Skólablaðið - 01.12.1932, Blaðsíða 6

I
-6-
komf. fram svo margar f jarstæóur að manni
veróur é-aó halda aó höfundur hafi ekki vit-í
oö neitt xim Það, sem hann skrifor um. Og
verst af öllu fyrir hann sjálfan, er Þaðv að j
hann hefur ekki vit á að Þegja, um Þau mál,
sem hann er jafn fáfróður um og Þetta.
G-unnlaugur Pétursson,
"Þtt ERT VITLAUS: »
(Litil .saga úr sjávarÞorpi)
Það ,;var eins og sum3rhlýjan væri heldur
farin að milda hinn eilífa suðvestanvind,
-sem blésinn af firðinum. En náttúran var
danð og'leiðinleg, Þvi að nú var friskandi
vetrsrsnjórinn og skautasvellið horfið. í
Þcrpinu gerðist heldur ekkert sögulegt, nema
að bæjarstjórnin ræddi um að láta fylla upp
verstu holurnar á aðalgötunni, sem heitir
Strandgata,- Verkað skyldi unnið sem atvinnu-
bótavinna, .en til Þess Þurfti að fá lán. Það
var ófengið enn. Þorri Þorpsbúa lifði við
sult ogseyru, en aftur Þekkti ég ýmso bur-
geisa, 'sem hrestu upp á salir sinar í að-
gerðarleysinu, með Þvi að fá sér vel neðan
i Þvi af toilsviknu vini, svo sem whihjcý,
ákaviti og cognaci. Þessu lifsvatni var svo
héit öfan i sig á næturnar við grammofóns-
musik i heimahúsum, og skyldu neytendur vera
helmingur af hvoru, karlar og konur. Toll-
svikna vimiö' fékkst "gegnum* 1' einhvern mann
i Reykjavik, en gegnum hvem maðurinn i
Reykjavik fékk Þaö, veit ég ekki. Svona var
nú ástandið i Þorpinu. Það var lika með Þvi
aumasta suhnanlands, að öðru leyti en Þvi,
að Þar var að tiltölu, meira af laglegum
stelpum en i Reykjavik. En sá var galli á
Þeim, aö Þær voru allar úti i sollinum, eft-
ir Þvi sem foreldrar Þeirra sögðu, og köll-
uðu hver oðra götustelpur, Þegar Þær voru
"fornemnðar". Sióferóið fór siversnandi og
öll verstu öfl monnskepnunnar losnuðu úr
læðingi. k hverju kvöldi vóru böll, annað-
hvort i Guttó eöo á Frelsi, voru Þau lögð
að jöfnu, og mikið sótt. Þessi spillingar-
alda hinna siðustu og verstu tima hafði
skolazt inn i innstoafkima sálnr minnar, svo
sð Þsr vnr ekki snefill eftir ?f minni gömluj
reglusemó. og skirlifisskrúplum. Eg tók lika j
eftir Þvi, aö Þeir voru færri sem kölluðu I
mig sérvitran nú i seinni tið. Hún Steinunn
hafði reyndar sagt mér Það skýláust i gær-
kveldi að ég væri vitlaus. Hún sagði blátt
áfrara á sinn skýra og ákveðna hátt; "Þú ert
vitlaus". Eg vissi Þó oð minnsta kosti, að
fjarlægð jorðarinnar frá sólinni var 150
miljónir km. , en Það vissi hún ekki. Eða
skyldi ég’ hafa verið svona vitlaus, of Þvi
að ég átti engan eyri, til að bjóða henni á
bió eða é Frelsi.------
Eg ætla annars að lýsa henni Steinunni
svolitið, af Þvi að ég hefi verið skotinn i
I var frekar há vexti. Linurnar i likama henn-
ar voru dásamlegar, og vöxturinn beinn.-
Hreyfingamar mjúkor og liðugar. Augun voru
grá, en Þegar hún reiddist, fannst mér Þou
verða tinnusvört. Hárið var ljóst, og hálsinn
drifhvitur. Varir hennar fölar og dálitlir
einÞyknisdrættir um munninn. Röddin titroöi
litið eitt Þegar hún byrjaði að tala.--- Eg
voha að öllum megi nú skiljast Það, að hún
Steinunn var fallegasto stúlkan i heiminum.
Þor viö bættist, að ást min huldi alla hennar
gallo, að minnsta kosti fjnrir minum eigin
sjónum.— Eitt Þessara indælu vorkvölda var
ég að drepa timann, með Þvi að ráfa fram og aft
aftur um. Strandgötuna, sem er nckkurskonar
snækkun af "rúntinum" i Reykjavik. Eg var i
einstaklega vondu skopi, Þvi oð andleg og lilc-
amleg kreppa gerðu mér lifið leitt. Sólin var
komin fast að Því að setjast, og veórið var
yndislegt, en ég tók ekki eftir Þvi. Mér
fannst tilveran blátt áfram andstýggileg.
Mér virtist hver "svindla" á sinum náunga, til
að bera sjálfur sem iaest úr býtum. Skyldi
kannske nýi presturim hofa sótt um Þorps-
brauðið af nokkru öðru en atvimuvonihni.
Ekki var Það að mimsta kosti göfugt starf
seii prestskömmin átti oð ima af hendi, aö
troða i fáfróðan almúgam eldgömlum ósannind-
um og Þvættingi. Strax Þegar so gamli vor
hrokkinn upp af. kom ham og hélt iburðor-
mikla ræðu um einveldi guðs, réttlæti hans,
kærleika og umburðarlyndi. o. s. frv.— Eg
vor yfirleitt i svo dapurlegum óg aivarlegum
Þönkum, að mér datt Steinum ekki i hug, en
Þurfti ég Þá ekki oð rekast á hono Þorna á
miðri Strandgötumi. Hún brosti svo hlýlega
til min, að öll min ástorglóð blossaöi upp
af nýjum krafti, og hugsonirnar komust 5
ringulreið. Eg gekk til hennar, sagði,"gott
kvöld" og eirihvérja fjmdni i viðbót, til
að koma samræðunum ef stoö. Eg otakk upp á
að við gengúum eitthvað suðureftir, ég hefði
ýmislegt nýtt að segja henni. Steinum hik-