Ísland - 01.05.1934, Qupperneq 3

1. maí 1934.
I S L A N D
3
að það ríki, sem stjórnað er eins og
geðveikrahæli, ríki, þar sem hver hönd-
in er upp á móti annari og hver heldur
sig mestan og beztan, verður aldrei þess
megnugt að samræma hag allra og leiða
þjóðina fram til friðsamlegrar þróunar.
Hvar er þá lækninguna að finna?
Áreiðanlega ekki í viðhaldi ríkjandi
skipulags, því meðan stofninn er fúinn,
er ekki hægt að búast við óskemdum
ávöxtum.
Hið samstarfandi þjóðfélag verður aö
reisa á algerlega nýjum grunni, og þjóð-
in, sem hefir misnotað hið mikla frelsi
sitt, verður að læra að hlýða, læra að
beygja sig fyrir framtíðarboðorðinu:
alþjóðarheill.
Það verður mörgum, sem nú vaða í
villu og reyk, ef til vill erfitt fyrst um
sinn, en tíminn mun færa þeim hinum
sömu heim sanninn um það, að hin
breytta aðstaða mannanna til lífsins,
heimtar breytt skipulag og breyttan
hugsunarhátt; því ef ekki tekst nú
strax að leiða þjóðina á rétta braut, eru
hennar dagar taldir. Upplausnin æðir
þegar með feikna krafti yfir þjóðina,
svo það er aðeins stundar-spurning, hve
lengi tekst að láta fleyið fljóta.
Þess vegna viljum við fylkja öllum
íslendingum til sameiginlegs átaks til
að bjarga frelsi og lífi þjóðarinnar. —
Við skorum á menn og konur af öll-
um stéttum að vinna framvegis samein-
uð undir kjörorðum hins nýja tíma:
Réttlæti, frelsi, friður.
Stéttabaráttau og marxisminn.
Framhald frá bls. 1.
Hin öra þróun tækninnar samfara
skilningsleysi og úrræðaleysi þeirra,
sem með völdin hafa farið, hefur gert
það að verkum, að sú orka sem vélarn-
ar láta okkur í té, hefur orðið þjóðfé-
laginu til bölvunar. Verkamenn svo tug-
um og hundruðum skiftir hafa mist at-
vinnu sína og þar með lífsviðurværi
sitt. Skilningslausir og fégráðugir at-
vinnurekendur krefjast lægri launa.
Þeir skilja ekki, að viðgangur almenn-
ings er viðgangur Iieirra sjálfra. Rýrn-
un kaupgetu hvers verkamanns er rýrn-
megi að »búa til« það ástand, að allir
þeir, sem framleiða verðmæti, — not-
hæf til greiðslu utanlands og innan með
vinnu sinni, — verði þjóðinni og þeim,
sem á horfa, til þyngsla, sem kallað er.
Kreppan, sem vér nú eigum við að
búa, er í rauninni ekkert nýtt fyrir-
brigði í þjóðfélagi voru, en þó er sá
munur á þeim hallærum, sem þjóðin
áður hefir orðið að þola og því ástandi,
sem nú er, að hið fyrnefnda var oftast
afleiðing náttúruviðburða, sem ekkert
mannlegt vit né starf getur haft áhrif
á, þar sem aftur á móti hið síðara —
hin núverandi kreppa — er búið til af
forráðamönnum þjóðarinnar.
Sagan segir okkur frá verri tímum í
ísl. þjóðlífi, en vér núlifandi kynslóð
höfum reynt. Fólk og fénaður hefir solt-
ið í hel. Bændur og búalið hefir hrunið
niður, svo að næstum heilar sveitir hafa
lagst í eyði. Jarðir söfnuðust í fárra
manna liendur, svo ekki var einsdæmi
að tugir býla yrðu eign einstakra
manna. Gleggsta dæmið um þau harð-
indi, sem þjóðin hefir orðið að þola, er
þó líklega það, er talað var um að flytja
Islendinga alla af landi burt. Mikill
máttur hlýtur að búa í þeirri þjóð, sem
stenzt slíkar raunir.
Oftast nær hafa í raun og veru ver-
ið erfiðir tímar fyrir landbúnaðinn, og
hygg ég ekki fjarri sanni að segja, að
Öll æfi bóndans sé ekki annað en sífeld
un á velmegun atvinnurekandans. Það
er því engin furða, þó verkamenn yfir-
leitt hafi skipað sér undir merki marx-
ismans. Marxisminn lofar gulli og gra n-
um skógum. En hvar á að taka? Jú,
hjá helvízkum atvinnurekandanum. En
hvað verður þegar atvinnurekandinn er
þurausinn? Jótlandsheiðar eða Rúss-
land? NEI! harðsnúin barátta gegn
stéttabaráttunni er einasta leiðin, ef ís-
lenzka þjóðin á ekki að tortímast. Al-
ræði í hendur alþjóðar. Fullkomið skipu-
lag framleiðslutækjanna, þannig að
vélaorkan verði þjóðfélaginu til farsæld-
ar, en sé ekki lengur orsök hörmunga
þeirra, sem skipulagsleysið veldur.
Verkamaður! Þegar augu þín hafa
opnast fyrir þeim ægilegu hörmungum,
sem stéttabaráttan hefur valdið, þá
veiztu hvar staður þinn er — þéttar
raðir æskunnar — Þjóðernissinnar —
munu opna arma sína fyrir hverjum
einum, sem skilur hvað á ríður. Með
fítonsandakrafti óyggjandi sigurvissu
munum vér storma ósigrandi að mark-
inu.
Verkamaður! Ennþá er blóðfáninn
rússneski borinn á götunum. Stígum á
stokk og strengjum þess heit, að þetta
skuli vera síðasti dagur rauðu dulunnar
hér á landi. Eldtungur sundrunganna
hafa of lengi haldið velli. Stöðvum eigi
framrás vora fyr en þórshamarsfáninn
blaktir við hún um gjörvalt Island.

Sláturfélag Suðurlands
Reykjavík — Sími 1249 — Sími: Sláturfélag
Niðursuðuverksmiðja — Bjúgnagerð
Reykhús — Frystihús
Kjöt allar tegundir, nýtt, frosið, reykt, niðursoðið
og saltað.
Fiskbollur, gaffalbitar og lax niðursoðið.
Áskurður á brauð, fjölbreyttasta og bezta úrvali á
landinu.
Ostur og smjör frá Mjólkurbúi Flöamanna.
Verðskrár sendar eftir óskum og pant-
anir afgr. um land alt.
YVVvývTyyYýywyvr
FLOKKUR ÞJÓÐERNISSINNA:
-------------- 1.
„Af götunni“
MAÍ SKEMTUN
að Hótel Borg' í kvöld kl. 9.
I Alþýðublaðinu 28. apríl birtist leið-
ari með ofanritaðri yfirskrift. Þar
stendur meðal annars:
»Þær fylkingar, sem fara út á göt-
una 1. maí hér í Reykjavík, verða
ekki stöðvaðar, og heppilegast væri
fyrir þær rottur, sem naga nú stoð-
irnar, sem frelsi þjóðarinnar bygg-
ist á, að halda sig innan dyra
þennan dag«!
Þarna koma þá marxistarnir fram
sem verndarar þjóðfélagsins! 3\. ennirnir,
sem sí og æ hafa nagað og naga enn
stoðirnar, sem sjálfstæði og tilvera þjóð-
Ræðuhöld. — Söngur.
Dans.
Félagar mæti í búningum.
MJÖLNIR
Blað þjóðernissinnaðra stúdenta
Verður selt á götunum í dag.
Fjölbreytt að efni.
*
barátta um það, að vera til eða vera
ekki til. Á öllum tímum í sögu okkar
eru þess dæmi, að bændur hafi verið
reknir frá jörðum sínum. Altaf hafa
þeir haft langan og erfiðan vinnudag
fyrir lítil eða engin laun. Þegar því lit-
ið er yfir heildina, sjáum vér — eins
og áður er sagt — að ástandið nú er
ekkert nýtt, en það sem gerir það til-
finnanlegra er það, að mönnum er far-
ið að skiljast, að mannlegt vit og starf
getur haft áhrif á og jafnvel breytt þjóð-
félagsástandinu á hverjum tíma. Menn
eru farnir að hugleiða aðstöðu sína —
einstaklingsins — hvors til annars inn-
byrðis og til ríkisins. Þeir fara að bera
saman hlutskifti hinna ýmsu borgara
og koma þá auga á misfellurnar, en i
kjölfar þess siglir svo óánægjan. Því
hvar sem litið er sjást möguleikarnir
til meiri velmegunar og gnægtir yfir-
fljótanlegar, en ónotfærðar. Upp af þess-
um rótum rísa raddirnar um þjóðfélags-
legt réttlceti.
Þegar þannig kröfur koma fram og
sé þeim ekki fullnægt, þá endar venju-
lega með því, að hver tekur sinn rétt.
Fyrstir til þess í öðrum löndum urðu
iðnaðarmenn stórborganna, en hér á
landi sjómanna- og verkamannastéttin.
Barátta þeirra hefir þó ekki heppnast
nema að nokkru leyti, bæði vegna þess,
að það er ekki barist eingöngu um fjár-
hagslegan vinning, og á hinn bóginn er
ekki réttlætinu fullnægt, þó að ein stétt
fái sitt. Réttlætinu er ekki fullnægt fyr
en allir hafa það, sem þeir þurfa, og
ef vér nú lítum á, hvernig önnur fjöl-
mennasta stéttin í þjóðfélaginu ba nd-
urnir hefir verið afskift í þessu til-
liti og ef við um leið athugum aðbún-
að hennar af hálfu ríkisvaldsins, þá fær
maður gott yfirlit yfir nýjasta sköpvn-
arverk mannanna: kreppuna.
Við höfum nægt jarðrými til ræktun-
ar og fjölda atvinnuleysiugja. Við tlytj-
um inn landbúnaðarafurðir í stórum
stíl. Er ekki hin rökrétta afleiðing af
þessu sú, að við rækturn okkar eigiv
jörð og framleiðum þœr lífsnauðsynjar,
sem við [mrfum, með eigin vinnuafli?
En lítum þá á það hvernig landbúnað-
urinn borgar sig, hvernig hægt er að
tryggja bóndanum þau kjör, sem hann
þarf og á skilið, hvernig er hægt að sjá
fyrir þeim sem sendir eru til nýræktar.
Við getum ekki leyst hina alþjóðlegu
landbúnaðarkreppu. Hana er ekki hægt
að lækna, nema með því að hvert land
ráði fram úr sínum vandræðum. Hinn
alþjóðlegi fjármagnssamvöxtur, sem oið-
ið hefur á síðustu áratugum, hefir ekki
verið bygður á heilbrigðri og eðlilegri
vöruskiftaverslun, heldur hefur hann
miklu frekar orsakast af stríði milli
auðhringa um að ná, sem mestum pen-
ingum í sínar hendur. Við þetta hafa
myndast hinir hræðilegu skuldabaggar,
sem nú hvíla á flestum þjóðum, eins og
martröð og með þessu hefir þeim tekist
að ná taki á lífæð okkar — atvinnuveg-
unum.
Þessi »síamiski« samvöxtur heimsins
er ekki eðlilegur og' á engan tilverurétt.
Ef samlífið á milli þjóðanna á að byggj-
ast upp, eftir skynsamlegum og eðlilegum
leiðum, verður það að byggjast upp inn-
an frá, úr réttlátu og skipulögðu þjóð-
félagi hinna einstöku ríkja í heimssam-
band mestu menningarríkjanna, sem svo
getur orðið kjarninn í raunverulegu
þjóðabandalagi. Við getum ekki bygt
tilveru okkar, sem þjóð og fjárhagslega
frjáls eining, á óréttlátu heimsfyrir-
komulagi. Við verðum þess vegna að
byggja á raunverulegum og réttlátum
grunni, því þá fyrst getum við örugg
horfst í augu við framtíðina.
Það er ekki rúm til þess hér að fara
út í landbúnaðarástand annara þjóða,
en af því hvernig þar er umhorfs, má
þó hiklaust draga þá ályktun, að fyr
en síðar verðum við Islendingar neydd-
ir til að notfæra okkur allar þær auðs-
uppsprettur, sem landið felur í skauti
sér. Fyrsta skilyrðið til þess að við
nokkurntíma komumst úr því feni, sem
við nú liggjum í, er það að við nytjum
okkar eigin land. Okkur má vera sama
um alla offramleiðslu meðan við get-
um haft gagn af henni. Það hveiti, sem
brent er í Ameríku, gæti alveg eins
verið í tunglinu okkar vegna. Ef við
ættum að kaupa það, yrðum við að gefa
frá okkur eignarréttinn á okkar eigin