Skólablaðið - 21.12.1943, Qupperneq 6

- 6 -
MDRfíS ANDRÉSSOlTs

C '/ D
bjvJr
Hann hét jón,
Það var í sjalfu sér ekkert við nafnið að
athuga, en persénan Jon, maðurinn holdi
gæddur,var ekki éins og þessir venáulegu
Jonar með geitaskeggið um strengda kjálk-
ana sem noldcurs konar griðastað fyrir
tébakshlandað nefrennsli og "1
matarleifar - og hognar hnýtt
ar hendur, eftir að berjast
hinni géðu haráttu,
Nei, svona var jén ekki,
Hann var ungur piltur, ekki
ésnotur, og það sem meira var
í varið, hann var úr Reykga-
vík, Þessa kosti þekkti Jon
ofboðvel sjálfur, enda hugð-
ist hann líka neyta þeirra í
baráttunni við hina töfrandi
veru, konuna, En hún var hans
eina hugsjon, reyndar ekki . ^
hugsjén, heldcir hugsun, því að jén matti
ekki svo pils sjá, að ekki kenndi hann
___________________________ ______ _____ berserkur. Það lá vel á honum x dag.^inn með
énota í brjostholínu og, svíðandi strengjk>ísu, Hvað gat verið yndislegra? Það var bláJ
’ n’------ áfram dasamlegt að vera í sveitinni - eða
her og þar um líkamann.
jén var kaupamaður á T.^igi, Þérði
gamla vinnumanni fannst það nu raunar
fullsterkt að orði kveðið að kalla þenn-
an bolvaðan leppalúða kaupamann, sem ekki
kunni að halda á orfi, og því síður að
hann væri baggafær,
Nei, svona kauðum eins og jéni ætt _
ekki að borga kaup, það væri gott, ef þei&aupakonusénsinn?", spyr Dísa og lítur
fengju viöhaldsféður, það væri svo ljétt évenju hýrt til hans, Nei, Jén vissi é.
að sjá skepnur horaðar um hábjargræðistímn1111 hann.
það fannst jéni þessa stundina. Dísa var líka
svo yndisleg í ljésa kjélnum.
Bara, að hann gæti komið henni dálítið
til, - þétt eklci væri nema að hún gæfi hon-
um hyrt au^a, Það var þé alltaf byrjunin,
Það væri þo munur'eða þessi ertni og stríðni
iíihenni alla daga,"Heyrðu jén, veiztu um
ann.
En sjálfur var jén á allt annari
skoþun, Hann hafði eiginlega gert það
fyrir náð að fara að Teigi sem kaupamaður
af þv£ að þetta höfðu verið svoddan vand-
ræði með félk, Hann hefði svo sem getað
fengið marga vinnuna betri en reyta engj-
arnar á Teigi,
ástæðan var nú samt önnur, og 3on
vissi það ofboð vel sjálfur, Hann hafði
sem sé séð heimasætuna, þegar hún var á
ferð í bænum £ vor, hana D£su eða Xsd£si,
eins og hún hét fullu nafni.
Hvilik dýrð lagsmaður. -
jén skorti gjörsamlega orð til að lýsa
þeirri dásemd drottins. Þérður gamli hafði
reyndar látið þau orð falla, að hann drægi
ekki vitund á eftir sér £ sildarmjölssekkjum,
og gjörsamlega væri évist, hvor væri meiri,
hann eða Glámur, en Glám'ur var þarfanautið á
”bænum, Reyndar væ±i bolsi alls
ekki berandi saman við jén, þvi
að hann væri þé allra myndar-
legasta skepna. Það hafði verið
éþurkur nokkurn tima, ekki
lengi, en samt négu lengi til
þess, að karlarnir voru farnir
að nöldra yfir tíðarfarinu^í
Hann var svo sem brugðinn, það
var elcki um að villast.
En svo kom þurkurinn eins
og altaf, Þrír brennandi sél-
skinsdagar, En sú dýrð. jén og
Dísa voru að binda úr sæti niðu?
við ána. jén hamaðist eins og
ekkert
"Það gæti nú líka kallazt kaupamanna-
sénsinn", segir hún, "Það er, sjáðu til -",
Dísa greip annað tá-glið og byrjaði að
fdraga í hagldirnar, jén gerði slíkt hið
sama. Hann fanh hlýjan andardrátt leika urn
andlitið, og hvwð? - mjúkur vangi við hans
eigin vanga. Þuð fér segulmagnaður straumur
um jén, Dísa rétti snöggt úr sér og leit
ögrandi til hans, Hann fér að.klifrast upp
á sátuna, en gekk heldur erfiðlega,
Hann var eitthvað svo éstyrkur og rið-
aði sitt á hvað,
"NÚ, hvað er óetta maður, ertu með
fjöruskjögur, eða ertu ekki meiri maður en