Austurland - 16.11.1951, Blaðsíða 3

JVeskaupstað, 16. nóv. 1951
AUSTURLAND
3
Ferhendurnar
lifa!
Mér hefir verið bent á, að vísa
sú, sem er eignuð Kolbeini í
Kollafirði 1 síðasta blaði, sé rang-
feðruð.. Vísan er eftir Gísla ólafs-
son og er svona;
Pegar bjátar eitthvað á
ört og viðkvæmt sinni,
alltaf finn ég friðinn hjá
ferskeytlunni minni.
★
í 5. tbl. voru hálf sléttubönd
eftir »Egil frá Nausti«.
Bragui- rímar, svíða sár,
sífellt tímar líðai.
*
Enginn nothæfur botn hefir
bo.rizt, en Egill botnar sléttubönd
in sjálfur á þessa leið:
Dagur, vika aldir, ár,
aldrei hika, bíða.
*
Þá koma tvær vísur eftir Kol-
bein í Kollafirði, sendar af Rósu
frá Krossgerði:
1. Yfir harma sollinn sjá
sjá má bjarma af vonum,
meðan varmami finn ég frá
fyrstu armlögonum.
2. í veðri geistu riðar reyr,
rós fær breytzt í kvisti.
En þú veizt að aldrei deyr
ástarneistinn fyrsti.
-¥•
Kunningi minn meiddi sig lít-
ilsháttar og hafði heftiplástur 4
enninu, Þá varð þessi vísa til:
3. Þungan kross hans kona ber,
kauða af versta tagi.
Plásturinn á enni er
eáns og blóm í flagi.
D. A.
Sami maður varð síðar fyrir því
éhappi, að stinga nagla upp í fót-
inn á sér og bar sig illa. Þá fékk
hann þessa vísu:
4. Bölið þyngist, blaðran sprakk,
beizkan grætur skálkurinn.
Hestskónagla í hófinn stakk
hasti skáldajálkurinn,
D. A.
-¥■
Ein perla eftir liinar Svein Frí-
ínann:
LIKBÆÐA.
5. Þitt blóð var heitt, en sál þín
eins og is,
nú ertu dauður, þetta er
kannske breytt:
Þitt blóð er kalt, þitt lík á
fjölum frýs,
— en finnst ei sálu þinni nógu
heitt?
*
Haustvipa í
Framhnld af 1. síðu.
komist yfir með góðu móti.
Hefir sú vinna verið bæði
við nýbyggingar og enclur-
bætur. Tvö stórhýsi eru í
smíðum, sjúkrahús og verka-
mannaliústaður með 4 íbúð-
um.
Við togarana er oftast ein-
hver vinna og sækja nokkr-
ir verkamenn alla sína vinnu
þangað, auk hins stóra hóps
sjómanna, sem á skipunurn
er.
Nokkur vinna var í slátur-
húsi og frystihúsi Kajupfé-
lagsins i sláturtíðinni.
Verkamenn hafa haft all-
mikla vinmu við byggingar,
skipaafgreiðslu margskonar
og ýmiskiomar tilfallandi
vinnu.
Við fiskiðnað hefir sama
og ekkert verið að gera þenn-
an tíma. Mjög mikil afla-
tregða hefír verið á grunn-
miðtum, en lítið hefir verið
reynt á djúpmiðumi Þó hefir
Gullfaxi róið nokkra róðra
úr landi upp á síðkastið, en
afli verið tregur.
Það er af, sem áður var,
þegar haustvertíðtin var einua
drýgisti aflatíminn. Nú er
varla bortið við að róa á haust
in, nema þá helzt með það
vafasama mark fyrir aiugum
Ní VERÐLAUNASAMKEPPNI
Hverjir eru höfundar þessara
alkunnu húsganga?:
0. Ofan gefur snjó á snjó,
snjóar hylja flóai tó,
tóa krafsar móa mjó
mjóan hefir skó á kló.
7. Pljúga hvítu fiðrildin
fyrir utan glugga.
Þarna siglir einhver inn
ofurlítil dugga.
8. Hani, krummi, • hundur, svin,
Hestur, mús, tittlingur.
Galar, krunkar, geltir, hrín,
gneggjar, tistir, syngur.
Senda s,kal tvær krónur með
hverri ráðningu. Verða þeir pen-
ingar notaðir sem verðlaun handa
þeim, er happið hlýtur. Tekið
skal, fram að nöfn allra, sem
ráðningu senda, verða birt.
Ráðningar þurfa að beras,t fyrír
15. desember.
★
Eins og getið var í síðasta blaði
er ætlunin að helga kvenfólkinu
einn þátt alveg sérstaklega. Send-
ið mér því góðar ástavxsur, nýjar
eða gamlar, fyrir næstu mánaðar-
mót.
—*-----
Utanáskrift mín er:
DAVÍÐ ASKELSSON, BOX 56,
NESKAUPSTAÐ.
Neskaupstað
að sigla með afíann. Það er
grátlegt að sjá stóra og góða
fiskibáta liggja við festar
mánuð eftir mánuð á sama
tíma og frystihúsin vantar
verkefni og fólkið yinnu.
Hjá 'bænum vinna að jafn-
aði árið um kring nokkrir
verkamenn að gatnaviðhaldi,
sorphreinsun og öðrum störf-
um. Bæjarvinnumönnum hef
ir nú verið fjölgað, þrátt fyr-
ir mikla fjárhagserfiðleika,
Með því hafa bæjaryfir-
völdin viljað leitazt við að
draga úr atvinnuleysinu.
Nú vinna hjá bænum um
20 verkamemn. Það jafngildir
því, að Reykjavik hefði um
900 verkamenn í vinnu og
Hafnarfjörður um 100. Þau
verk, sem nú er unnið að eru
fyrst og fremst þessi:
Sjúkrahússbyggingin. Því
verki er komið það áleiðis, að
verið eor að reisa sperrurnar
og er þess vænst, að húsið
komist undir þak um hátíðar,
ef tíð helzt hagstseð.
Þrír menn ha,fa unnið að
því i hálfan májnuð að steypa
byggingarstein og skolprör
og mun því haldið áfram a.
m. k. fram um hátíðar.
Þessa viku hefir líka verið
unnið að þvi að reisa raf-
magnsstaura inn í Vindheim,
en þa,r eru fjögur hús, sem
enn hafa ekki komist í sam-
band við rafveitlukerfið. Þeg-
ar þessu verki er lokið verður
þó eitt hús í bænum raf-
magnslaUBit. Það er Skuld, er
stendur á annars óbyggðu
svæði milli olíustöðvar Shell
og Fiskvinnslustöðvarinnar.
Vonandi verður þess ekki
langt að bíða, að jþað hús fái
rafmagn.
Þá hefSr þessa viku verið
lunnið að þyí að aka stórgrýti
í Eyrina. Það verk var haíið
fyrir nokkrum árumi, en ekk-
ert hefir verið unnið að þvi
undanfarið. Er meiningin ac
gera þarna öflugan garð úr
stórglrýti til að draga úr sjó-
gangi á höfninni, í stað ste'in-
steypts garðs, sem byggður
var fyrir 22 árum, en er orð-
inn ónýtur og gagnglaus fyr-
ir mörgum árum, þar sem
hann hefir ekki staðist sjó-
ganginn.
Að öll,u athuguðu verður
að teljast fujrðu miiril atvinna
í bænum, þegar þess er gætt,
að enginn fiskur berst á land.
Og bæjaryfirvóldin hafa
reynt að bæta úr vinnuþörf-
5nni með fjölgun í bæjjarvinn
unnL
En ef sigrast á fullkomlega
á atvinnuleysinu, þurfa frysti
húsin að fá verkefni. 1 því
sambandi byggja menn von-
ir sínar fyrst og fremst á tog-
urunium. Hinsvegar gæti það
verið hæpin ráðstöfun frá
sjónarmiði útgerðanna aö
hætta siglingum á meðan
markaður í Bretlandi er jafn
góður og nú er.
Framhalclssagan 4.
Káta ekkjan í „Gyllta horninu“
EFTI M RIE ST ÖM GULDBERG
D. Á. þýcldi.
»Nú byrjar fyrst gamanið«, hlugsaði hr. Söndersö.
»Wliat is your ,name?«, spurði friðdómiai-inn, og hr.
Söindersö, sem skildi þessi orð, fannst eðlilegt að hann
væri spurður að nafni, og sagði það, en isíðan reyndi Tom
að færa þetta inn í gerðlaibókina.
Fn veslings Tom var í svo miklum irandræðum með staf-
setningn þessa útlenda nafns, að hr. Söndersö tók pennann
sjálfur og skrifaði nafn sitt í bókina. Slikt hið sama varð
frú Kirusaa að gera, því að hr. Söndersö fullvissaði hana
um að annars væri réttarhaldið ógilt.
»Þér eruð líldega ekki kvæntur«, sagði friðdómarinn við
hr. Söndersö, »og konan ekki gift?«.
Þetta skildi hvorugt þeirra, og hristu þau því höfuðið og
virtist friðdómarinn þá vera ánægður. Reyndar fannst
honurn, að mál væri ti,l komið að fara að ljúka þessu smá-
ræði af. Hann, horfði nú mjög alvarlega á hr. Söndersö og
spurði hann einhverrar spurningar.
Það eir frúin, sem kærir«, svaraði Söndersiö og leit á
frúna.
Friðdómarinn leit síðan alvarlega á frú Krusaa og ávarp-
aði hana eins og hr. Söndersö.
»WelI«, sagði stefnandinn og reyndi nú að tala ensku.
»Getntíe;man þarna vil ég Idaga«i
»Það er gott«, sagði Higgins óþolinmóður, láttu þau
sverja, Tom, og þá er þessu lokið«:
Litli skrifarinn gerði þeim nú skiljanlegt með bending-
um að þau ættu! að sverja við biblíuna, og frú Krusaa, sem
fannst það mjög eðlilegt, kyssti hina helgu bók og sór, að
hún skýldi segja einlieran sanneikann og ekkert ainnað.
Hr Söndersö var aftur á móti hálffúll.
»Á maður nú að fara að kyssa biblíuna?«,, sagði hann
gremjulega.
»S - - s, þetta e,r nú einiui sinni siður hér«, sagði frú
Krusaa,, til þess að þagga niður í honumt Lét þá hr. Sönder
sö undan og snerti bililíuna aðeins með vörunum og taut-
aði eitthyað í hálfum hljóðum.
Nú þuldi friðdómarinn tupp úf sér langa romsu á ensku,
og tók svo mjög vingjarnlega í hendur málsaðila.
»Er nú ekki kornið nóg af þessum formsatri,ðum«, sagði
hr. Söndersö,, sem var að verða meira en lítið óþolittimóður,
og dauðlangaði til að komast út úr stpfurykinu.
Hinn bæklaði réttarþjónn setti nú bækurnar aftur upp
í hilluna. Hr. Siöndersö leit i kiringum sig i vigahug, en
stilltist ögn þegar frliðdómarinn gekk tíl hans, klappaði
honmn á öxliina og hv-íslaði:, »Wait a minute«.
»Bíðið andartak«, jú það skildi haniv Hann tilkynnti frú
Kmsaa að þau ættu að hinkra ögn við,, og svo settust þau
bæði.
Þa|ui sátu þarna hlið iúð hlið og reyndu að horfa kæru-
leysislega út í bláinn. Lolcslns kom friðdómariinn aftur og
rétti þeim slcjal, sem þauifóru þega,r að glugga í a,f mttklum
ákafa.
SkjaJið var prentað, en auðvitað á ensku. Mairiane kom
strax með orðabókina sína og bað hr. Söndersö að hjálpa
sór að fíffma orðin.
Nú var orðið mál að opna búðina aftur, svo réttarþjónn-
inn og friðdómarinn fóru út úr stpfuinni og létu deiliuaðil-
apa eina uim að stafa sig fram úr plagginu.
Meðan þau pátu þarna kófsveitt, og blöðiuðu í orðabókinni
til þess að finna þýðingu orðanna, sem mörg voru bæði
löng og erfið, heyrði frú Krusaa rödd, pem hún kannaðist
við utan úr búðinni. Þar var kominn farandsaliinn, sem
hafði ráðlagt henni að leita tíl friðdómarans. Hún flýtti sév
fram. Þarna var rétti maðurinn! Hún dró hann, jmeð sér í
flýti inn í stofuina og sagði hpnum, að þau væru einmitt að'
stafa sig fram úr dó,msúr,skurðinum, og hann gæti gert
þeim mikinn greiða með því að Ijá þeim aðstoð sína.
Farandsalinn renndi augunmn sem snöggvaisit yfir skjal-
ið og leit síðan steinhissa á þa|ui á vixl.
Þau höfðu ekki augun kf honumi og biðu þess með
óþreyju að fá að heyra úrskurðinn.
Farandsalinn leit aftur á iskjal(ið eins og til þess að full-
vissa sig um að| þetta, vælri ekki draumur, og hann hefði
ekki heldur ta,pað glórumni — og svo leit hann aftur á
þrenninguna, sem beið með öndina í hálsinum. En hvað
var þetta? Hajtin brosti — brostil