Eyjablaðið - 17.03.1970, Side 1

30. árgangur
Vestmannaeyjum, 17. maiz 1970.
1. tölublað.
- AÐ KVÍÐA LOKNUM VERKEFNUM -
SVARTSÝNN RITHÖFUNDUR, GUBLAUGUR, OG EINSÝNN,
— EN BJARTSÝNN í KOSNINGUM —
HIN SVARTA MVND.
Guðlaugur Gíslason, alþing
ismaður, aðalforystumaður í-
haldsins og helzta skáld í
lausu máli, ritar skemmtilega
grein í Fylki 28. febr-, aldrei
þessu vant.
Málar skáldið mynd af á-
standinu í ýmsum bæjarmál-
um dökkum litum en í frjáls-
um stíl, svo frjálsum, að
drættir hugmyndarinnar eru
í engu samræmi við hlut-
veruleikann. Horfir stjórn-
málagarpurinn bæði aftur og
fram eins og Janus forðum,
en aðallega verður honum þó
starsýnt á þá hrikalegu erfið
leika, sem væntanlegur meiri
hluti verði að takast á við
að kosningum loknum. Kem-
ur Guðl. Gíslasyni þá auðvit
að ekki annað í hug en að
hann og aðrir samlistamenn
hans muni verða til þess að
taka við stjórnartaumunum
og bjarga málunum á undur-
samlegan hátt, eins og Dýr-
lingurinn (hinn).
MYNDIN SKOÐUÐ.
Það hefur sjálfsagt engum
dottið í hug, að sú bæjar-
stjórn, er við tekur, geti lagt
hendur í skaut og tekið líf-
inu með ró, eftir afrek þeirr
ar, er lýkur nú sínu fyrsta
kjörtímabili. Sú bæjarstjórn
og aðrar væntanlega munu
hafa: næg verkefni við að
glíma, eins og vera ber í bæ
eins og okkar; allt annað
væri óeðlilegt. Núverandi
bæjarstjórn hefur vissulega
komið mörgu áleiðis stóru
og smáu, þó G. G. komi ekki
auga á neitt nema eitthvert
vatnsveitumál, sem halda
mætti eftir greininni, að væru
smámunir einir. En hann at-
hugar ekki sá góði maður, að
allir Vestmannaeyingar vita,
að vatnsveitufraimkvæmdirn-
ar eru stærsta verkefni, sem
nokkur bæjarstjórn í Vest-
mannaeyjum hefur nokkru
sinni glímt við.
Fjármálin standa þessu fjár
málaséníi auðvitað hjarta
næst, enda er hann að eigin
áliti, eini bæjarfulltrúinn,
sem einhvern skilning hefur
á bókhaldi og fjármálavafstri
bæjarins.
Byrjar G. G- þar ljóta upp
talningu og tekur tölur úr
bókhaldi bæjarins ,en athug-
ar ekki að koma með þær
eins og þær eru, heldur eins
og þær hafa einhverntíma
verið. Þrátt fyrir þessi vinnu
brögð G. G. munum við ekki
sjá ástæðu til að skrifa um
þá tíma í bókhaldssögu hans,
sem honum kynnu að koma
verzt.
ILLA VALIÐ DÆMI.
Skuld bæjarins við Trygg-
ingastofnunina, sem G. G. seg
ir að sé, eftir því sem bezt
verði séð á bókhaldinu, meiri
en 12,8 milljónir, er nú 9
millj. kr. lægri, eða 3,8 millj.
króna og á eftir að lækka
enn fram að kosningum, og
sennilega þurrkast út. Er sú
staða sízt verri en var í hans
tíð, svo mjög kurteislega sé
að orði komizt.
En, góðir bæjarbúar. Með
hvaða peningum var þessi
skuld greidd, að verulegu
leyti?
Getið þrisvar. _
— Nei, ég er að gera að
gamni mínu. Þið vitið það. —
Skuldin var lækkuð mjög
með fé, sem hafði verið stol
ið frá bæjarbúum; mennirn-
ir ætluðu að ræna samborg-
ara sína þessu fé með því að
svíkjast um að greiða sinn
hluta útsvaranna, og bæta
sínum byrðum á herðar hins
vinnandi fólks í þessum bæ,
þess sama fólks og flokkur
þeirra ætlar að fá til þess að
kjósa sig til að stjórna bæj-
armálum. í hvaða flokki voru
þeir (og eru)?
Haldið þið, að þessir pen-
ingar hefðu komið til skila,
ef þeir hefðu sjálfir átt að
sjá um innheimtu þeirra?
Lán Atvinnumálasjóðs er
næst á dagskrá. Þetta lán
kom sér vel, þegar það
fékkst, þótt seint kæmi. Af-
borganir af láni þessu eru
með eindæmum óhagstæðar,
enda runnið undan rifjum
viðreisnardraugsins. Við bæj-
arstjórn er ekki að sakast
um erfiða greiðsluskilmála
þessa láns, heldur ætti G. G.
að taka flokksbræður sína
og samræðara á hinni leku
viðreisnarskútu í karphúsið
þess vegna.
FORHERÐING.
Líklegast hefur Guðl. Gísla
son lært Helgakver fyrir ferm
inguna, en aftur á móti ekki
lært að forðast þær gryfjur,
sem fermingarbörnin eru þar
vöruð við. í kverinu segir
svo á einum stað: — Forherð-
ing kallast það, þegar mönn-
um þykir sómi að skömmun-
um og láta sér í engu segj-
ast.
Mér datt í hug þessi gamla
lexía, þegar ég las það, sem
G. G. skrifaði um barnaskól-
ann. Til þess að gera langt
mál stutt vil ég aðeins segja
þetta:
1. Á fjárlögum var fé til
sundhallar, en ekki til barna
skóla-
2. Bærinn gat ekki tekið
af þessu fé til barnaskólans,
nema með sérstakri heimild
írá Alþingi.
3. Þetta vissi G. G. en
hreyfði hvorki hönd né fót
málum til bjargar.
4. Þessu var bjargað við
með tillöguflutningi Karls
Guðjónssonar, eftir að Eyjólf
ur Pálsson hafði haft sam-
band við hann og ýtt málinu
af stað.
5. Það er forherðing að
hrósa sér af að koma máli
fram, sem maður hefur unnið
á móti beint og óbeint.
MALBIK —
SÝNDARMENNSKA.
Einu framkvæmdirnar, sem
Guðl. Gíslason hefur séð eitt-
hvert púður í er malbikun,
malbik á malbik ofan; jafn-
vel malbikað í frosti og snjó,
ef það gat bara verið sýni-
legt fyrir kosningar.
Sýndarmennskan eru í-
haldsins ær og kýr. Hvort
skólplagnir voru í götum var
aukaatriði — malbikað yfir
skítinn.
Meðal annars varð hinn nú
endurvakti fyrrverandi vara-
bæjarstjóri að gera öll sín
stykki í skítabrunn (ég kann
ekki við að taka grófar til
orða) ásamt fjölda annarra
bæjarbúa-
Annars er það bara lygi úr
G. G., að ekki hafi verið mal
bikað á kjörtímabilinu. Hve
nær hefur verið malbikað
meira en sumarið ’66?
Hefur G. G. ekki tekið eft-
ir viðgerðum hins bráðdug-
Framhald á 3. síðu
Skin
t$lir skúr
Þegar „Fylkir“ í næst síð-
asta blaði birti myndskreytt-
an framboðslista stærri við-
reisnarflokksins hér í Vest-
mannaeyjum, var ekki Iaust
við að saknaðarhreimur væri
í rödd eins lesandans er hann
leit yfir safnið. Honum varð
að orði:
Það er bagi og bölvað tjón
að Björn er hvergi sýndur.
Nei, almáttugur. Er nú Jón
algjörlega týndur
ii’. HA ? W
En svo birti yfir vininum,
þegar hann kom á öftustu
síðu. Þar rakst hann á mynd
af manni nokkuð unglegum,
þó bar hann samt kennsl á
manninn, þrátt fyrir ýmsar
smá breytingar sem orðið
hafa síðan myndin var tekin.
Og í gleði sinni mælti
hann:
í andlegri velsæld
við ættum að lifa,
ætli ekki þó.
Nú hefur Bjössi næði
að skrifa,
„Neðan frá sjó“
Zilviínun.
í tilefni af liinum hagspekilegum vangaveltum í-
haldsmanna, sem hvergi snerta raunveruleikajin, lang-
ar mig til að hneyksla eins og tíu íhaldskellingar af
báðum kynjum með því að vitna hér í orð liins heims-
kunnai byltingarmanns, MAOS.
„Ekkert er auðveldara í veröldinni en liughyggja
og frumspeki, því að á þeim forsendum geta menn
sagt eins mikla vitleysu og hjartað girnist án þess að
styðjast við raunveruleikainn eða hafa fyrir því að
afla sér vitnisburðar veruleikans til þess að sannprófa
lilutina. Aftur á móti krefst efnishyggjan og díalekt-
íkin fyrirhafnar. Þær verða að vera reistar á grunni
veruleikans og sannprófast með vitnisburði hans. Ef
maður sparar sér (þá) fyrirhöfn, er liætt við að hann
Iendi í hughyggju og frumspeki“.