Ísland - 17.06.1934, Blaðsíða 1

Otgefandi: Flokkur pjóðernissinna
Reykjavík, 17. júní 1934. I. ár. 5. tbl

Hvers vegna minnast pjóðernissinn|ar Jóns Sigurðssonar?
1 dag er fæðingardagur Jóns Sigurðs-
sonar. 1 dag beinast hugir alþjóðar að
leiði þessa manns, í dag minnist b.ver
einasti Islendingur með þakklæti manns-
ins, sem mestu fékk áorkað í frelsis-
baráttu íslands.
Hvað veldur þessu? Hvers vegna get-
ur þjóðin samhuga minnzt þessa manns?
Persónuleiki Jóns Sigurðssonar gnæf-
ir himinhátt yfir allan fjólda samtíð-
arinnar, hann er sá eldstólpi, sem lýsa
mun þjóðinni á leiðinni út úr ógöngun-
um.
Þegar vér þjóðernissinnar hófum fyrst
baráttu vora gegn marxismanum, hafði
hann lifað þrjá fjórðu hluta aldar.
Kenningar lians hlutu því að hafa ver-
ið vel hugsaðar og meira eða minna
reyndar. En hver var árangurinn? Hvar
sem marxisminn komst lil valda og fór
að framkvæma kenningar sínar, varð
árangurinn allur annai-, en menn höfðu
vonazt til.
Ástæðan er þessi:
Marxisminn er bjggður á þeirri hugs-
un, að allar skynsemigæddar verur séu
jafnþroskaöar, og á henni er byggð
kenning', sem af ásettu ráði er höfð al-
þjóðleg.
Þessi kenning um jafngildi mann-
anna, kynilokka og einstaklinga, er fyr-
ir löngu vísindalega hrakin, og er því
ógjörningur að halda henni til streitu.
Hún er dæmalaus heimska, er alls ekki
til í reyndinni. Þessi hugmynd um
jafngildi allra hlýtur að hafa í för með
sér hnignun allra æðri verðmæta, hún
hlýtur óhjákvæmilega að rýra þá, sem
fram úr skara.
Afleiðingin hlýtur að verða sú, að ríkið getur aldrei orðið til raunverulegs
minnka lífsskilyrði þeirra þjóða, sem eru samstarfs þjóðanna. nema ef til vill að
fremri öðrum. Reyndin hefir líka sann- beitt væri takmarkalausri harcfyðgi. Hin
að þetta alstaðar, þótt ekki té tekið til- hugmyndin, hugmyndin um þingræðið,
lit til, að þessi hugmynd um alheims- sem segir, að ekki einungis allar þjóð-
ir séu jafngildar, heldur einnig, að ein-
staklingarnir innan vébanda hvers þjóð
félags séu ekki misjafnir, leiðir til þess,
að einnig hér er atorkan og hugkvæmn-
in kæfð í hrossakaupum og meirihluta-
ákvörðunum.
Mannlegt líf byggist á afrekum ein-
stakra manna. Alstaðar og í öllu sjáum
vér starfsemi persónuleikans. Þeir upp-
götva ekki aðeins, heldur og skipuleggja
þeir mannleg afrek. Þeir hafa á öllum
tímum verið forystumenn mannkynsins.
Þess vegna eru þeir hið æðsta þjóðlega
verðmæti, sem til er. Aldrei hefir þing-
ræðið skapað verðmæti, heldur þvert á
móti einstaklingar, en þingræðið hefir
alltaf eyðilagt gildi persónuleikans.
Þegar nú rís upp kenning, sem heitir
þjóðinni góðu og háleitu, jarðnesku lífi,
þá verður hún að minnsta kosti að
byggja á þeim grundvallarreglum, sem
hingað til hafa getað skapað auðæfi
jarðnesks lífs. Það er hróplegt að halda,
að meirihluti geti allt í einu komið í
stað afreka. hugkvæmra einstaklinga.
Það er því glæpur að boða einhverri
þjóð kenningu, sem setur gildi einstakl-
ing'sins andstætt hagsmunum heildar-
innar, því að æðstu, þjóðlegu verðmæti
sérhverrar þjóðar hljóta ávalt að birt-
ast í hinum færustu mönnum hennar.
Þeir eru það ódauðlegasta verðmæti,
sem til er. Einn einasti afreksmaður,
hugvitsmaður, uppfinningarmaður, get-
ur verið þjóð sinni meira virði en tugir
milljóna ímyndaðra auðæfa.
Þetta gerum vjer þjóðernissinnar oss
ljóst. Þess vegna göngum vér að leiði
Jóns Sigurðssonar til að minnast hins
mesta persónuleika, sem ísland hefir átt.
Stétt með stétt.
Stéttahatrinu verður aldrei útrýmt
með valdi. Baráttan gegn því verður að
hefjast að innan með hverjum einstakl-
ing. Ilún verður að fæðast til lífsins
af framþróunarkrafti tilverunnar, verða
viðurkennd af þörf mannanna á hjálp
hvers annars. Baráttan innbyrðis verð-
ur að víkja fyrir samstarfi heildarinn-
ar, fyrir framtíðarlífi hinna óbornu kyn-
slóða, fyrir tímanlegri velferð þeirra,
sem nú bera byrðar líðandi stundar.
Þjóðfélag vort er klofið og tvístrað.
Illgirni og hatur ráða lögum og lofum.
Stéttirnar sitja í horninu albúnar þess
að rífa hver aðra á hol við fyrsta tæki-
færi. Þúsundir framtíðarvona blikna
vegna ofurþunga hatursins, sem læsir
sig um allar fi’amkvæmdir.
Langt í fjarska eygist árroði hins
nýja tíma. Hann birtist ungur, voldugur
og sterkur. Hann skipar stétt með stétt
til þrotlausrar framsóknar, framsóknar,
sem samhljómar þróun mannkynsins.
Hann leggur hvorki hömlur né bönd á
frelsi liins einstaka manns. — Hann
bendir á leiðina, sem liggur í sarnein-
uðu átaki fjöldans til sköpunar far-
sældarríkis. — Hinn nýi tími hefur bylt-
ingu sína hið innra, því í djúpi sálar
hvers einasta manns liggur hulin hin
sívakandi þrá eftir friði — friði, sem,
byggist á þroska og virðingu fyrir lífinu,
sem byggist á æðsta náttúrulögmáli til-
verunnar, — réttlætinu, sem er fullkom-
ið í frelsi, sem takmarkast af jafnrétti
allra til þess.
Þessi innri þróttur og þrá verður að
vakna til veruleikans vegna starfsi'ns,
starfs, sem lig'gur í höndum hinnar nú-
verandi æsku. Það er hennar hlutverk
að halda uppi merki hins nýja tíma,
bera það fram til sigurs og blessunar
óbornum kynslóðum. Það er hlutverk
æskunnar að velja og hafna, velja frið
og þróun, hafna ófriði og afturhaldi,
velja starf í stað kyrstöðu, að vera verk-
færi hinnar jákvæðu þróunar í stað þess
að fljóta máttlaus á öldum illrar arlleifð-
ar frummannsins, sem beitti skilnings-
lausu afli til kúgunar í stað frelsis.
Sækjum fram til sigurs.
Ofbeldi?
I útvarpsumræðunum tuggðu hverjir
upp úr öðrum, íhaldsmenn og jafnaðar-
menn, þau ummæli Jónasar, að við
þjóðernissinnar værum ofbeldisflokkur,
sem sé þjóðfélaginu hættulegur. Ekki
kippum við okkur upp við það, því að
það er allri þjóðinni kunnug't, að þjóð-
ernissinnar eru þeir einu, sem dreng-
skap og dug hafa átt, til að reynast lýð-
ræðinu traustur bakhjarl, þegar mest
hefir með þurft, og hinum rómhásu
haugfuglum framsóknar og' íhalds hef-
ir brostið kjark til að verja lýðræðið í
verki. Var ekki lýðræðið í voða, þegar
nokkrir samvinnnskólapiltar og drykk-
Frh. á hls. U.
Kjósið Flistann 24.júni