra-Straum-
firði í tvo daga. Var þar ekkert við
að vera annað en vera hvort öðru
til skemmtunar og var framlag
Hadda þar umtalsvert.
Ég ímynda mér að Haddi hafi
saknað starfsins í leikhúsinu eftir
að hann lét af störfum, svo sterkur
þáttur var leikhúsið í lífi hans. Líka
í einkalífinu, má segja, því að hann
var tengdasonur hins landsþekkta
leikara Ævars Kvaran. Við hjónin
sendum Sigrúnu, eftirlifandi konu
hans og fjölskyldu allri okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Ég veit að
margir fyrrverandi samstarfsmenn
hans í Þjóðleikhúsinu hugsa til
hans með söknuði, því þar fór mik-
ill mannkostamaður. Blessuð sé
minning hans.
Stefán Baldursson.
Kynni okkar Hadda vinar míns
hófust í sept. 1976, er við stofn-
uðum ÍK (Íþróttafélag Kópavogs)
ásamt mörgum öðrum Kópavogsbú-
um. Haddi starfaði hjá félaginu
sem þjálfari og í stjórnum þess til
fjölda ára. Það var aðdáunarvert
hversu duglegur og ósérhlífinn
hann var að vinna fyrir félagið, við
allt sem hugsast gat, var þjálfari
yngri flokka, aflaði fjár og fé-
lagsstörfin tóku allar hans frístund-
ir og alltaf var hann reiðubúinn að
taka að sér hin ýmsu störf og leysti
þau af mikilli ánægju og vand-
virkni. Við fórum saman í æfinga-
búðir til Celtic í Glasgow og eftir
þá ferð hefur aldrei borið skugga á
vináttu okkar og höfum við ásamt
Dísellu konu minni og Sigrúnu
haldið nánu sambandi allt til dags-
ins í dag og farið í mörg ferðalög,
bæði tjaldferðir og í sumarhús.
Haddi hafði einstaka ánægju af að
ferðast um landið og unni landi
sínu, Íslandi, af mikilli ástríðu.
Kennileiti, fjöll, ár og vötn, hann
kunni nöfnin á þessu öllu, og gat
meira að segja aukið við frásagnir
úr leiðsögubókum. Ég minnist
ferðalags okkar hjónanna, eina
helgi um Suðurland með tjaldvagn í
eftirdragi og Haddi vissi nákvæm-
lega hvar best væri að taka nátt-
stað því hann þekkti hverja einustu
laut og bestu tjaldstæðin. Þegar við
vöknuðum fyrsta morguninn og
vorum búnir að snæða morgunmat
sagði Haddi: „Alli, við skulum labba
hérna upp gilið.“ Við lögðum af
stað ásamt Trýnu, hundinum hans,
og varð þetta um tveggja tíma
ganga í yndislegu veðri en minn-
isstæðast við þessa gönguferð var
að við sögðum ekki orð alla leiðina,
settumst niður á klett til hvíldar
með Trýnu liggjandi við fætur
Hadda og virtum fyrir okkur lands-
lagið og það var eins og við læsum
hugsanir hvor annars, það var
hvorki óþægilegt né þvingandi, við
þurftum ekki að vera að blaðra
endalaust, við gátum þagað saman,
þetta var sönn vinátta.
Síðasta ferðalag okkar hjónanna
með Hadda og Sigrúnu var til
London og Suður-Englands í júní-
mánuði síðastliðið sumar. Var það
afar ánæguleg og skemmtileg ferð
og gaman að ylja sér við minning-
arnar núna. Haddi var mikill dýra-
vinur og allt frá því við kynntumst
hafa þau hjónin haft kisur eða
Reinhardt Ágúst
Reinhardtsson