Framsóknarblaðið - 25.04.1951, Síða 2

2
FRAMSÓKNARBLAÐIÐ
Skrípaleikur
Atvinnu-
horíur
\£,etrarvertíðinni er nú senn
lokið. Má segja að aflarýrð hafi
verið í öllum veiðistöðvum og
mun allur þorri útgerðarmanna
bíða mikið fjárhagstjón, en sam-
an hefur farið lítill afli og mik-
ill tilkostnaður.
Bændur eiga aftur á móti við
óvenjuleg harðindi að stríða, og
er ekki enn séð fram út um það,
hvort tekst að bjarga búpeningi
frá felli í mestu harðindahéruð.
unum.
Óvissa hin mesta ríkir um
atvinnuhorfur og atvinnumögu-
leika. Að sjálfsögðu verður reynt
að halda útgerð áfram við þorsk-
veiðar fram eftir vori, en þó mun
mörgum reynast það erfið þol-
raun við sívaxandi tilkostnað og
þverrandi aflamagn.
Atvinnuvegirnir eru staddir á
tímamótum. Á undanförnum ár-
um hefur allur tilkostnaður auk-
izt frá ári til árs, bæði að þörfu
og óþörfu. Hlutaskiptin hafa að
vissu marki haldið útgerðinni á
floti, en hlutaskiptin eru ekki
nógu víðtæk, þau þurfa líka að
ná til vinnunnar í landi. Það er
ekki réttlætanlegt, að fengur
þeirra, sem aflann sækja í greip-
ar Ægis, verði gerður lítill vegna
óhófslegs landkostnaðar. Umtal
um þessa hluti er að sjálfsögðu
léttara heldur en raunhæfar úr-
bætur, og valdhafarnir verða að
gera sér það Ijóst, að þeim ber
skylda til þess að hafa forgöng.
una.
Ríkið verður að draga úr til-
kostnaði sínum eftir því sem tök
eru á. Það á að meta hæfileg
vinnuafköst starfsmanna í opin-
berri þjónustu, og haga fólks-
haldi í samræmi við eðlilegar
þarfir, en ekki að hafa ríkis-
reksturinn fyrir hreina atvinnu-
bótavinnu hinna betur settu í
þjóðfélaginu.
Sá hluti þjóðarinnar, sem fram
leiðslustörfin vinnur og þyngstar
ber byrðarnar gerir þá kröfu til
valdhafanna, að þeirra hlutur sé
ekki rýrður og þyngdur frá ári til
árs til þess að koma sí-stækkandi
hóp á jötur ríkis og bæja. Þegar
raunhæfar aðgerðir kæmu af
hálfu stjórnarvalda í þessum efn-
um stæði vart á almenningi að
bera eðlilegan hlut sameigin.
legra byrða þjófélagsins.
En það nærtækasta til að
mæta vaxandi atvinnuörðugleik-
um er lækkun tilkostnaðar og
aukin nýtni.
Framhald af 1. síðu.
fékk á sig við að hopa af hólmi
í fyrra.
Nú eru leidd fram tvö vitni,
sem bera allt annað og stað-
festa, en stefnt er út af í máli
þessu og tilgreint er í sáttakæru.
Þau segja og sverja, að ég hafi
sagt, að stefnandi væri sjálfur
undir áhrifum áfengis hvern
dag. Þetta er í rauninni það
eina, sem vitnunum ber saman
um, enda leidd fyrir rétt með
fjögurra daga millibili og við-
urkenna samfundi sína milli
réttarhalda. Stefnandi fullyrðir
hinsvegar, að ég hafi sagt hann
fullan hvern dag eða a. m. k.
annan hvern. Allt er hér í einu
ósamræmi, framburður vitn-
anna, sakarefni og framburður
stefnanda. „Þar fór allt í
graut“, eins og þar stendur.
Mætti ég biðja háttvirtan
dómarann að fylgjast með því,
sem skráð er í bæjarþingbók
Vestmannaeyja um framburð
Páls Þorbjarnarsonar fyrir rétt-
inum 19. marz s. 1. Má ég
biðja dómarann að rannsaka,
hvernig vitnið orðar svör sín
við spurningum mínum varð-
andi málsatvik. Vitnið Páll Þor-
bjarnarson, foringi Alþýðu-
flokksins hér og fyrrv, forstjóri
bæjarútgerðarinnar, nú trúnað-^
armaður verðgæzlustjóra ........
kváðst halda „ kvaðst
halda “, „ heldur minni
hann ...“, „... kvaðst hann ekki
muna....“, „... hann heldur....“
„..að því er vitnið minnir.....
„.. og kvaðst hann halda ......“,
„.. gæti vel verið, að hann
...“, „.... ekki væri sér unnt
að sanna ...“, .... hann kvaðst
ekki muna .......“, „.. hann
kvaðst ekki muna ........“, hann
kvaðst ekki muna ........“, „..
„Hann kvaðst halda ......“, „...
ekki kváðst hann geta fullyrt
það með vissu ...
Þannig eru svör vitnisins
Páls Þorbjarnarsonar við spurn-
ingum mínurn. Hverskonar
svör eru táknræn fyrir pólitískt
ljúgvitni? Virðist ekki dómar-
anum, að minni vitnisins sé
æði gloppótt?
En svo allt í einu fær vitn-
ið gott minni. Það fullyrðir:
„Hann segir, að Þorsteinn Þ.
Víglundsson hafi látið orð falla
á þá leið, að á lista sjálfstæðis-
manna hafi verið hrúgað saman
fyllibyttum við síðustu bæjar-
stjórnarkosningar“. Þessa lexíu
mundi vitnið Páll Þorbjarnar-
son vel og staðfesti síðan þenn-
an framburð með eiði. Vitnið
vissi þó ekki með vissu, hvort
það væri í þjóðkirkjunni, en á
Guð kvaðst það trúa.
Þegar ég svo reyni dreng-
skap stefnanda og spyr hann,
hvort hann hafi heyrt mig segja
þessi orð á bæjarstjórnarfundin-
um, þegir hann fyrst lengi,
berst við sjálfan sig, og neitar
síðan áð svára spurningunni
éða óskar að geyma sér það.
Þannig stóðst stefnandi dreng-
skaparprófið. Vitnið Jóhann
Friðfinnsson minnist þess ekki,
að hafa heyrt mig segja þessi
orð- á bæjarstjórnarfundinum
og sver það.
Aðspurður fullyrðir stefnandi
í réttinum, áð ég hafi sagt, að
hann væri ofdrykkjumaður.
Bæði vitnin neita því afdrátt-
arlaust. Allt ber að sama brunni
í þessum skrípaleik.
Ég hefi skrifað nokkrum val-
inkunnum mönnum, er sátu
umræddan bæjarstjórnarfund
18. jan. s.l., bæjarstjóra, bæjar-
stjórnarritara, bæjarfulltrúum
og einum áheyranda. Ég hefi
beðið þessa menn um svar við
þessari spurningu: Minnizt þér
þess, að þér á bæjarstjórnar-
fundi 18. jan. s.l. hafið heyrt
mig segja eða viðhafa þau orð,
að á lista sjálfstæðismanna hér
liafi verið hrúgað saman fylli-
byttum við síðustu bæjarstjórn-
arkosningar?
Svör þessara manna eru á
málsskjölum nr. 6, nr. 7, nr. 8,
nr. 9. Öll eru svörin undirrituð
eigin hendi svarenda, og öll eru
þau á einn veg: Þeir minnast
þess ekki, að ég hafi á nefndum
fundi sagt þessi orð, sem vitnið
Páll fullyrðir, að ég hafi sagt
og hefur staðfest með eiði. Ég
óska að taka það fram, að þetta
votta tveir yfirlýstir sjálfstæðis-
menn, tveir sósíalistar og bæjar-
fulltrúi Alþýðuflokksins.
Ég læt dómarann um þáð að
meta sannleiksgildi þeirra orða,
sem vitnið Páll Þorbjarnarson
fuliyrti í réttinum 19. marz s.l.
mér til sakar og dómsáfellis,
meta þau öll til sanngildis. Ég
mótmæli þeim öllum sem raka-
lausum ósannindum og krefst
þess, að Páll verði dæmdur til
refsingar fyrir sannanlegt mein-
særi.
Mér ofbýður svo meðhöndlan
Guðs nafns í þessum skrípaleik,
að ég hefi afráðið að leiða eng-
in vitni fram til varnar mínum
málstað í þessu máli og verða
þannig að því valdur, að Guðs
vald sé meir en orðið er lagt
við slíkan hégóma.
Þetta meðal annars hefi ég
sannað í þessari greinargerð og
tek fram:
1. Umboðsmaður stefnanda
hefur verið víttur af dómara
fyrir ósvífið orðbragð í minn
garð.
2. Umboðsmáður stefnanda á
það til að staðhæfa staðleysur
og vera ómerkur í orðum.
3. Málbúnaður þessi og mál-
flutningur er með þeim ein-
dæmum að undrum sætir, og
mundu víða vera taldir órækt
vitni um sérstaka hæfni héraðs-
dómslögmannsins!
4. Ég held fast við fullyrð-
ingu mína á réttarskjali nr. 4
um það, að ég hafi aldrei
nokkru sinni séð stefnanda und
ir áhrifum áfengis eða vitað
með neinni vissu, hvort hann
neyti þess nokkru sinni.
Jafnframt endurtek ég þau
mótmæli mín, að ég hafi átt við
stefnanda, eins og vitnin sverja
á mig, er ég á bæjarstjórnarfund
inum ræddi um áfengisneytend-
ur, sem stundum gætu þó feng-
ið áhuga fyrir bindindi. Ég mót
mæli því framburði vitnanna
Páls Þorbjarnarsonar og Jó-
hanns Friðfinnssonar orði til
orðs að því leyti, sem hann fer
í bága við málstað minn, máls-
rök og málflutning.
6. Ég held fast við þá kröfu
mína, að málinu verði vísað frá
dómi af ástæðum, er áður eru
greindar í greinargerð þessari.
Til vara krefst ég þess, áð ég
verði sýknaður af öllum sákar-
giftum og kröfum stefnanda,
umboðsmanns hans og hinna
framleiddu vitna, og að mér
verði dæmdur málskostnaður
eftir mati réttarins og stefnandi
dæmdur til að greiða mér hæfi-
lega þóknun fyrir tilefnislausa
áreitni í minn garð með máls-
liöfðun þessari.
Legg ég svo málið í dóm með
fyrirvara.
Vestmannaeyjum, 1. apríl 1951
Þorsteinn Þ. Viglundsson
Til bæjarþings Vestmannaeyja.
Til söiu
Kommóður,
Stólar,
Blómasúlur
Með vorinu verða nokkrar jarð.
arberjaplöntur til sölu ættaðar
fró Atvinnudeild Hóskólans.
MAGNÚS MAGNÚSSON
Hvítingaveg 10
H. B.