Eining - 01.12.1953, Blaðsíða 9

EINING
9
um andlega heimi í hugleiðingum og með bæn. Þaðan fáum vér
hjálpina til þess að skilja oss sjálfa. Þaðan hafa mennirnir feng-
ið allar opinberanir, sem hafa gert líf þeiri'a og störf betri og full-
komnari. Og ef vér lítum til vors ytra daglega lífs, þá sjáum vér
þetta lögmál speglast nú í lífi þeirra, sem vér búum og lifum
með í nágrenni voru.
Á sumrin þegar eru bjartir og yndislegir dagar, þá fer hver
sem getur burt til þeirra staða, þar sem friður og fegurð guðs
nýtur sin í næði, og menn reyna að teyga í sálir sínar, sem mest
af þeim dýrðlega krafti, sem sólin og sumardýrðin veitir oss, en
hvaðan er þessi kraftur og styrkur, er hann ekki allur kominn frá
hásölum guðs dýrðar, þar sem ódáinsfæðan er til reiðu fyrir
alla þá, sem hana þrá og hennar vilja neyta, en sumardagarnir
og sumarsólin eiga sitt stutta tímabil, en eftir þann tíma, sem
líður fljótt eins og draumur eins og allt það, sem oss finnst yndis-
legast, kemur svo haust og vetur með dimmum dögum og löngum,
þar sem geisladýrð sólarinnar er oss fjarri að miklu leyti, en þá
eigum vér dæmi Krists um hið daglega samband við kærleikssól
guðs dýrðar, og það er sannleikur, sem oft hefur gerzt í lífi mann-
anna, að daglegt samband við guðs dýrðarheima í bæn og trú,
veitir jarðneskum líkama vorum það þrek og þann styrk, að mitt
í skammdegismyrkrinu getur sál og líf mannsins öðlast þá birtu
og blessun, sem öllu jarðnesku sólskini tekur fram, sem aldrei
verður háð árstímum né neinu jarðnesku timatali, því að það
er kraftur guðs, dásamlegur, eilífur og hið heilaga læknismeðal
fyrir líkama og sál hvers og eins, sem öðlast þá náð að geta tekið
á móti honum.
Lítum á mennina að lokum. Ef nokkur hér hyggur að þessi orð,
sem ég hef sagt hafi verið þokukennd eða fjarri sannleikanum,
þá fylgist sá maður nú með mér í því, sem ég segi að lokum.
Vér skulum hugsa oss, að ég og þú, vér leggjum af stað saman
í ferð, stóra ferð til þess að virða fyrir oss bræður vora og systur.
Hvað sjáum vér á þessu ferðalagi, hverju kynnumst vér. Auð-
vitað myndum vér kynnast ríkum og fátækum, heilbrigðum og
sjúkum, ungum og gömlum. En við nánari athugun myndu allir
skipast í tvo flokka, annars vegar þá, sem hefðu áhyggjur, væru
vakandi og sofandi í daglegu stríði, þreyttir af erli og þrasi þessa
heims, ef til vill allir góðir inn við beinið, en hafa aldrei gefið
sé tíma til þess að minnast þess, sem Jesús sagði forðum við
Mörtu: Eitt er nauðsynlegt; og svo hina, sem hafa eignast skiln-
ing á daglegu sambandi við heima guðs dýrðar, menn sem eru
hógværir, umburðarlyndir og verka alls staðar eins og græðandi
smyrsli á öll þau sár, sem verða á vegi þeirra.
Gott er að eignast samfylgd slíkra manna hér í heimi og læra
af þeim, taka í hönd þeirra, njóta vináttu þeirra, heyra þá bera
blak af öðrum, bera vinar og kærleiksorð á milli allra manna leynt
og Ijóst. Og daglegt samband við guðs heima verkar beinlínis á
ytri ásýnd vora, þar bregst ekki, að þeir sem hugsa gott bera
elsku til guðs og manna, fá þann svip í andlitið með árunum, sem
er endurspeglun af göfugri og góðri sál.
Ég hef áður minnst á það hér, hve góð dæmi eru til um það,
héðan af landi, hve góðir og göfugir menn skiluðu af sér fögru
og sviphreinu andliti, eftir að þeir höfðu skilið við en það er
aðeins skuggsjá hjá þeirri fegurð, sem hver góð og göfug sál
hlýtur hjá honum, sem er kærleikurinn og uppspretta lífsins. —
í upphafi máls míns talaði ég um helgisöguna um Lazarus. Nú
ætla ég að ljúka máli mínu með því að segja ykkur aðra sögu.
Hið heimsfræga skáld Tolstoy, segir á einum stað frá hertoga
einum í Rússlandi, sem átti eina dóttur, er var ófríð en góð og
göfug.
Einu sinni bar konungborinn gest að garði hertogans. Hann
dvaldi þar um tíma og svo bað hann þeirrar dóttur hans og fór
brúðkaup þeirra síðar fram. Nokkru síðar kom maður úr ná-
grenninu til halarinnar, hitti þar gamlan þjón hertogans og sagði
við hann, að allir hefðu orðið undrandi, þegar þessi tigni og fall-
egi maður kvæntist þessari ófríðu dóttur hertogans. Þá mælti
gamli lífsreyndi þjónninn: Ég og við í höllinni skiljum það vel.
Því oftar, sem við sáum andlit hennar og svip, því fegurri var
hún, fegurð hennar kom að innan frá sál hennar. Þessi fegurð
var uppljómuð til allra, sem hún átti samleið með.
Það er eins og sömu einkennin hafi komið fram í andliti her-
togadótturinnar, eins og sagan í upphafi ræðu minnar segir, að
gerzt hafi hjá Lazarusi, en þetta er hvort tveggja vitnisburður-
inn um hina innri fegurð, sem kemur að ofan frá dýrðarheimum
guðs, fegurð, sem aldrei fölnar, sem verkað getum í mönnum
og í gegnum þá, og gerir þá sjálfa fagra og verk þeirra björt og
unnin í þjónustu kærleikans.
Ástríki faðir á himnum,
gefðu oss þá náð að vér megum daglega sjá inn í þína dýrðarlieima,
fá skilninginn þaðan, Ijósið í sál vora þaðan, friðinn frá þér, og
kærleikann til þess að gera það, sem þér er velþóknanlegt oss til
sáluhjálpar, en systrum vorum og bræðrum til blessunar.
í hinum víðáttumikla þjóðgarði Canada, er þessi dásamlegi staður, Banff, í Klettafjöllum Ameríku. Fyrr á timum var þar samkomu-
staður Indíánanna, og þeim hefur sjálfsagt fundist þeir vera ríkir á meðan þeir áttu einir þetta undursamlega og mikla fjallaland,
auðugt af himingnæfandi fjallatindum, djúpum og friðsælum dölvm, fossum, ám og lygnum vötnum, skógi, alls konar gróðri og miklu
dýralífi. — Nú er á staðnum hið glæsilega liótel Kyrrahafs-járnbrautar Canada. Þar er oft gestkvæmt, þótt ekki sé dvalarkostur þar
ódýr. í Banff eru lieitir hverir og náttúru-
fegurð mikil.