Ingólfur - 08.05.1944, Qupperneq 1

I. árgangur
Mánudaginn 8. maí 1944
1. tölublað
Frjálst blad heiur göngn siiia
Í12. tbl. Þjóðólfs 29 apr. s. 1., tilkynnti út-
gáfustjórnin að blaðið hætti að koma út,
en jafnframt mundu Þjóðveldismenn hyggja á
útgáfu nýs blaðs, er héldi stefnunni fram.
Af því að nokkuð skortir á að fullráðið sé
um framtíðartilhögun blaðsins annast Halldór
Jónasson einn saman útgáfu þess fyrst um sinn,
og birtist hérmeð fyrsta tölublað þess undir
nafninu INGÓLFUR.
Þareð Þjóðveldisstefnan er í vissum skilningi
landnámsstefna, þótti nafn fyrsta landnemans
fara blaði hennar vel, og reyndar ekki spilla,
þótt þjóðin hefði áður vanist nafninu sem blað-
heiti. —
Áformað hefur verið, að Ingólfur yrði bú-
inn sterkara starfsliði bæði við ritstjórn og af-
greiðslu, en Þjóðólfur var, og er vonandi að svo
reynist, þegar blaðið er komið vel á laggir.
Hjá oss Islendingum hef-1
ur þróunin í blaðaútgáfu
orðið sú síðustu áratugina,
að frjáls, óháð blöð, sem
ræða vilja stjórnmál, liafa
varla getað orðið til. Flokk-
arnir liafa lagt undir sig
þann vettvang stjórnmála-
lífsins eins og alla aðra og er
nú svo komið, að hér á landi
fæst engin sú grein birt í
liinum stærri blöðum, sem
ekki fellur í kram einbvers
flokksins.
Hefur þetta aldrei komið
betur í ljós en nú upp á
síðkastið í sambandi við liið
svokallaöa lýðveldismál. 1
desembennánuði s. 1. gerðu
þrír stjórnmálaflokkanna
liér, Kommúnistar, Sjálf-
stæðismenn og Framsókn
samtök með sér um það, að
loka öllum þeim bliiðum,
sem þeir liöfðu yfir að ráða,
fyrir öllum skrifum sem
ekki voru á ,,línu“ svokall-
aðra ,,liraðskilnaðarmanna“.
Þetta þýddi það, að engin
grein fékkst birt í fjórum
stærstu blöðum landsins —
Vísi, Morgunbl., Þjóðviljan-
um og Thnanum um stjórn-
arskrármálið né skilnaðar-
málið (ef hún var ekki á
„línu“ þeirra). Alþýðublað-
ið var þá eitt liinna stærri
blaða utan þess samkomu-
lags. En þegar svo allslierj-
ar samkomulag flokkanna
var gert í marzmánuði s. 1.
bættist Alþýðublaðið einnig
í hópinn, og þá lokaðist
liringurinn alveg.
Það ætti ekki að þurfa
að fara mörgum orðum um,
live stórhættulegt slíkt fyr-
irkomulag er bverri þeirri
þjóð, sem vill búa við liugs-
ana- og skoðanafrelsi, enda
eru það einræðissinnar, sem
í þessu sem fleiru hafa tek-
ið forustuna í starfsaðferð-
um flokkanna.
Þetta fyrirkomulag tíðk-
ast bæði í Rússlandi og
Þýskalandi, að blöðin fá fyr-
irskipanir um það frá
„liærri stöðum“ livað þau
megi segja og livað þau
megi ekki tala um, og nú
er það einnig að komast á
hér með „frjálsu samkomu-
lagi“ flokkanna.
Iíjá þeim þjóðum sem búa
við sæmilegt frelsi, er þessu
á alt annan veg farið. Þar
kemur út fjöldi blaða — og
mörg þeirra stórblöð — sem
eru alveg óliáð stjórnmála-
flokkum og sækjast eftir því
að birta greinar um stjórn-
mál þar sem ný viðliorf eru
flutt almenningi og rædd.
Mörg þessara blaða eru viku
blöð, eða jafnvel mánaðar-
rit. Þau starfa mörg með
þeim liætti, að þau tryggja
sér liina hæfustu menn, sér-
fræðinga á ýmsum sviðum
og stjórnmálamenn, sem
ekki eru fjötraðir í flokks-
böndum, til þess að skrifa
greinar í blöðin og verða
blöð þessi á þann liátt miklu
veigameiri og áhrifameiri en
jafnvel flokksblöðin. Þau
eru keypt og lesin af 'mönn-
um úr öllum flokkum og
þau flytja liin nýju viðhorf
með sér til þeirra, sem aldr-
ei mundu annars eiga þess
kost að kynnast þeim ef þeir
sæju aldrei annað en flokks-
blöðin.
Hér á landi liefur verið
skortur á slíkum blaðakosti.
Hin stærri vikublöð, sem
hér koma út og ekki eru gef-
in út á vegum flokkanna,
eru „ópólitísk“ — þ. e. ræða
ekki stjórnmál, lieldur leggja
meginálierzlu á ýmiskonar
fróðleik og skemmtiefni með
myndum.
Af þeirri reynslu, sem
fengist liefur upp á síðkastið
af flokksblöðunum, er ljóst,
að eigi ekki allt að fjötrast
meir og meir í flokksviðjar
verða menn að taka höndum
saman um að koma á fót
myndarlegu óháðu stjórn-
málablaði. Verkefni fyrir
slíkt blað er óþrjótandi.
Þjóðin hefir og sýnt það á-
þreifanlega, að hún hefur í
ýmsu alveg gagnstæðar skoð-
anir við flokkana eða for-
yztu þeirra. Sást það bezt er
um var að ræða þjóðkjör
forsetans. Flokkarnir vildu
Iiafa hann þingkjörinn og
lögðu það til í stjórnarskrár-
frumvarpinu. Ekkert flokks-
blaðanna andmælti því eða
þorði að liafa aðra skoðun.
En þegar „Þjóðólfur“ Iióf
að flytja greinar ýmsra
manna um þjóðkjör forseta
opnuðust augu almennings
og þjóðin sjálf krafðist
breytingarinnar. — Þingið
þorði ekki annað en láta
undan þeim kröfum þó það
svifti forseta um leið öllu
valdi. Þetta eina dæmi er
næg sönnun fyrir nauðsyn
slíks óliáðs blaðs. — ,,/ng-
ólfur“ hefur ásett sér að
fylla þetta skarð að ein-
hverju leyti. Vonandi bregð-
ast landsmenn svo vel við
stofnun þessa óliáða blaðs,
að það geti stækkað til muna
innan skanuns svo að það
geti því betur rækt liið mik-
ilvæga lilutverk sitt.
„Ingólfur“ er ekki blað
neins flokks. Að lionum
standa menn, sem skilja þýð-
ingu þess, að þjó'öin er ein
heild og að liún fær ekki
staðist til langframa ef sí-
feld borgarastyrjöld geisar í
landinu milli fjaldsamlegra
liópa manna, sem kalla sig
flokka.
„Ingólfur“ mun því setja
heildarsjónarmiðið ofar öllu
öðru og vinna að því að
menn laki liöndum saman
um lausn liinna stærri vanda
mála án tillits til þess livar
í flokki þeir telja sig, og
vill efna til samstarfs með
þjóðinni sem byggt sé á
drengskap og lireinskilni.
Mesta meinið í okkar stjórn-
málum er nú drengskapar-
leysið og undirhyggjan, því
í kjölfar þess sigla óhjá-
kvæmilega svik og ósann-
indi, sem svo átakanlega
hafa einkennt stjórnmál ís-
lendinga síðustu árin.
íslendingar! Fylkið ykkur
um „Ingólf“ og gerið hann
að því stórveldi í íslenzku
þjóðlífi, sem flokkarnir fá
ekki rönd við reist, og ef það
tekst mun þess skemmra að
bíða en margur liyggur, að
andrúmsloftið í íslenzkum
stjórnmálum hreinsist og
meiri drengskapur og sann-
leiksást verði ríkjandi í öll-
um viðskiftum á þjóðmála-
sviðinu en verið liefur.
Æskilegt liefði verið að
„Ingólfur“ liefði þegar í upp
liafi getað orðið stærri en
raun er á, en „gott er að
fara stillt af stað“ segir forn
orðskviður, og það er von
þeirra, sem að blaðinu
standa að ekki þurfi lang-
ur tími að líða þar til það
getur stækkað og sinnt bet-
ur því mikilvæga hlutverki
sem þess bíður með þjóð-
inni, — að sameina liana um
lausn hinna miklu vanda-
mála, sem liennar bíða á
næstu árum.
U tgáfustjórnin,
Þjód-
deildm
Gerið tillögur um
kjörskipun!
Þjóðdeildin, sem Þjóðveldis-
menn vilja setja inn í þingið
og sumir vilja kalla Lögréttu,
á að vera skipuð eingöngu ut-
anflokkamönnum, sem kunnugt
er. Á liún og eingöngu að líta
á heildarhag þjóðarinnar, en
eftirláta lýðdeildinni (Neðri
deild) að túlka öll sérhagsmuna
mál.
Þetta fyrirkomulag á þinginu
vinnur stöðugt fylgi manna,
einkum þeirra, sem óliáðir eru
flokkum. Enda mun erfitt að
finna þingskipun sem sameini
það betur að vera náttúrleg og
réttlát.
En menn spyrja: — Hvaða
kosningaskipun tryggir hezt, að
beztu og þjóðhollustu menn
nái sæti í þjóðdeildinni?
Þessu verðum vér að svara
svo, að vér liöfum ekki fundið
neina þá aðferð, er tryggi þetta
fullkomlega, enda muni hún
ekki vera til.
En þetta má ekki fæla oss
frá því að finna upp nothæfa
aöferö, sem alltaf megi að sjálf-
sögðu endurbæta að fenginni
reynslu. — Ingólfur er þakk-
látur fyrir skynsamlegar upp-
áslungur um þetta efni.