Morgunblaðið - 29.07.2009, Síða 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. JÚLÍ 2009
Selhellu 3 Hafnarfirði
Sími 517 4400 • www.englasteinar.is
✝ Jóhann Gísli Ingi-mundarson fædd-
ist í Borgarnesi 24.
mars 1938. Hann lést
á Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi 23.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar Jóhanns
voru Ingimundur Ein-
arsson, f. 21.3. 1898,
d. 4.2. 1992, og Mar-
grét Guðmundsdóttir,
f. 21.7. 1893, d. 7.2.
1977. Jóhann var
yngstur 6 bræðra.
Bræður Jóhanns eru:
Guðmundur, f. 9.3. 1927, Einar, f.
24.6 1929, d. 11.12. 1997, Steinar, f.
28.10. 1930, Grétar f. 28.2. 1934, d.
27.1. 1995, Ingi, f. 6.5. 1936.
Jóhann kvæntist árið 1964 Þor-
björgu Þórðardóttur, f. 13.12. 1945,
þau skildu. Foreldrar hennar voru
Þórður Pálmason og Geirlaug Jóns-
dóttir. Börn Jóhanns og Þorbjargar
eru: 1) Þórður Jóhannsson, f. 31.12.
1965, giftur Aline N. Vigneron, f.
7.8. 1975, þau eiga eina dóttur, Lóu
Distu. 2) Geirlaug Jóhannsdóttir, f.
1.1. 1976, gift Stefáni Sveinbjörns-
syni, f. 13.2. 1973. Þau eiga þrjú
börn: Íris Líf, Axel og Sveinbjörn
Andra.
Jóhann ólst upp í Borgarnesi og
lauk miðskólaprófi. Árið 1952, þá
14 ára gamall, hóf Jóhann störf hjá
Pósti og síma í Borgarnesi, fyrst við
póstburð og síðan við
póstafgreiðslu, og
starfaði þar allt til
ársins 1962. Um leið
og Jóhann hafði aldur
til lauk hann meira-
prófi bifreiðarstjóra
og hóf rekstur leigu-
bifreiðar, þann rekst-
ur hafði hann með
höndum samhliða
öðrum störfum lengi
vel. Frá árinu 1962 til
ársins 1982 rak Jó-
hann í félagi við
Steinar bróður sinn
vöruflutningafyrirtækið Steinar og
Jóhann. Samhliða þeim rekstri var
Jóhann einnig stöðvarstjóri Olíu-
verslunar Íslands í Borgarnesi á ár-
unum 1967-1977. Árið 1982 flytur
Jóhann búferlum til Reykjavíkur.
Þar gegndi hann starfi fram-
kvæmdastjóra Vöruflutninga-
miðstöðvarinnar hf. til ársins 1986
en frá þeim tíma til starfsloka árið
2008 starfaði Jóhann sem leigubif-
reiðarstjóri á Bæjarleiðum og
Hreyfli. Jóhann sat um tíma í stjórn
Vírnets hf. og Vöruflutninga-
miðstöðvarinnar hf. Að starfsferli
loknum flutti Jóhann að nýju í
Borgarnes, þar sem hann bjó til
dauðadags.
Útför Jóhanns fer fram frá Borg-
arneskirkju í dag, miðvikudaginn
29. júlí, og hefst athöfnin kl. 14.
Nú þegar Jóhann frændi minn og
vinur er allur kviknaði þörf að segja
af sögu hans, þess yngsta úr hópi sex
bræðra, er ólust upp í litlum bæ við al-
þýðu kjör þess tíma er allir þurftu að
leggja sitt af mörkum, svo komast
mætti af. Þar var vinnusemi dyggð og
daglegt líf talið lítt fallið til leikja. Við
gott atlæti foreldra og eftirlæti eldri
bræðra óx hann úr grasi, glaðsinna og
ljúfur. Hafði þá og ætíð síðan einlæg-
an vilja til að gera öðrum vel og láta
gott af sér leiða. Á unglingsaldri voru
línur lagðar, fullviss þess að vinnan
var leiðin að fjarlægum markmiðum
og draumum. Með ástundun, lipurð
og vinnusemi, ásamt stakri ljúf-
mennsku, var unnið inn fyrir virðingu
og farsæld til langrar framtíðar með-
al vina og samferðarmanna, traustum
böndum bundist, böndum er entust
þar til yfir lauk.
Ástin varð á vegi, undanfari þess er
síðar varð – börn og bú. Af smekkvísi
og stórhug var byggt svo eftir var
tekið. Stórar jafnt sem smáar hendur
kallaðar til þegar mest lá við, veitt og
greitt af örlæti og höfðingskap. Heim-
ili og umgjörð glæst, hjónin ungu
hvort úr sinni átt, ólík sem lognið
storminum. Lífið lék við þau, unnið af
dugnaði og kappi, áræði alls ráðandi.
Trúin óbilandi á bjarta framtíð. En
stundum blés í mót, þá fyrst reyndi á;
sást þá best hver hann frændi minn
var í raun. Það var sem mótlætið efldi,
aldrei var æðrast. Bjartsýnn. Einlæg
var trúin á að allt færi vel. Boðorðin
einföld: alltaf mætti vinna lengri dag
– hugsa nýjan leik – gera aðra atlögu
eða byrja upp á nýtt – aldrei var upp-
gjöf rædd.
Eitt var þó vinnu og öðrum skyld-
um yfirsterkara: hvernig mæti reyn-
ast sínum best, hvar og hvernig best
mætti leggja lið, þá sem fyrr, allt gert
af einlægri trú og góðvilja. Það sem
einkenndi Jóhann þó öðru fremur var
hversu góða nærveru hann hafði.
Undir prúðu yfirbragði bjó strákslegt
fas, þegar svo bar við. Hann var vin-
sæll og eftirsóttur félagi sem gott var
að leita til og eiga að. Bar þá ætt-
arfylgju að spyrja margs og þétt, oft
með glampa og glettni í auga, stund-
um lá svo við að blíðleg kveðjan varð
bið að þola.
Góðlátlegt bros og smitandi hlátur
voru hans aðall í hópi góðra vina.
Hann var maður þeirrar gerðar að
leggja aldrei illt til, hógvær og með af-
brigðum sanngjarn. Arfleið sú, er Jó-
hann skilur eftir þeim til handa er
áttu því lífsins láni að fagna að eiga
hann að vini og félaga, er í raun ríki-
dæmi af einstakri nærveru og tryggð.
Frændi minn var væn og góð
manneskja, það fékk ég sjálfur að
reyna, fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur. Það stóð á endum; er hilla
fór undir starfslok gaf heilsan eftir.
Úrskurðurinn skýr hvað verða vildi,
um það varð ekki deilt. Mótlætinu var
tekið sem fyrr af æðruleysi og still-
ingu, trúin söm og einlæg um að allt
myndi bjargast áður en yfir lyki. Á
heimaslóð í skjóli dóttur og fjölskyldu
var síðasta orustan háð af hugprýði,
með hetjulund.
Aðstandendum öllum votta ég
mína dýpstu samúð. Minningin um
lítilláta strákinn ofan af Holtinu í
Borgarnesi, sem þótti svo mikið sælla
að gefa en þiggja, mun lifa með okkur
öllum um ókomna tíð. Blessuð sé
minning Jóhanns Ingimundarsonar.
Ingimundur Einar Grétarsson.
Hanna Ingimundar hef ég nú
sennilega bara alltaf þekkt enda
þekktu allir alla í Borgarnesi á ár-
unum rétt fyrir seinni heimstyrjöld
þegar við fæddumst, ég árið 1937 og
hann 1938. Við komum úr tveimur af
stærstu fjölskyldum bæjarins þar
sem strákar voru í miklum meiri-
hluta, Arasynir og Ingimundarsynir,
sem oft voru fyrirferðarmiklir.
Hanna kynntist ég þó fyrst fyrir al-
vöru er við báðir hófum rekstur bíla.
Ég var í vörubílunum og hann í leigu-
akstri ásamt öðru. Þetta mun hafa
verið á árunum 1955 til 1956. Þetta
sameiginlega áhugamál okkar, bílarn-
ir, leiddi okkur saman og á þessum
tíma áttum við margar góðar stundir
og lifðum lífinu, lausir og liðugir. Við
ferðuðumst mikið um land allt.
Upp úr 1960 stofnaði Hanni svo
Vöruflutninga Steinars og Jóhanns
ásamt bróður sínum og þá var ég
sjálfur kominn á fullt í verktakastarf-
semi. Í þessum atvinnurekstri stóðum
við svo næstu áratugi á eftir, byggð-
um okkur báðir hús við Böðvarsgötu í
Borgarnesi og fjölskyldur okkar voru
samrýndar og vinskapur alla tíð góð-
ur. Þau Hanni og fyrrverandi eigin-
kona hans Þorbjörg voru afskaplega
miklir höfðingjar heim að sækja,
hvort sem það var í Borgarnesi eða
Reykjavík og sýnist mér að Geirlaug
dóttir þeirra, sem búsett er í Borg-
arnesi, hafi erft þennan höfðingskap
foreldra sinna.
Síðar fluttist Hanni til Reykjavíkur
og tók við sem framkvæmdastjóri
Vöruflutningamiðstöðvarinnar og eft-
ir það starfaði hann lengst af sem
leigubílstjóri. Það má segja að Hanni
hafi verið fulltrúi Borgnesinga á göt-
um höfuðborgarinnar því hann var í
sífelldum sendiferðum fyrir þá og
efast ég um að hann hafi fengið borg-
að fyrir það allt saman. Ávallt var
hægt að hringja í hann enda Hanni af-
skaplega greiðvikinn maður og sífellt
hugsandi um hag annarra. Okkur vin-
um hans fannst stundum sem hann
hefði mátt hugsa meira um eigin hag.
Ófá símtölin fékk maður frá Hanna
þar sem hann benti á ýmislegt sem
nýst gæti í mínum eigin rekstri eða
kom með nýjar og góðar hugmyndir.
Ég vil þakka honum Hanna sextíu
ára vinskap sem aldrei bar skugga á
og votta börnum hans Þórði og Geir-
laugu og fjölskyldum þeirra innilega
samúð mína.
Sigvaldi Arason.
Jóhann Ingimundarson
✝ Kristján Torfa-son fæddist á
Garðsenda í Eyr-
arsveit 2. júní 1927.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 18. júlí
2009.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg Krist-
ín Finnsdóttir, f. í
Fjarðarhorni 25.6.
1893, d. 21.2. 1974 og
Torfi Jörgen Ill-
ugason Hjaltalín, f. í
Ytri-Tröð í Eyr-
arsveit 22.7. 1895, d.
30.5. 1953. Systkini Kristjáns
voru: 1) Stefán Hjaltalín, Selvöll-
um í Helgafellssveit, f. 1.8. 1916,
d. 24.8. 2007. 2) Ólafur Ingiberg
Hjaltalín f. á Selvöllum 12.7. 1917,
d. 26.3. 2005. 3) Guðrún, f. á Sel-
völlum 30.7. 1918, 4) Lilja Hjaltal-
ín, f. í Ögri 26.1. 1920, d. 18.12.
1991. 5) Herdís, f. í Stykkishólmi
10.6. 1921, d. 16.12. 2000. 7) Guð-
mundur, f. á Kóngsbakka 25.6.
1923, d. 16.4. 2006, 8) Kristjana, f.
5.9. 1924, d. 15.4. 1925, 9) Páll, f. á
Garðsenda 27.9. 1928, d. 2.9. 1995.
10) Unnur Hjaltalín, f. á Garðs-
Hildur Bella b) Vigdís María, f.
9.9. 1977 c) Eiríkur Fannar, f.
12.3. 1980. Einnig á Torfi dótt-
urina Ólöf Guðbjörgu Söebech, f.
3.5. 1978 barnsmóðir Sigurbjörg
Söebech, f. 21.10. 1961. (3)
Óskírður drengur, f. 19.12. 1959,
d. 5.4. 1961 (4) Ásthildur Elva, f.
13.5. 1965 gift Jóhanni Jóni Ís-
leifssyni, f. 25.5. 1967, þeirra son-
ur er Atli Geir, f. 2.5. 1996. Fyrir
átti Ásthildur Heiðdísi Björk
Jónsdóttur, f. 4.3. 1986, barns-
faðir Jón Ágúst Jónsson, f. 1968.
(5) Árni Bjarki, f. 9.9. 1968 sam-
býliskona Maria Louise Joh-
ansson, f. 18.7. 1980, þeirra sonur
er Ingimar Louis, f. 21.3. 2008.
Fyrir átti Árni með Eiríku Benný
Magnúsdóttur, f. 4.1. 1978. a)
Maren Sif, f. 14.5. 1995, b) Krist-
ján Pál, f. l8.2. 1998 og c) Vigdísi
Lilju, f. 15.12. 1999. (6) Oddur
Hlynur, f. 9.9. 1968, maki Guðrún
Margrét Hjaltadóttir, f . 3.4. 1975.
Börn: a) Hermann, f. 29.8. 2005,
b) Heiðrún, f. 11.7. 2008. Fyrir
átti Hlynur, með fyrrverandi sam-
býliskonu sinni, Sigurbjörgu Hen-
rysdóttur, f. 1971, a) Kristínu
Önnu, f. 5.1. 1989, og b) Ingi-
björgu Soffíu, f. 19.3. 1994.
Kristján verður jarðsunginn frá
Setbergskirkju í dag, miðviku-
daginn 29. júlí, kl. 14.
enda 23.4. 1930, d.
12.6. 2009. 11) Karl
Hjaltalín, f. á Garðs-
enda 31.7. 1932, d.
27.12. 2007. 12) Ósk-
írt stúlkubarn f. og
d. 1.3. 1934. Kristján
kvæntist Vigdísi
Gunnarsdóttur frá
Efri-Hlíð í Helga-
fellsveit 30. desem-
ber 1950. Börn: (1)
Gunnar, f. 27.10.
1950, maki Jóhanna
H. Halldórsdóttir, f.
13.2. 1953. Börn
þeirra a) Jóhanna Þórunn, f. 28.2.
1973, gift Pétri Rúnari Grét-
arssyni, f. 26.1. 1972. Þeirra synir
eru Gunnar Andri, Davíð Sindri og
Guðjón Ingi. b) Vigdís, f. 22.1.
1979, gift Ísólfi Líndal Þórissyni, f.
22.5. 1978, þeirra synir eru Ísak
Þórir og Guðmar Hólm. c) Dag-
fríður Ósk, f. 18.1. 1992. (2) Torfi
Rúnar, f. 13.1. 1954, maki Guðrún
Hildur Hafsteinsdóttir, f. 11.6.
1955. Börn: a) Jóhanna Eyrún, f .
18.7. 1974, gift Rafni Steinþórs-
syni, f. 27.1. 1973, þeirra börn eru
Sigurður Darri, Kolbrún Lena og
Í dag kveð ég tengdaföður minn
Kristján Torfason útvegsbónda frá
Skallabúðum í Eyrarsveit. Kynni
okkar hófust fyrir 36 árum og er
mér enn minnisstætt þegar við ók-
um yfir Hraunsfjörð í fyrsta sinn og
ég sagði að áin rynni í öfuga átt.
Honum var skemmt enda vissi stelp-
an að sunnan ekki að brúin væri yfir
fjörð á aðfalli, en ekki sunnlenska á.
Síðar gat ég gert grín að snæfells-
kum ám sem margar hverjar eru
minni en venjulegur bæjarlækur á
Suðurlandi. Kristján og Vigdís
Gunnarsdóttir eftirlifandi eiginkona
hans stunduðu fjárbúskap að Skalla-
búðum fyrst er ég kom þangað.
Skallabúðir standa á sjávarbakkan-
um og veður oft óblíð. Þar er fjöl-
breytt lífríki til sjós og lands. Þau
reyndust ráðagóð hjónin við að afla
heimilinu matar og harðfiskurinn
hans Kristjáns var ógleymanlega
góður.
Ég fékk í fyrsta sinn góðan fisk á
Skallabúðum og uppgötvaði að
Breiðafjarðarýsan er mun betri en
ýsan úr Faxaflóa. En bóndinn Krist-
ján lét langþráðan draum rætast
fyrir nokkrum árum er hann festi
kaup á smábát og fór að stunda sjó-
mennsku. Það höfðu ekki margir trú
á að þetta væri viturlegt en svo
reyndist samt vera og ég tel að þetta
hafi verið happaspor fyrir hann.
Hann lét líka draum rætast er
hann bauð til áttatíu ára afmælis
síns. Veislan var eyjasigling um
Breiðafjörð. Veður var með ein-
dæmum gott og allt gekk að hans
óskum.
Kristján hafði ætíð gaman af því
að spjalla og spila. Oftast var spil-
aður kani eða pítró. Hann vildi að
menn spiluðu almennilega og væru
með hugann við spilið. Honum féll
ekki vel að tapa eða halda ekki sögn
og óneitanlega setti það sitt mark á
spilamennskuna.
Kristján hafði gaman af því að
heimsækja ömmu mína og afa í
Haukadal á Rangárvöllum á meðan
þau voru enn á lífi. Eftir að bærinn
fór í eyði gisti hann gjarnan í honum
þegar við vorum að byggja okkur
bústað skammt þaðan. Hann á ýmis
handverkin í þeim bústað ásamt
mörgum í fjölskyldunni. Það var
gott að leita til hans enda var honum
ætíð annt um velferð barna sinna og
fjölskyldna þeirra.
Það gustaði stundum um Kristján
en venjulega stóð það ekki lengi. Þó
heilsan væri aðeins farin að gefa sig
þá bar andlát hans nokkuð brátt að.
Ég hélt að við hefðum lengri tíma til
að spila og spjalla. Ég á góðar minn-
ingar um okkar samferð og mun
vissulega sakna hans.
Kveðja frá Hildi.
Guðrún H. Hafsteinsdóttir.
Elsku afi. Nú ertu farinn á betri
stað eftir að hafa barist við veikindi í
rúmt ár og ég veit að þér líður betur
núna þar sem sársaukinn er enginn
og ég hugga mig við það, en ég
sakna þín og á alltaf eftir að sakna
þín. Þú varst stór og sterkur maður,
ekkert gerði þig ánægðari en að fara
á sjóinn á honum Þorleifi þínum og
það vissu allir sem þekktu þig.
Þegar ég var lítil kom ég reglu-
lega í sveitina til ykkar ömmu og
hjálpaði til við búverkin og alltaf
þegar ég kom fékk ég harðfisk, þú
fórst með mig út í hjall og barðir
harðfisk á steininum fyrir utan hjall-
inn og gafst mér síðan nýbarinn
harðfisk, það var besti harðfiskur
sem ég hef smakkað. Þegar verið
var að skamma mig þá varst þú allt-
af mættur fyrstur til að hugga mig
og hressa mig við.
Ég á svo mikið af minningum um
þig, afi minn og allar eru þær góðar
og þó það sé erfitt að sjá á eftir þér
og fá ekki að hitta þig aftur fyrr en
minn tími kemur þá get ég glatt mig
við allar þær minningar sem ég á
um þig. Ég veit að þú fylgist með
mér og verndar mig. Takk fyrir að
vera afi minn og takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Bless, elsku afi minn.
Þín,
Heiðdís Björk.
Í dag er Kristján Torfason frá
Skallabúðum kvaddur hinstu
kveðju. Ég minnist hans fyrst fyrir
um það bil 65 árum á Héraðsmóti
HSH að Skildi í Helgafellssveit.
Kynnirinn sagði að Kristján væri
einn efnilegasti þrístökkvari á Snæ-
fellsnesi og þótt víðar væri leitað.
Tólf árum seinna kynntist ég Krist-
jáni og komst að því að kynnirinn á
mótinu hafði haft rétt fyrir sér. Þá
var Kristján orðinn mágur minn og
við farnir að keppa saman fyrir
Umf. Snæfell. Kynni okkar urðu
talsvert náin enda áttum við heima í
sama húsi í fimm ár og vorum vinnu-
félagar um tíma. Kristján var bráð-
duglegur og afkastamikill við vinnu
og mikið hraustmenni. Hann var
mikill keppnismaður í íþróttum, en
hafði lítinn tíma til æfinga þar sem
hann var sjómaður meirihluta ævi
sinnar. Við ræddum oft saman um
hin ýmsu mál, en Kristján hafði
ákveðnar skoðanir og fór ekki dult
með þær. Ógleymanlegar eru stund-
irnar þegar við spiluðum „pítró“
bæði meðan hann átti heima í
Stykkishólmi og ekki síður í frægum
áramótaboðum á Skallabúðum og
var þá spilað fram undir morgun.
Kristján var djarfur í sögnum og af-
bragðs spilamaður og kom þá best í
ljós hversu mikill keppnismaður
hann var. Hann lék á als oddi þegar
þau hjón fóru með sigur af hólmi á
„Íslandsmóti“ í pítró 2003.
Kristján var greiðvikinn og hjálp-
samur, mikið ljúfmenni en hafði þó
mikið skap ef því var að skipta.
Kristján var mjög sérstakur per-
sónuleiki og manni finnst að þannig
menn eldist aldrei. En auðvitað er
það rangt, eins og svo margt annað,
sem manni dettur í hug. Kristján
var á ýmsum bátum í Grundarfirði
þar til hann eignaðist sinn eigin bát
sem hann lét lengja og reri honum
meðan heilsan leyfði. Ég held að það
hafi verið starfslok sem hann hafi
verið mjög sáttur við, að vera skip-
stjóri á sínum eigin báti.
Jesús er mér í minni,
mig á hans vald ég gef,
hvort ég er úti‘ eða inni,
eins þá ég vaki‘ og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf,
honum af hjarta‘ eg treysti,
hann mýkir dauðans kíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Við hjónin sendum Dísu, afkom-
endum og tengdafólki innilegar
samúðarkveðjur.
Hrefna og Hannes.
Kristján Torfason