Íþróttablaðið - 01.01.1927, Page 6

4
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
til félaganna. Annars skal eg rita betur um þessi
síðasttöldu atriði í næsta blaði.
í. S. í. á feikna mikið starf óunnið. Það hefir
að eins lokið bernsku- og æsku-skeiðinu. Nú er
það að verða að unglingi. Og sá unglingur á, eins
og allir unglingar, að þroskast og sækja ótrauður
fram, hærra, hærra, nær takmarkinu: Allir Islend-
ingar, konur sem karlar, hraustir og heilbrigðir á
líkama og sál, og víðkunnir meðal annara þjóða
um alt, sem gott er og göfugt.
Ef að stjórn I. S. I. og félögunum í sambandinu
auðnast að mætast betur en áður til samstarfs,
ekki aðeins um íþróttirnar sjálfar, heldur engu
síður í félagsstarfinu og á fundum, og í eflingu
heilsusamlegs Iífernis í öllum greinum, þá mun rísa
ný starfsöld og áhuga, sem öllum hlýtur að verða
til blessunar.
Og með þeirri ósk að svo megi verða, árna eg
I. S. I., bæði stjórn og félögum, heilla á 15 ára
afmælinu.
St. Bj.
íþróttamennimir og 1930.
Blöðin og ýms félög hafa undanfarið rætt margt
um alþingishátíðina 1930, sem Guðmundur Finn-
bogason svo heppilega kallar dómsdag íslendinga.
Vmsar tillögur hafa komið fram um fyrirkomulag
hátíðarinnar, einkum frá Þingvallanefndinni eða for-
manni hennar, og svo frá einstökum mönnum, og
nokkur félög hafa skipað nefndir til þess að und-
irbúa þátttöku sína í hátíðinni og sýningum þeim>
sem líklegt er að henni verði samfara. En áformin
eru að miklu leyti loftkastalar enn, bollaleggingar
og ráðagerðir.
Og þó eru ekki nema þrjú ár óliðin til dóms-
dags. Þrjú ár eru mjög skammur tími til undir-
búnings öðru eins stórmáli og hér er um að ræða.
Það er sumra siður að skjóta öllu á frest þangað
til komið er í eindaga og flaustra þá öllu af á síð-
ustu stundu. En undirbúningi alþingishátíðarinnar
verður ekki flaustrað af, svo að hátíðin verði
skammlaus. Ef ekki verður hafist handa þegar í
stað og unnið vel þennan skamma tíma, sem enn
þá er ódrepinn, er hætt við að þjóðinni fari líkt á
dómsdegi og húsbóndanum, sem ekki er búinn að
raka nema annan vangann á sér, þegar gestirnir
koma. — —
Það er eins og sumum sé lítið gefið um skrafið
um alþingishátíðina 1930. Þeir eru eitthvað að tauta
um tildur og hégómáskap og um að sýnast, þegar
hana ber á góma. Það er satt, að hátíð, sem efnt
er til í dauðans ofboði og á síðustu stundu verður
aldrei annað en hégómi og tildur, og verður henni
þannig háttað, að meira verður hugsað um sjón en
reynd, Flaustursverkin hljóta að verða yfirborðsverk,
gerð til þess að sýnast, en það sem vel er til vand-
að sýnist ekki meira en það er. Undirbúningslaus
hátíð 1930 er verri en engin — hún er blekking
eða grímudansleikur. En með samhuga undirbún-
ingi allrar þjóðarinnar er hún mælikvarði, sem sýnir
hvað íslendingar geta, eftir þúsund ára búskap í
landinu, — hún er próf. Og það þykir fífla siður
að ganga undir próf undirbúningslaust. Þessi stuttu
þrjú ár verða því að vera einskonar upplestrartími.
Það er varla við því að búast að þjóðin skapi mikið
nýtt á þeima tíma, en hún getur fullkomnað sig í
því sem hún kann og lagfært gallana á sveins-
stykkinu sínu áður en hún skilar því.
Hún verður að gera þetta — vegna sjálfrar sín.
Eingöngu vegna sjálfrar sín. Aðrar þjóðir læra ekki
af hátíðinni 1930, það erum við sjálfir sem eigum
að læra. ]ú, aðrar þjóðir læra eitt: að þekkja Is-
lendinga. Það verður okkur til gagns, ef rétt er að
farið, en til ógagns, ef rangt er að farið. Sumir tala
háðuglega um hátíðina og telja hana gerða til þess
að sýnast fyrir útlendingum. Hún á að vera til þess
að sýna oss sjálfum hvað við eruin — og útlend-
ingum líka. Því er nú einu sinni svo varið, að eng-
um miðar áfram metnaðarlausum, og þjóð, sem gref-
ur sig lifandi eða fer í felur með sjálfa sig, lendir
í eilífum skugga og lærir aldrei að þekkja sjálfa
sig eða þroska sína eigin vitund. — —
Það má ganga að "því vísu, að verkum verði
skift undir hátíðina milli þeirra félaga, stofnana
og einstakra manna, sem liðtækust teljast, og má
það helst ekki dragast lengi úr þessu. Iþróttamenn-
irnir þurfa ekki að bíða eftir verkaskiftingunni, því
þeir vita hvaða hlutverk þeir eiga að rækja. En
máske er þeim eigi jafn ljóst, hve mikið hlutverkið