Skólablaðið - 21.12.1943, Síða 10

/JAfc.
'a RNASON-
Gamli maðurinn rölti í hægðum sín-
um eftir götutroðningnum^ sem lá í mörgum
smáhlyklcjum og hugðum í c.ttina til kofans,
þar sem pessi gamli einhui átti nú heima.
Hann fór hægt, dalítið álútur og
var hugsi. NÚ var hann að koma frá því að
vitja um netstuhhinn, sem hann hafði jafn-
an úti í vatninu hinum megin við hæðadrag-
ið, sem lcofinn hans stóð undir. Það var
lítið að hafa í vatninu núna, aðeins eina
silungshröndu hafði hann fengið.þaðan
Það var svona á sumrin. en glæddist
svo heldur, þegar skyggja
tók á nóttunni, svo að há
gæti hann ef til vill, eins YY
og stundum áður, eigrað til yyj
þorpsins við og við með
nokkrar murtur og selt hær
og fengið nokkra aura fyr- f /
ir til að kaupa ser eitt- /
hvað matarkyns í staðinn. / y
Hversu lengi skyldij J,
þetta ánnars eiga að vara V/^/
enn þá. Ja, það er undar- A Y/
legt þetta lxf. Til hvers
var hann gamall maðurinn
látinn tóra þetta alltaf?
Ekki var hann nú orðinn
til mikils þessi einstæðing-^
ur
síður en svo. Hví mátti hann ekki fa
hvíld? - Það var honum alveg ráðgáta, En..
,.konan hans og,,...hörnin, og gamla mann-
inum vöknaði um augu, já, hví voru þau
tekin. Þessi elskulega kona hans á hezta
aldri, og börnin, drengur og stúlka.........
Það voru nú orðin mörg ár síðan, að hann
sa hana í síðasta sinn, hlessunina. Það
var þó ennjbá undarlegra, að hörnin skyldu
fara líka a unga aldri. Manni virtist, að
þau hefðu átt meiri rett til lífsine en
hann, sem þa var, ^a, að minnsta kosti
Þegar drengurinn do, orðinn roskinn maður.
Nei, það er ekki fyrir mig og mína líka að
ætla ser að fara að ráða gátur lífsins,
hugsaði hann, allt verður að hafa sinn
gang. Það er til einskis að víla og væla,
heldur taka því, sem að höndum her, Og það
^jr'ti^e.ftur ^fir andliti gamla mannsins,
Ja, sú var nú tíðin, að manni þótti gaman
að lifa. Hnnn mundi vel eftir æ3kuheimili
sxnu, þar hafði nú stundum verið líf í tusk-
unum.....
Hann mundi, hve ofsakátur hann varð,
þegar presturinn var að húsvitja heima hjá
honum og gaf honum krónu fyrir, hvað hann
var vel læs, Þvílíkur fjársjóður, heil krón-
a í einu, spegilgljáandi silfu.rkróna, honum
fannst hann vern auðugur maður, ja það var
ekki til einskis, hvað hann hafði verið
duglegur að læra að lesa, fyrst launin voru
svona ríkuleg. - Eða þegar hann flkk að
fara í kaupstaðinn, auðvitac
var hann þá með k^ónuna frá
prestinum. Þrð átti svo sem
að kaupa fyrir. hana. MÓðir
hans hafði tekið fram við
hann að kaupn nú eitthvað,
sem hann gæti notað, átt
lengi. Lengi hafði hann
horft á rósótta gúmmíboltam
í húðarglugganum, en þá
minntist hann orða móður
sinnars "haft gagn af, átt
lengi". Að lokum keypti ham
svo svarta fállega húfu með
glansskyggni. HÚn var auðvi'
að allt of stór, en kolluri]
_ myndi stækka,'hugsaði hann,
ög T?á myndT'lrunr1 verða mátuleg. Sinnig var
honum minnisstætt, er hann fór fyrst til
kirkju, Honum höfðu nú aðeins verið lagðar
lífsre^lurnar, áður en hann fór að heiman,
hann matti ekki hlægja, ekki §ofna, ekki
góna mikið í kringum sig o,fl, En það voru,
sem betur fór, fleiri en hann, sem hlógu,
£egar meðhjálparinn með nefklemmugleraugun
a rauðu nefinu, ranh á vaxklessu, sem drop-
ið hafði á gólfið í kórnum, og setti um
leið skírnarfontinn um lcoll, svo að vatnið,
sem ekki hafði tollað við kausinn á harn-
inu, sem var verið að enda við að skíra,
rann fram á mitt kirkjugólf, fyrir^utan það
sem þerraðist upp í huxurnar meðhjálparans.
Heldur var það ekki alveg ónýtt, þe
þegar vinnumaðurinn heima var að draga sig
eftir kaupakonunni eitt sumarið, Eg var
lengi húinn að taka eftir því, hvað hann
leit til hennar hýru auga, þó að óg skildi