Siglfirðingur - 05.11.1943, Síða 1

Póroddur þegir.
Pyrir rúmum mánuði reit Þór-
oddur Guðmundsson grein í Mjölni,
er hann nefndi ,,Hinn þýzki áróð-
ur“. I grein þessari fræddi Þ. G.
lesendur sína á því, „að Siglfirð-
ingur flytti þýzkan áróður í hverju
blaði.“
Siglfirðingur hefur oft séð ó-
fimlegan vopnaburð í ritdeilum en
aldrei klaufalegri en í umræddri
grein Þórodds. Líktist helzt jjví,
að maður sem lent hefði í rysk-
ingum, leysti ofan um sjálfan sig
til þess að hægara væri að hýða
hann. En hvað sem forminu líður,
þá var tilgangur og meining Þór-
odds auðskilinn.
Öllum lesendum Siglfirðings var
ljóst, að Þ. G. ritaði gegn betri
vitund, en þar eð alþingismaður
átti hér hlut að máli, þá taldi Sigl-
firðingur rétt að veita honum
frest til þess, að sanna skrif sín
og skoraði beinlínis á hann að
gjöra það, eða þá að bera fram
málsbætur, ef þær fyrirfinndust.
Hugsazt gat, að hér væru óvenju-
legar ástæður fyrir hendi, — mað-
urinn gat t. d. verið undir er-
lendum (rússneskum) áhrifum, er
væru honum ofurefli? Hann gat
hafa fengið „línu að austan^ um
að skrifa svona? o. fl. o. fl., sem
I síðasta Mjölni heitir forystu-
grein „Sjúklegt ástand og heil-
brigt“.
Er grein þessi að mestu hæg-
látar og fjálglegar hugleiðingar
um ástandið í heiminum fyrir nú-
verandi styrjöld og nú, á fimmta
ári styrjaldarinnar.
Megin hluti greinarinnar má
heita meinlaus og gagnslaus, og
efnið svo margsagt og margtuggið,
að það vekur svo sem enga eftir-
tekt.
Eitt er þó í grein þessari, er
mjög mun stinga í stúf við skoð-
anir almennings og svo náttúrlega
Þóroddur gat haft sér til afsök-
unar. Hver þekkir og skilur koppa-
ganginn rússneska?
Síðan þetta skeði eru sex vikur
liðnar og þar eð ekkert hefur
heyrzt frá þingmanninum virðist
Siglfirðingi full ástæða til að ætla,
að hann hafi engar varnir fram
að færa og kjósi, að játa með þögn-
inni: að hann hafi vísvitandi farið
með ósatt mál (slíkir menn eru
víst nefndir lygarar á íslenzkri
tungu).
Eftirmáli.
Einhverjum kann að virðast
Siglfirðingur fari ómjúkum hönd-
um um ósannsögli Þórodds. Þeim
mönnum vill blaðið skýra frá því,
að nýlega héldu rithöf. víðsvegar
úr Bandaríkjunum, þing í Los
Angeles. I lok þingsins samþykktu
2 þúsund rithöfundar yfirlýsingu,
sem fyrst og fremst krefst SANN-
SÖGLI í öllum frásögmun.
Munurinn er mikill: Bandaríkja-
menn setja sannsöglina í öndvegi,
en Þóroddur treður hana fótum.
Sennilega yrði Þóroddur eigi kjör-
inn fulltrúi á þing rithöfunda, ef
hann væri Bandaríkjamaður — og
því síður á löggjafarþing þjóðar-
innar!
algjörlega við sannleikann.
Þar segir svo:
„En þegar ýmsir hér á landi eru
að tala um, að hér ríki sjúklegt
ástand, þá eiga þeir við það á-
stand, að flestir hafi atvinnu og
sæmileg peningaráð. Frá þeirra
sjónarmiði er það ekki heilbrigt."
Hverjum er nú ætlaður svona
fróðleikur? Hverjir ætli þeir séu
þessir „ýmsir“, er þykir það þjóð-
félagssjúkleiki, að sem flestir
hafi atvinnu og sæmileg peninga-
ráð ? Ætli þetta sé eða eigi að vera
þáttur í trúboði kommúnista? Það
er víst enginn vafi á því að svo
sé, því ekki hefur Mjölni flögrað
það í hug, að nokkur trúi þessu
nema línubundinn kommúnisti.
Það hefir verið þvert á móti hið
eina, sem öllum nema kommúnist-
um, hefir komið saman um, að
væri eini „Ijósi punkturinn“ í öUu
„ástandinu“ hér, að allir hefðu
næga atvinnu og „sæmUeg pen-
ingaráð‘.‘
Hitt hefur einnig öllum komið
saman um, nema kommúnistum,
að hið „sjúklega ástand“ lægi í
hinni pólitísku sundrung og allri
þeirri óvissu og vandræðum er
hún skapar, og svo auðvitað í því,
að enginn veit hvað við tekur, né
á hverskyns vegamótum þjóðin
verður stödd, þegar ófriðnum lýk-
ur.
Það er einn háttur kommúnista
í áróðri þeiyra, og ekki sá óveru-
legasti — jafnvel sá allra uezt
skipulagði — að látast ólmir vera
að vinna gegn því þjóðfélagsmein-
inu, sem þeir hafa allra manna
mest unnið að, markvist og skef ja-
laust, að festi sem dýpstar rætur
í þjóðarlíkamanum.
Það er bókstaflega enginn hlutur
til jafnskaðlegur kommúnism-
anum íslenzka eins og það, „að
flestir hafi atvinnu og sæmileg
peningaráð."
„Hið sjúklega ástand“ kommún-
ismans hefir aldrei og hvergi get-
að þrifizt nema þar sem ríkir ör-
birgð, öngþveiti og atvinnuleysi.
Hér á landi hefir kommúnisminn
að vísu ekki haft nægilega frjóan
jarðveg að þessu leyti, og einmitt
þessvegna hafa íslenzku kommún-
istarnir unnið að því sleitulaust og
af öllum kröftum, að auka á sundr-
ungina, vandræðin og atvinnuleys-
ið. Það hefir í rauninni verið eina
„línan“ sem þeir aldrei hafa álpazt
út af; á henni hanga þeir hvað
sem á gengur og hversu tíð, sem
„línuskiptin“ annars verða í ann-
arri háttsemi þeirra. Og það er
ofur eðlilegt. Sundrungar og upp-
lausnar-,,línan“ er þeirra eina líf-
taug. Ef þjóðfélaginu tækist að
skera á þá línu, þá væru þegar
dagar kommúnismans taldir á Is-
landi.
En því fer fjarri, að enn hafi
tekizt að skera á þessa Iínu. Og
hversvegna ? Það er einmitt af

mmmmmmmmmi
SIGLFIRÐINGUR
mun framvegis koma
út á föstudögum
fæst í
Aöalbúðinni
V erzlunarfélaginu
Verzl Sv. Hjartars.
og Verzl. Valur
40. tölublað
þvi, að hingað til hefir kommún-
istum tekizt að leiða athyglinni frá
sjálfum sér og smeygja sökinni á
aðra.
Þeirra megin styrkur er það,
að blekkja. Þeim hefir núumstund
tekizt að safna að sér nokkrum
hluta skammsýnna manna, er þeim
hefir orðið auðvelt að blekkja með
skrumi sínu um það, að þeir séu
mennimir, er forsjónin hafi kjörið
til að frelsa föðurlandið frá þeim
hættum, sem þeir sjálfir hafa leitt
yfir þjóðina, og sperrast við útí
opinn dauðann að viðhalda og auka
sem mest. Hver sem hefir kynnt
sér öngþveitið í íslenzkri pólitík
á síðustu tveim þingum, má vera
vel ljóst, að engir hafa með meiri
ákafa blásið að sundrungarglæð-
unum á Alþingi og utan þess en
einmitt kommúnistarnir. Við þá
hefir aldrei verið komið nokkru
tauti, ef leita hefir átt friðsam-
legrar samvinnu um lausn alvar-
legustu vandamála.
Og afskipti kommúnistanna af
atvinnumálum þjóðarinnar síðustu
árin — jafnvel síðasta áratuginn
— hefir sömu söguna að segja.
Allstaðar þar sem vandræði og
sundrung hefir steðjað að og vald-
ið óhamingju atvinnuleysis og
skorts, þar hafa böndin borizt að
þeim um það að vera allstaðar ná-
lægir til að æsa til óeirða og ill-
inda og rægja saman þá aðila, er
mest var undir komið, að störfuðu
saman í gagnkvæmu trausti hvor
til annars til gagnkvæms hagn-
aðar.
Það eru vonir margra manna
tengdar við það, að takast megi, er
styrjöld þessari llýkur, að sætta
þjóðirnar og hinar ýmsu stéttir
þjóðfélaganna á það, að öllum beri
að vinna að sameiginlegri heill
allra, og ac, komið verði á gagn-
kvæmu trausti milli stétta og þjóð-
félaga, svo að enginn tortryggi
annan né gruni annan um græzku.
En verði svo vel, að þetta takizt
þá eru dagar kommúnismans
taldir. Þeir verða „atvinnulausir."
Sjaldan hefir kommúnistum
tekizt jafn álappalega um áróður-
inn og í þessari Mjölnisklausu. Til-
gangurinn verður svo berstríp-
Framhald á 4. síðu