Eining - 01.12.1953, Blaðsíða 13

EINING
13
búð manna. Þetta sem hér var sagt um
börn og unglinga í Frakklandi, er ekki
nema einn þátturinn, þar við bætist
svo öll spilling hinna fullorðnu, glæpa-
líf, áfengissýki, meiri en hjá flestum
eða öllum öðrum þjóðum, atvinnuleysi
og fátækt, húsnæðisvandræði, þótt hall-
irnar séu margar, og margt fleira. —
Mannfélagsmeinunum á að útrýma á
þann hátt, að annast sé um hverja ein-
ustu sál, líkt og góður garðyrkjumaður
hugsar um gróðurinn í garði sínum. —
Þetta er hægt, það hefur saga þjóðanna
margsannað, þótt ekki séu það nema
smámyndir. Hægt er að ala æskulýð
upp í þeirri lífsskoðun og við svo kær-
leiksríka aðbúð, að hann slái aldrei út
á hinar hálu brautir. En þetta er vanda-
verk og erfitt, sem ekki vinnst í leti og
kæruleysi.
Þjáningar
föðurleysingjans
Þær menningarþjóðir, sem hraðstíg-
astar eru á framfarabrautinni, eru tekn-
ar að gefa því mjög gaum, hve æski-
legt það sé, að geta búið æskumenn sem
bezt undir hjúskaparlíf. I þeim tilgangi
hefur verið komið upp rannsakandi og
ráðgefandi stofnunum, er geti veitt ung-
um hjónaefnum sem beztar upplýs-
ingar um hjúskap.
Af reynslu og þekkingu skilst mönn-
um það æ betur, að mikilvægara flestu
eða öllu er að barnið og unglingurinn
á vissu aldursskeiði, eigi öruggt og gott
friðskjól, njóti umhyggju, ástúðar og
viturlegs aga hamingjusamra foreldra.
Enginn skilur til fulls hið óskaplega
böl, sem fylgir hruni heimilanna. Eng-
inn mælir hjartakvölina, enginn telur
tárin, og enginn sér né veit, hversu sár-
in svíða, nema sá, er allt veit. En margt
barn veit af reynslu, hversu áfallið get-
ur verið ægilegt. Barn sem þjáist mest,
segir ef til vill ekki neitt, og hver sér
inn í huga þess? Þegar heimilin sundr-
ast, kastast þjáningabörn út í hring-
iðuna miklu, líða oft tjón á sál og líkama
eða verða vandræðabörn. Hvað þessir
munaðarleysingjar oft líða, er mikill
leyndardómur.
Hér skal eg að þessu sinni segja frá
reynslu minni á unga aldri. Eg átti góða
foreldra, fremur fátæka. Þegar eg var
12 ára lögðust veikindi þungt á fjöl-
skylduna. Við veiktumst öll, er heima
vorum, og var talið seinna að þar hefði
taugaveiki verið að verki. Langt var til
læknis, og læknir kom aldrei. Systur
mínar tvær lögðust fyrst, móðir mín lá
fimm vikur um hásumarið. Svo lá eg
rúman hálfan mánuð með óráði, og
höfðu störf mín um sumarið einnig ver-
ið mér ofraun. Er eg tók að skreiðast
á fætur, lagðist faðir minn og dó eftir
hálfsmánaðarlegu. Og nú kemur það,
sem eg ætlaði eiginlega að segja frá.
Eg var fremur þreklítill unglingur,
fáskiptinn, bókhneigður og mikið
mömmubarn. Eg vissi, að nú mundi
heimilið leysast upp, því að þá var
ekki um neina aðstoð að ræða, sem
ekki hefði þurft að vera mikil næstu tvö
eða þrjú árin, svo að við bræðurnir,
því að bróðir minn var tveimur árum
eldri en eg, hefðum getað séð um heim-
ilið. Eg gat ekki hugsað til þess að fara
frá móður minni, og allt haustið, sem
faðir minn dó, gekk eg að störfum mín-
um við fjárgæzlu, fámáll og hljóður og
bað Guð þess heitt og innilega dag
hvern að fá að deyja.
Við þetta þarf í raun og veru engu
að bæta. Enginn vissi um þessa bæn
mína og sálarkvöl, ekki einu sinni móð-
ir mín, en allir geta skilið, að eitthvað
þarf til, að 12 ára unglingur óski sér
heitt og innilega dauðans.
Af þessari reynslu minni, hef eg get-
að gert mér dálitla hugmynd um, hversu
börn hljóta oft að þjást, sem verða að
hrökklast burt frá bernskuheimilum, er
þau leysast upp af einhverjum ástæð-
um. Það er því eitt af hinum miklu vel-
ferðarmálum mannkynsins, að finna ráð
gegn sundrung heimilanna. Til þess skal
vanda, sem vel á að standa. Mikil léttúð
og fávizka hefur ríkt í sambandi við
hjúskap, fræðsla um það mál verið
lítil eða engin, en nú eru þjóðir að
vakna til meðvitundar um, að fleira er
böl en styrjaldir, tæring, krabbamein
og áfengisneyzla. Heimilisböl er talið
hverju böli þyngra, og er því bót við því
flestu öðru mikilvægara. P. S.
Æskuinenn á vflligöÉum
Átta bílum og eins mörgum mótorhjól-
um var stolið um eina helgi í Oslo í sept-
ember, segir Folket, og í ágúst var stolið
60 farartækjum. Flestir þjófarnir eru pilt-
ar á aldrinum 16—18 ára. Um eina helg-
ina náði lögreglan tveimur piltum, sem
höfðu stolið 8 bílum á tveimur dögum.
Raunalegt er það, að uppeldi og menn-
ing kristinna þjóða, bæði okkar og ann-
arra, skuli ekki ná betur fyrir rætur hinna
margvíslegu meina mannfélagsins, að
fjöldi ungra manna skuli ganga veg ýmist
glæpamennsku, ódrengskapar og alls konar
óreglu. Hvernig á að lækna þessi mein? •—
Verður það gert með eintómri fræðslu? —
Þarf ekki að koma hér til göfgandí trúar-
og hugsjónalíf?
Sæmír þeim ekki
Ekki sœmir konungum að drekka vín,
né höfðingjum áfengur drykkur.
Þeir kynnu að drekka og gleyma
lögunum
og rangfcera málefni allra aumra
manna. Orðskv.
Eifturl y I j asmy gl
í Bandaiíkjunum
Snemma á þessu ári komst upp um
geysilega öflugt fyrirtæki áfengis- og
annarra eiturlyfjaleynisala. Þar var ung-
ur maður, Robert Gizzo að nafni, er
varð til þess að upp komst um bófana.
Faðir hans Anthony R. Gizzo hafði lengi
verið samverkamaður glæpamanna-
samtaka, er stjórna áfengisleynisölu,
fjárhættuspili og vændiskvenna iðju. —
Fyrir mörgum árum notuðu þessi glæpa-
mannasamtök þenna mann til þess að
draga A1 Capone og Torrio inn í sam-
tökin. Hann leysti það verk sitt svo vel
af hendi, að samtökin settu hann yfir
flutning á öllum eiturlyfjaflutningi á
milli Chicago og St. Louis. Fyrir hvert
einasta gramm, sem verzlað var með
af morfíni, hiroin og marijuana, fékk
Gizzo hinn eldri sínar prósentur. — 10
þúsund manns unnu undir stjórn hans
að þessari geðslegu iðju.
Svo tók Gizzo að setja son sinn inn
í fyrirtækið, og var hann svo settur til
þess að sjá um flutning á þessari vöru
á vissu svæði. í marz í fyrravor átti
ungi maðurinn að leggja af stað frá bú-
jörð einni með allmikinn flutning af
svínskrokkum. Bújörð þessi var þó í
raun og veru geysimikið geymslusvæði
fyrir alls konar eiturlyf og áfengi, og
svínaskrokkarnir voru troðfylltir af slíkri
vöru. Ungi maðurinn og annar bílstjóri,
rúmlega sextugur, lögðu af stað með
flutninginn og átti þetta að vera þriggja
daga ferð, en tíu klukkustundum eftir
burtförina, fann lögreglan gamla mann-
inn deyjandi við veginn. Henni tókst að
handsama unga manninn og hann ját-
aði allt. Gert var boð eftir föður hans,
og er þeir tóku tal saman í fangaklefa
unga mannsins, varð faðirinn svo æstur,
að hann féll dauður niður. Hann slapp
þannig við handtöku, og glæpamanna-
samtökin gerðu útför hans dýrðlega. —
Líkkista hans var hjúpuð dýrasta silki
og á kafi í blómsveigum. Hefði dauð-
inn ekki leyst manninn frá öllum vanda,
hefðu þessi sömu glæpamannafyrirtæki,
er gerðu útför hans geysilega ríkmann-
lega dæmt hann til dauða og séð einnig
um aftökuna.
Þessi glæpamannasamtök tóku upp
á því árið 1939 að selja námsfólki í skól-
unum eiturlyf. Þetta sannaði Kefauver-
nefndin.
Þetta er starfsemin, sem átti að
hverfa í Bandaríkjunum, ef áfengis-
bannið yrði afnumið, en hún hefur
aldrei verið öflugri en einmitt í skjóli
hinnar frjálsustu áfengissölu í ríkjun-
um. En nú þegja samverkamenn glæpa-
mannasamtakanna, auðkýfingarnir, sem
notuðu milljónir sínar og ýms keypt
stórblöð til þess að eyðileggja áfengis-
bannið. (Heimild: Folket).