Hamar - 26.11.1953, Blaðsíða 4

4
HAMAR
Guðbrandur Pálsson
Hinn 17. þ. m. barst oss á
öldum ljósvakans sú harmafregn
að v.s. Edda frá Hafnarfiröi
heíði farizt og níu manns látið
lífið. Enn þá einu sinni hafði
verið liöggvið stórt skarð í sjó-
mannastétt vora, skarð, sem
seint verður fyllt. Einn þeirra
vösku drengja, sem drukknuðu,
var Guðbrandur Pálsson Köldu-
kinn 10, Hafnarfirði.
Hann var fæddur 6. nóv. 1911
í Grímsnesi, Árnessýslu. Þar ólst
hann upp hjá foreldrum sínum,
þar til þau fluttust til Álftafjarð
ar eystra. Kringum 1930 flutt-
ust þau hingað til Hafnarfjarð-
ar og bjuggu hér síðan. Nokkr-
um árum síðar kvæntist Guð-
brandur eftirlifandi konu sinni.
Maríú Markúsdóttur. Þau eign-
uðust 6 böm hin mannvænleg-
ustu. Það elzta er nú 18 ára.
Guðbrandur gerði sjómennsku
að aðalstarfi sínu og var oftast
á skipum héðan frá Hafnarfirði.
Guðbrandur var drengur góð-
ur, æðrulaus og trúr í starfi og
hvers manns hugljúfi. Hann var
einn þeirra, sem ekki láta mik-
ið á sér bera í lífinú, en hafa
bætandi áhrif á samferðamenn
sína, með taumhaldi á skapi
sínu og í því að virða allt á
betri veg hjá hverjum, sem er.
Slíkra manna þörfnumst við
alltaf og við getum aldrei full-
þakkað þeim. Eftirlifandi konu,
börnum og aldraðri móður er
þetta mikill harmur kveðinn.
Það er þungbært fyrir konu með
stóran barnahóp að sjá á eftir
elskandi eiginmanni og ástrík-
um föður barna sinna, þá sorg
skilur enginn, annar en reynir,
og við eru lítils megnug að sefa
þá sorg. En við getum sýnt
henni og öðrum, sem misstu ást
vini og fyrirvinnu, vinarhug á
annan hátt, og ég veit, að allir,
ekki sízt Hafnfirðingar, láta
ekki sinn hlut eftir liggja í því
efni.
Ég vil svo votta öllum að-
standendum Guðbrands mína
dýpstu samúð og bið guð að
veita þeim styrk á þessari örlaga
stund, ég óska ykkur alls hins
bezta í framtíðinni.
Guðbrandur, nú skiljast leið-
ir okkar, ég þakka þér fyrir okk
ar stuttu. en góðu viðurkynn
ingu.
Blessuð sé minning þín.
Félagi.
Sigurjón Guðmundsson
(Framhald af bls. 2)
ur, en hún hefur verið í heimili
með þeim hjónum öll búskapar-
árin, því sambúðin hefur verið
með þeim ágætum að ekki verð
ur á betra kosið.
Við kveðjum því Sigurjón í
þeirri von og trú að hann verði
guðs náðar aðnjótandi og biðj-
um góðan guð að halda sinni
almáttugu verndarhendi yfir
heimili hans og ástvinum öll-
um. — H. S. G.
Sigurjón Benediktsson
(Framhald af bls. 3)
ar á leið þeirra til nýs heima.
Og vér, sem enn eigum allt okk-
ar heilt, vottum öllum þeim
mörgu ástvinum, er nú lirjáir
sorg, okkar alúðarfyllstu samúð
og biðjum almættið huggunar
og styrks til handa þeim í þung-
um raunum.
O. E.
Albert Egilsson
Albert Egilsson var fæddur
13. júní 1923 að Bjarnarstöðum
í Selvogi. Foreldrar hans voru
Helga Þórarinsdóttir, nú búsett
í Grindavík og Egill Jónsson.
var búsettur í Reykjavík. Ilann
lézt í marz s. 1. Nokkra vikna
gamall var Albert tekinn til fóst
urs af hjónunum Guðrúnu Þórð-
ardóttur og Sigurði Jónssyni,
sem þá bjuggu að Ertu í Selvogi.
Árið 1928 fluttu þau hjónin til
Hafnarfjarðar, og hafa síðan bú-
ið hér, á Selvogsgötu 14. Sigurð-
ui lézt í febrúar 1952. Albert
giftist 1947 eftirlifandi konu
sinni Sigríði Georgsdóttur, og
eiga þau eina dóttur 5 ára að
aldri.
Þau lijónin, Guðrún og Sig-
urður, ólu Albert upp sem sitt
eigið barn, ásamt 4 börnum, sem
þau áttu sjálf.
Albert yfirgaf aldrei fóstur-
foreldra sína, því eftir að hann
Stefán S. Guðnason
Stefán Sólmundur Guðnason
var fæddur 28. maí 1935 að
I.aufási í Stöðvarfirði. Hann
var þriðji í röðinni sex systkina.
Faðir hans, Guðni Eyjólfsson,
fórst af opnum vélbáti frá Stöðv
arfirði 1943.
Móðir hans, Sigurveig Jóns-
dóttir, hefur búið með föður
sínum og börnum í Sjólyst í
Stöðvarfirði, síðan að maður
hennar dó.
Stefán hafði frá barnæsku
unnið við sjó, fyrst heima, síðan
í Vestmannaeyjum og loks í
Hafnarfirði. Hann hafði heimili
síðast hjá móðurbróður sínum,
sem býr á nýbýli við Hofstaði
í Garðahreppi. Stefán var reglu-
i maður, stilltur vel og dulur í
skapi. Kom hann sér alls staðar
vel. Var öllum, sem til hans
þekkti, mikil eftirsjá að honum,
er hann svona ungur dó á þenn-
an sviplega hátt.
Blessuð sé minning hans.
Þ. J.
giftist bjó hann í húsi þeirra,
og ’ var því lengst allra þeirra
barna hjá þeim. Var hann þeim
injög handgenginn og kom það
fram í mikilli umhyggju hans
fyrir þeim.
Hugur Alberts hneigðist
snemma að sjónum. Þegar hann
var 16 ára, eða árið 1939, þegar
m.b. Ásbjörg var byggð, réðist
hann þar í skiprúm og var liann
nær óslitið síðan allt þar til í
október s. 1., eða í 14 ár, í skip-
rúmi hjá Ragnari Jónssyni á
Ásbjörgu og síðar á m.b. Haf-
björgu.
Albert var stór maður að vexti
og karlmannlegur, hann var dug
legur og áhugasamur við öll þau
störf sem hann gekk að, hvort
heldur var á sjó eða landi. Hann
var vel liðinn af öllum sem hann
umgekkst fyrir prúðmennsku
sína og drengskap.
Skipsfélagar hans frá umliðn-
um árum, svo og vinir hans aðr-
ir, sakna góðs félaga og vinar,
en mestur er þó söknuðurinn hjá
eiginkonu og dóttur, svo og
móður hans, fósturmóður og
systkinum.
Blessuð sé minning hans.
J. H.
Guð leggur ávallt likn
með þraut
En, þegar ungir,
öflgir falla,
sem sígi í ægi
sól á dagmálum.
Svo kvað þjóðskáldið eftir ungan vin sinn og efnismann. Svip-
líkar hugsanir húa nú í brjósti Hafnfirðinga og raunar allra ís-
lendinga, er þeir minnast sjóslyssins í Grundarfirði aðfararnótt
16. þ. m., þegar vélskipið Edda fórst þar og 9 skipverjar létu
lífið. Allir voru þeir í hlóma lífsins, eða á hezta aldri, og dug-
miklir sjómenn, er gengu „lnklaust á orustuvöll, út í stormviðr-
in höst“. í landi beið þeirra stór ástvinahópur. Sjómanninum er
ávallt vel fagnað, þegar hann kemur að landi. Það er til hans
lmgsað út á hafið og fyrir honum heðið. Því verða vonhrigðin
svo nístandi köld og söknuðurinn svo sár, þegar hann kemur ekki
aftur og harmsagan er kunn. Þar eiga lilut að máli nánustu vinir
og ættingjar, en jafnframt þjóðin öll,
Því drúpa mí Hafnfirðingar og íslendingar allir höfði. Það
er því líkast, að sól hafi gengið til viðar um dagmálaskeið.
En gleymum ekki að þakka guði fyrir þá, sem hann gaf oss.
Það var liönd hans, sem hlífði þeim við grandi í ofviðrinu og
stormhrynunum, og stýrði litla hátnum þeirra fram hjá hoðum
og skerjum heilum í liöfn.
Líf þjóðar vorrar, framtíð hennar og menning er og verður
órjúfanlega tengt sjónum og auðæfum hafsins. Starf sjómanns-
ins er því þjóðnýtt starf og blessunarríkt. Á því hvílir ekki sízt
framvinda þjóðarinnar í menningar- og framfaramálum. Sjó-
mennirnir „flytja þjóðinni auð, sækja harninu brauð, færa hjörg-
in x grunn undir framtíðarliöU“. Því eru björtustu vonir ástvina
og skylduliðs tengdar við starf þeirra, og fámenn þjóð stendur
fátækari eftir, er hún missir fyrir aldur fram lirausta og góða
drengi frá framleiðslustörfunum.
En þann veg er lífið. Þetta er hæði gömul og ný saga, en
þó alltaf jafn sár.
Lífsbaráttan er hörð í landi voru, en vér mennirnir veikir
og vanmáttugir í brotsjóum og sviftibyljum lífsins. Eins og nætur-
ís er lífið í hamförum náttúruaflanna, — milli vor og dauðans
er aðeins eitt fótmál.
Gagnvart þessari staðreynd hregzt mannlegur máttur og hin
fullkomnasta tækni jafnt, þegar því er að skipta.
Þá dugar ekkert, nema drottins náð, nema trúin á handleiðslu
guðs og mátt.
Guðstraustið gefur oss fullvissu um það að allt, sem að hendi
her, hafi einhvern tilgang í sér fólginn, ekkert sé tilviljunum háð,
jafnvel þó að þær dulrúnir ráðist ekki, fyrr en í afturelding æðra
lífs.
Vér biðjum, að sú trú verði styrkur allra þeirra, er nú eiga
um sárt að binda og er innan brjósts eins og sólin sjálf hafi
brugðið birtu um hádegisbil.
Vér biðjum, að þeir megi setja traust sitt á það, að „yfir alla
heima armur drottins nær“ — og að guð leggur ávallt likn með
þraut.
Ástvinir og skyldulið kveður hina ungu, hraustu sjómenn með
hjartanlegu þakklæti, og í þeirri fullvissu, að leiðirnar liggi síð-
ar saman að nýju handan við tímans haf.
Þjóðin öll kveður þá með söknuði og þakkarhug, af því að
þeir sýndu dug og árvekni til hinztu stundar við þjóðnýt störf.
Blessun guðs vaki ijfir þeim á landi lifenda og veiti aðstend-
um þeirra hjálp og huggun.
Kristinn Stefánsson.
Minningarathöfn um þá,
sem fórust með m.s. Eddu.
Minningarathöfn um þá, sem fórust
með m.s. Eddu, fer fram í Hafnarfjarð-
arkirkju í dag kl. 2 e. h.
Jafnframt fer fram útför þeirra Sigur-
jóns M. Guðmundssonar og Alberts
Egilssonar, en lík þriðja mannsins,
Stefáns S. Guðnasonar, var flutt austur
til Stöðvarfjarðar.
Athöfninni verður útvarpað.