Safnaðarblaðið Geisli - 24.12.1959, Blaðsíða 6

--- XIV. JÍRGAMuH --- 3AVUASARBLAÐIÐ GEISLI --- JÓLABLAÐ 1959 --- 6 -----
sarði hörkulega, en þó neö hæöni í röddinni: "HvaÖ ert Lú, sveinstaulinn,
aÖ dylgja neð? Értu aö gefa í skin, aö erindi "þín að Dalshlíð scu kvon-
bænir?"
Einar svaraði ekki, svo aö faðir ninn hclt áfran eftir andartak: "By
banna bér að fara yfir að Dalshlíð fyrr ezi eg hefi konist að hinu sanna".
Mcr eru bossi orð fööur níns oinlcar ninnis
isstæð, bvi aÖ og gorði nor
ljóst, aö þau hlytu aö snorta Einar óþyrnilega.
II.
Svo var ]mð fáun dögun fyrir .jól, að eg var sen'dur yfir að Dalshlíð,
til þess að láta fólkið bar vita, aö Einar ætlaði í kaupstaöimi daginn
oftir. Var þaö venja, að okki var svo fariö.í kaupstaö frá öðrun bænún, að
ekki væri það tilkynnt daginn áður á hinn bæinn. : t
Þegar óg var aö leggja af stað, bað Einar nig fyrir lítið bróf,'sen
hann baö^nig að kona til Ingu í Dalshlíð, en hún var á svipuðun aldri og
Einar, dóttir hjónanna í Dalshlíð. Bað Einar nig að kona brófinu til Ingu,
án þoss að aðrir yröu þess varir. ^
Ég rækti erinði nín í Dalshlíð og hafði aðeins viðdvöl, neðan óg naW
góögerða. ^lnga baö ::.;ig fyrir bróf til Einars, son óg launaði til hans. Eg
gleyni því aídroi, hvað Einar varð- glaður, þogar óg fókk honun brófið.
Einar fór daginn oftir i kaupstaðarferöina og bjóst við að lconaíaftur
á Þórláksnessu. Veður var fagurt, bogar hann fór og gangfæri hið ákjósan-
logasta, rifahjarn yfir allt.
III.
Að norgni Þorláksnessu var veður gott, on drungalegt. Rótt fyrir há-
degið syrti enn neir að og fór að snjóa. í rökkurbyrjun var koninn. bylur.
Allir á heinilinu voru nilli vonar og ótta. Ef Einar hefði lagt af
stað ur: norguninn frá kaupstaðnuu, var hann nu að berjast við bylinn.
Kvíðinn óx eftir því se: á kvöldið loiö. Þjakandi óvissan lagðist c-ins
og r.ara yfir heinilisfólkið. AÖ vanda las faðir ninn húslestur. En óg átti
srfitt neð að fylgjast neð orðun hans, einkua þegar byljirnir skullu á
baðstofuþakáunni.
Kvöldið leið, og nóttin ,kon. Allir gengu bögúlir til hvílu. Eg lá
vakandi langt fran eftir nóttu, og varð bess var, að foreldrar nxnir rædd-
ust loiigi við, nokkru áður en óg fosti svofnirn. Eoroldrar ninir höfðu ^
svefnherbergi, sen afbiljað var innst.í baðstofunni, en höfðalagið á rúioiw
xnu var upp við skilrúnið, svo að óg hoyröi óninn af lágværu tali þoirra
foreldra ninna.
IV.
Sncnna á aðfangadagsnorguninn var risiö úr rokkju. Veðrinu hafði hclu-
ur slotað, þó var enn bylur. Allir fóru til vorka. Eátt var talaö, nenn
1-ao nauðsynlegasta. En þótt lítiö væri ur Einar taláð, bjó þó ótti í huga
allra. Það var kvoljandi ótti ui:: afdrif Einars.
Þogar fran á da;inn loið, fór enn að draga úr veðrinu, svo að öðru
hvoru rofaði nokkuð til.
Eg var að Ijúkn viö að gofa á garðann hj í lö:.:bunu;;, bogar Þorgorður
systir r.ín, ser: var ári yngri or. ó; , kor að húrðimii á íanbakófanun óg
kallaði, að Einar væri koninn. Eg flýtti :::ór hoir:. Þar var Eina.r koninn,
heill á -hiífl. Eama hafði lagt af stað snoix:a að norgni Þorláksr.essu.Þog-
ar hríðin skall á, var harn kor.:im: rúrlog.a holning .loiðarimiar hein. Hclt
hann þó áfrar: un stund. En þegar vc-örið harðr.aði, sá haim sór ekki fært ao
halda áfr-an og gróf sig. í fönn. Þegar . svo f-ór að draga úr veðrinu undir
r.orguniroi, lagði hami aftur af stað. Sagði hann, að eftir þ.að hefði engu
vcrið líkara en einhvor æðri hönd hofði leitt sig leiðina hcin.
Þotta aðf-angad.a ;;skvöld jóla vo.r sannkölluð fagnaðarhátíö á heinilinu..