Íþróttablaðið - 01.01.1927, Page 7

ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
5
er. Nú vil ég biðja þá að muna vel og gleyma því
aldrei næstu þrjú árin, að það eru þeir, sem eiga
að setja svipirm á hátíðahöldin 1930. Geri þeir það,
mun svo saman draga nieð þeim og íþróttamönn-
um annara þjóða á næstu árum, að eftir 1930 mun
það ekki þykja tíðindum sæta þó íslenskur maður
setji Norðurlandamet.
Fögur íþrótta- og fimleikasýning getur orðið
minnistæðasti liður hátíðarinnar 1930. En þá verð-
ur hún að vera sýning margra en ekki fárra. Hvert
hérað landsins verður að senda að rninsta kosti
eina tylft manna, er taki þátt í sem flestum íþrótt-
um. Þátttaka íþróttamannanna á að verða í líkingu
við það, sem hún er á Olymps-mótum, og hvert
hérað að koma frarn sem sjálfstæður aðili. Skap-
ast þannig holl samkepni milli héraðanna og þau
héruðin fara að herða sig, sem nú eru aftur úr.
Enn sem komið er eru það kaupstaðirnir, sem
skara frarn úr í íþróttum, en í sveitunum hljóta að
öllu samanlögðu að vera til betri íþróttamannaefni,
en þar. Menn kenna strjálbýlinu um, en gæta þess
ekki, að flestar útiíþróttir geta menn iðkað einir
eða við annan mann, ef þeir að eins fá leiðbein-
ingu í undirstöðuatriðunum og læra réttan stíl í
byrjun. Þá leiðbeiningu veita námsskeiðin, sem nú
er farið að halda víðsvegar um land. Og þeim
fjölgar óðum, sem lært hafa að kenna íþróttir, svo
þáttttakan getur orðið almenn, ef menn vilja.
I sveitunum stendur íþróttahreyfingin víðast hvar
á sömu fótunum og ungmennafélagsskapurinn. Sá
félagsskapur virðist enn ekki hafa náð tökunum á
því verkefni sem honum er ætlað, starfið gengur
skrykkjótt og samvinnu vantar þar mjög. Nú virð-
ist svo, ef dæma skal eftir þeim tillögum, sem fram
hafa komið, sem félögin ætli að reyna að reka af
sér slyðruorðið og hafa sæmilegan viðbúnað undir
hátíðina. Sá viðbúnaður verður ekki eingöngu
fólginn í aukinni íþróttastarfsemi. Hann þarf líka
að beinast að endurvakningu alls þess, sem þjóð-
legt er. Þátttaka íþróttamanna og ungmennafélaga
á að vera sýning á æskulýð landsins og hugsjón-
um hans og endurvakning þess, sem liðin saga
þjóðarinnar á fegurst.
Þetta má gera með íþróttasýningum og fleiru.
Eg get nefnt eitt, sem gæti verið fullgilt fordæmi
fyrir þátltökunni á þingvöllum 1930: fálkahátíðir
(Sokol) Tjekka. Þær munu vera þær fegurstu æsku-
hátíðir, sem nú eru haldnar í veröldinni. Sú síðasta
var haldin í suniar. Þar er ekki að eins hafðar
leikfimissýningar (sokol-félögin eru ungmennafélög
sem hafa leikfimi sem aðalgrein á stefnuskrá sinni)
heldur eru sýndir leikir, hafðar skrautsýningar af
ýmsum viðburðum í lífi þjóðarinnar og því um líkt.
Vil ég ráðleggja frömuðum ungmenna- og íþrótta-
hreyfingarinnar að kynna sér fyrirkomulag þessara
hátíða, sem flestum ber saman um að skari stór-
um fram úr sjálfum Olymps-leikunum.
Ungmennafélög landsins eiga að reisa sér búðir
á Þingvelli að fornum sið, eina fyrir hvert hérað,
og hafast þar við meðan á hátíðinni stendur. Þau
eiga að halda þing á Þingvelli í vor, þar sem mæti
fulltrúar frá hverju héraði á landinu, og gera þar
endanlega skipun á öllum undirbúningi undir al-
þingishátíðina. Undir eins í vor! Og fulltrúarnir
eiga að byggja tóptirnar meðan þeir eru á þesssu
þingi. Það er undirbúningur annarar meiri þegn-
skylduvinnu, sem síðar kemur, nfl. þeirrar, að hlaða
grjótgarðinn kringum þjóðgarðinn væntanlega. Því
þjóðgarður varinn rneð gaddavírsgirðingu geturaldrei
borið nafn með rentu. Framkvæmd þjóðgarðshug-
myndarinnar á að byggjast á sjálfboðaliði æsku-
lýsins íslenska.
Hér er eigi rúm til þess að fara út í einstök
atriði undirbúningsins. Þau verða íþrótta- og ung-
mennafélögin sjálf að rökræða í samráði við aðal-
forstöðunefnd hátíðahaldanna. Ég veit ekki hvort
sú aðalnefnd er til enn þá. Mér er kunnugt um
Þingvallanefndina gömlu, um alþingissögunefndina
og um þíngmannanefndina frá í vetur sem leið, en
hitt er mér eigi kunnugt hvort nokkurri af þeim
nefndum er ætlað að hafa yfirumsjón með hátíða-
höldunum og undirbúningi þeirra. Þau einstöku fé-
lög og sambönd, sem ætla sér að taka þátt í há-
tíðahöldunum, munu því tæpast vita hvert þau eiga
að snúa sér. Væntanlega gengur næsta alþing frá
þessu og gerir endanlega skipun um yfirumsjón
hatíðarinnar.
En hvað sem þessu líður, þá mega íþróttamenn-
irnir ekki draga sinn undirbúning von úr viti og
bíða eftir yfirvöldunum. Þeir verða að hefjast handa
strax. Þess eru mörg dæmi, að menn hafi orðið
góðir íþróttamenn á þremur árum, en á einu ári
eða nokkrum mánuðum verður enginn það. Árið
1930 verður úr því skorið, hvort íslenskir íþrótta-