Nýtt kvennablað - 01.01.1948, Blaðsíða 11

legt að Hannes minn, þessi góði, laglegi piltur, skyldi fara
að leggja lag sitt við ómenntaða kotungsdóttur, þó að hún
væri lagleg, því það var hún, næstum falleg stúlka. Þú hefðir
nú bara átt að vita alla þá óánægju, sem þá var á hemilinu
þegar við komumst á snoðir um þennan samdrátt þeirra. Þær
voru nú ekki sérlega hrifnar systurnar. — Var þetta á þínu
eigin heimili, sem þetta kom fyrir? spurði frú Guðbjörg
með grátekka. — Jú, jú, ég held það. Hún var vinnukona hjá
mér og mér féll prýðilega við hana, áður en þetta kom fyrir.
— Fæddist þá þetta harn á þínu heimili? — Ónei, manneskja,
heldurðu að ég hafi ekki reynt að koma henni í burtu í tínia.
svaraði gamla frúin hálf önug yfir þessari hnýsni, sem tengda-
dóttir hennar sýndi henni. — Svo þú vissir þá að hún gekk
með barni sonar þíns, samt gaztu látið hana hrekjast ei'thvað
út í heiminn þar, sem hún átti kannske engan að, og grafið
þetta fyrir honum, og aldrei minnzt á það við hvorugt okkai
— Hvernig gat ég látið þetta koma fyrir almenningssjónir, að
liann hefði verið trúlofaður ómenntaðri stúlku. Hún gat ekki
lokið við það, sem hún ætlaði að segja því tengdadóttir henn-
ar tók fram í fyrir henni og var mikið niðri fyrir. — Var það
þá bara vegna þess, að faðir minn var embættismaður og
liafði efni til að mennta mig, að þér fannst ég vera heppilegri
tengdadóttir? Var ekki hægt að mennta hana fyrst þér féll
vel við hana? Ég er ekkert hissa ó því þó Hannes sé reiður
og hafi verið það. Þetta er reglulegt ranglæti — synd, ekk-
ert annað. En hvað hann hlýtur að hafa liðið. Ég vildi að hún
væri lifandi. Ég skyldi rýma fyrir henni óðar, svo hann gæti
orðið ánægður. Það er hvort sem er engin von til þess að
hann elski mig fyrst svona var. En hvernig stendur á þessu,
að enginn skuM hafa sagt honum þetta fyrr? — Það hefði
aldrei komist upp, hefði hann ekki flutt hingað norður. Ég
var því aMtaf mótfaMin eins og þú kannske manst. Það
lagðist ílla í mig. En að hugsa sér hvað þetta bændafólk er
út undir sig, að vera búið að nasa það uppi, að þetta væri
sami maðurinn og væri faðir barnsins, eða sem hún nefndi
föður að því. Guð má vita hvort hann á nokkurn blóðdtoua í
því. Svo hefur þá karMnn, faðir hennar, tekið sig til og fariö
á fund hans og sagt honum allt saman. Reyndar minnir
mig, að hann segði mér að það væri einhver gömul kona,
sem hefði sagt sér það, ég tók ekki svo eftir því. Það var
nú meiri ofsinn í honum. — Það var bara mikið að þetta
var ekki komið til lians eyrna, að einhver skyldi ekki koma
vestur til okkar þarna úr sveitinni, sem hefði þekkt þetta
föðurlausa barn, sem aMir þar vita þó liklega hver faðir er
að, eða hvað hann heitir. Kannske hefur nú þetta verið á
sveimi í kringum okkur, þó við höfum ekki haft hugmynd
um það, en sannleikurinn hlýtur þó aMtaf að koma í ljós þó
seint verði. Aumingja Ifannes, hvað hann hefur hlotið að
vera hryggur að fá ekki að njóta þessarar stúlku, andvarpaði
frú Guðbjörg, og tárin runnu ofan kinnar hennar jafnótt og
hún þurrkaði þau. Tengdamóðir hennar gaf henni ekkert hlý-
legt hornauga. — En sú vanstilMng í fuMorðinni konunni
hugsaði hún, en sagði upp hátt. — Það eru margir, sem
verða að sjá á bak ástvinum sínum í lífinu Guðbjörg mín,
og er víst ekki grátið af samúð með þeim, eða ekki hef ég
orðið þess vör. Reyndu að hressa þig upp og koma í göngu
með mér. Kannske hefur EHsabet kaffi á könnunni handa
okkur þegar við komum niður. Það þýðir ekki að vera að
gráta gamla æskudrauma, sízt þegar aðra hefur dreymt þá,
og dreymir þá víst enn eftir því sem honum segist frú.
Segir hann að sig dreymi hana ennþá? spurði frúin og
þurrkaði enn einu sinni augun. — Já, já, það segir hann.
Ilún verður honum víst alltaf í huga. — Já, ég skil nú svo
Fyrir, þá sem ekki hafa mjög mikil peninga-
r'áð, má telja sæmilegt, að hafa 6 lök, og tvær
ullarábreiður, tvær yfirsængur, 6 yfirsængurver,
6—12 ver á smáa kodda, 6 á langa kodda, 12 góð
handklæði, 6 grófari, 12 eldhúshandklæði, 2—3
dúka og auk þess 2 kaffidúka, 6—12 mundlínur,
6 þvottaklúta auk þess fatnað, senr brúðurin
notar sérstaklega.
Það er venja, að brúðurin leggi til auk þessa
rúmfatnað í 2—3 rúm, eittlivað af eldhúsáhöld-
um, skrautgripi í dagstofuna og gluggatjöld,
einkuin ef hún vefur sjálf. Auðvitað verður það
þó allt að vera eftir efnum og ástæðum og miðast
við kaupgetu brúðurinnar. Brúðguminn leggur
til húsgögn í dagstofu og svefnherbergi og eld-
húsið. Sums staðar er siður, að brúðurin leggi
til svefnherbergishúsgögn.
Það vantar margt, þegar búskapurinn er byrj-
aður, og er góður siður, að vinkonur gefi hver
annarri t. d. nauðsynlega hluti í eldhúsið. Þær,
sem ekki geta átt von á neinni hjálp heiman að,
verða að byrja snemma á því að safna í búið.
Það er hentugt að fá sér fyrst saumvél, og þá er
liægt að sauma allt sjálfur, sem til þarf, byrja
á handklæðum og taka síðan það vandasamara
á eftir. Heimilishandbókin.
margt, sein ég oft hef brotið heilann um áður. En ef þú hefðir
sagt mér þetta hefði ég óreiðanlega aldrei orðið tengdadóttir
þín. — En sú fásinna! sagði gamla konan. — Er það ekki
mörg kona, sem er ekki fyrsta ástmey mannsins. Hvernig
skyldi það vera með tví- og þrígifta menn. Ég skil nú bcra
ekkert í þér svo skynsamri konu að taka þetta svona. — Að
giftast tvisvar er mér bara alveg óskiljanlegt, svaraði frú
Guðbjörg og reyndi að vinna bug á sorg sinni. Lilja bank-
aði ósköp lágt og opnaði hurðina og tilkynnti að tvær frúr
þaðan úr kaupstaðnum væru komnar. Það voru einmitt þær,
sem áhugasamastar voru í kvenfélaginu. En sú heppni, hugs-
aði garnla konan.
— Hamingjunni sé lof. Þá er þá þetta langþráða skip að
koma, sagði gamla frúin nokkrum dögum seinna en þær
höfðu taiast við tengdamæðgurnar um leyndarmál fortíðar-
innar eins og frú Guðbjörg nefndi það í huga sínum. Nú var
allt tilbúið undir vesturförina. Hjónin höfðu tæplega talað
orð saman í einrúmi þessa daga. Frúin hafði í svo mörgu
að snúast áður en hún lagði upp í þetta ferðalag, sem hún
hafði hálfpartinn ásett sér að yrði það síðasta frá heimiH
liennar. En samt var hún hikandi. Svo var þá kvenfélagið
annarsvegar. Konurnar vildu endilega að hún, og engin önnur
yrði forstöðukonan, en hún vildi ekki afráða neitt um það
fyrr en hún kæmi að vestan eða skrifaði. Framh.
NÝTT KVENNABLAÐ
9