Einherji - 13.11.1956, Blaðsíða 2

EINHERJI
Þuríður Hagalínsdóttir frá Súðavík
MINNIN
Hinn 27. f. m. lézt hér í bænum
Þuríður Hagalínsdóttir frá Súða-
vík, að heimili sonar síns, Ragn-
ars Guðjónssonar.
Þuríður var Vestfirðingur að
ætt. Fædd að Eyri í Seyðisfirði
og ólst þar upp að nokkru með
fósturmóður sinni, en síðar á
ýnisum bæjum í ísafjarðardjúpi.
Eins og þá var venja voru ungl-
ingar snemma látnir fara að vinna
fyrir sér og ekki var Þuríður þar
nein undantekning, enda mun liún
ekki hafa náð fermingaraldri er
hún þurfti að sjá sér sjálf far-
borða. Um menntun var því ekki
að ræða, enda lítið þá um skóla.
En þó munu þeir, er einhverja
áttu að, hafa notið einhverrar til-
sagnar umfram það, er nauðsyn-
legt þótti til þess að komast í
kristinna manna tölu.
Þrátt fyrir það að Þuríður færi
á mis við iþá tilsögn, er flestir
foreldrar létu börnum sínum í té
á æskuárum þeirra, þá tókst
henni að bæta sér það upp síðar
með • sjálfsmenntun. Enda varð
það svo, að er Þuríður var full-
tíða kona stóð hún ekki jafnöldr-
um sínum að baki, hvorki til
munns né handa, jafnvel þeim, er
notið höfðu almennrar skóla-
göngu, eins og hún var í þá daga.
Sérstaklega minnist ég þess, hve
hún var ljóðelsk og söngvin. Hún
hafði yndi af söng, enda sat hún
sig aldrei úr færi að fara á söng-
skemmtun, ef hún var í boði.
Um tvítugsaldur giftist Þuríður
Guðjóni Davíðssyni, sem einnig
var Vestfirðingur. Þau hjónin
byggðu sér hús í Súðavík, sem
síðar var kallað Brekka og þar
áttu þau heima, þar til að þau
fluttu hingað. Tvo sonu eignuðust
þáu Þuriðu'r og Guðjón, Hallgrím
og Ragnar, en Hallgrímur dó er
hann var 26 ára. Einn fósturson
ólu þau upp, Gísla Guðmundsson,
og mun hann vera búsettur
vestra. ;
Þau Þuríði og Guðjón þekkti ég
frá því er ég fyrst man eftir mér,
enda voru iþau næstu nágrannar
foreldra minna og vinafólk alla
tíð. 1 æsku var ég daglegur heima
gangur hjá Brekkuhjónunum. Er
ég nú, eftir nærfellt 50 ára kynn-
ingu læt hugann reika til liðinna
ára, þá er þar æði margs að minn
ast frá heimilinu að Brekku og
frá lífi og störfum Þuríðar. En
það er ekki tilgangurinn að rifja
það allt upp hér, þótt það væri
vel þess vert og lærdómsríkt.
Eitt af því fyrsta, sem ég man
eftir og dáðist mjög að síðar, var
hve allt var snoturt á Brekku.
Þrátt fyrir lítil efni, og á tíma-
bili jafnvel mjög þröngan fjár-
hág, — því Guðjón var um árabil
mjög heilsuveill og einmitt er
GARORÐ
hann var á bezta aldursskeiði —
þá tókst þeim hjónum að gera
heimili sitt mjög vistlegt. Guðjón
heitinn var mesta snyrtimenni,
enda báru öll verk hans vott um
það. Þuríður var mikii húsmóðir,
í þessa orðs fyllstu merkingu, sí-
starfandi og nostursöm. Þessir
eiginleikar hjónanna, ásamt góðri
samheldni, hjálpaði þeim til að
gera heimili sitt að fyrirmyndar-
heimili. Þuríður heitin hafði mik-
ið yndi af blómum og átti jafnan
mikið af inniblómum, er hún hirti
af ástúð og varfærni. Síðar gerðu
þau hjónin fagran blómagarð við
húsið að Brekku og bar sá garð-
ur ótvírætt húsmóðurinni vitni
um smekkvísi og nostursemi, enda
átti hún mörg handtökin í garð-
inum sínum.
Þuríður var mjög handlægin.
Tilsagnarlítið varð hún ágæt
saumakona og saumaði mikið.
Ekki fóru nágrannar Þuríðar var-
hluta að þessari kunnáttu henn-
ar, því þar naut margur góðs af,
er ella hefði orðið án að vera, því
fátt var um saumakonur heima
og dýrt að koma niður saumaskap
á Isafirði. Eg minnist þess sem
unglingur, er líða- tók að jólum
og allar húsmæður, er eitthvað
gátu, voru önnum kafnar við að
sauma jólafötin á krakkana, að
þá heyrði maður ekki ósjaldan
þessi orð hjá nágrannakonum
Þuríðar: „ég kem aldrei þessari
flík saman“, eða ,,ég er komin í
hönk með þennan saumaskap.“
En svo kom þetta venjulega á
eftir: „ég hleyp til hennar Þuru
á Brekku, hún hjálpar mér.“ Það
voru ekki svo fáar grannkonurn-
ar eða kunningjakonurnar er
fengu hjálp hjá Þuríði við sauma-
skapinn og oftast fyrir ekkert eða
þá sáralitla borgun. „Vertu ekki
að hugsa um borgun“, var við-
kvæði Þuríðar, „ég fæ þetta greitt
á annan hátt, þótt ekki sé í pen-
ingum, ég hefi þá alltaf ánægjuna
af að sjá krakkann í nýrri flík.“
Satt var það, að hún hafði á-
nægju af að hjálpa öðrum. Sú
kvöð fylgdi flíkinni, að sá eða sú,
er hana fékk, varð að koma á jól-
unum og sýna henni sig í nýju
fötunum. Ekki þótti þeim, sem
flíkina fékk, það miður, að koma
til Þuru á Brekku, eins og við
krakkarnir kölluðum hana, því
jafnframt því sem von var á kerti
eða einhverju góðgæti, þá var það
víst, að hann fengi að heyra eina
fallega sögu eða kvæði. En Þur-
íður sagði afburða vel frá.
Þessi orð nágrannakvennanna:
„hún Þura á Brekku hjálpar mér“
voru mjög einkennandi fyrir störf
og lífsskoðun Þuríðar. Hún var
allt sitt líf að hjálpa öðrum, ef
ekki mönnum, þá skepnum. Eins
og fyrr segir var Þuríður mjög
laghent og mjúkhent. Var hún
því oft fengin til að hjálpa dýr-
um, er í nauðum áttu og tókst
henni það jafnan með prýði. Þetta
mun hafa orðið til þess, að síðar
var Þuríður fengin til að hjúkra
þeim, er voru mikið veikir og var
hún dáð af öllum, er nutu hjúkr-
unar hennar. Þessi störf urðu all-
oft tímafrek, en það aftraði henni
ekki frá að hjálpa, þegar í nauð-
irnar rak. Dálæti fólks á Þuríði
sem hjúkrunarkonu var síðar
staðfest af einni menntuðustu
hjúkrunarkonu, sem þá var til,
með þessum ummælum: Hún er
fædd til að hjúkra, hún hefur alla
þá kosti til að bera, sem bezt er
ákosið að ein hjúkrunarkona hafi.
Það má segja að hér sé mikið
sagt, en þó munu þessi ummæli
vera sönn.
Þuríður heitin var að eðlisfari
kát og Hfsglöð, og einhver sú
jafnlyndasta manneskja, sem ég
hef þekkt. En þótt hún væri kát,
þá var hún undirniðri alvöru-
manneskja, en gleðin og alvaran
voru svo samofin, að jafnvel hin-
ir döprustu atburðir milduðust af
hinni sönnu lífsgleði hennar. Þess-
ir eiginleikar munu hafa orðið
henni drjúgt veganesti á langri
æfi. Því hver er sá, sem ekki mæt-
EPLI
HVITKÁL
Kjötbúð Siglufjarðar
ir meira eða minna andbyri, þótt
á styttri æfi sé, en hennar varð.
Hið meðfædda léttlyndi gerði hana
alltaf unga í anda, þótt árin færð-
ust yfir.
Þuríður var félagsljmd og tók
drjúgan þátt í félagslífi heima,
einkum starfaði hún mikið í Ung-
mennafélaginu. Þar, sem annars
staðar, var hún óspör á að leggja
fram starfskrafta sína í þágu fé-
lagsins. Einkum var Þuríður dáð
af yngri kynslóðinni í félaginu.
Við vissum, að þar áttum við ör-
uggan málsvara. Hún skyldi okk-
ur svo vel og gat sett sig í okkar
spor. Þuríði skorti heldur aldrei
hjálparmenn, ef hún var eitthvað
að gera í félagsins þágu, þá voru
allir reiðubúnir að vinna með
henni. Eg get ekki óskað neinu
æskulýðsfélagi betra en þess, að
það eigi álíka Þuríði og við áttum
í Ungmennafélaginu heima.
Kæra, góða Þura mín. Þessi
fátæklegu minningarorð enda ég
með innilegasta þakklæti til þín
fyrir allt, sem þú hefur fyrir mig
gert, allt frá bernsku minni til
þinnar síðustu stundar. Þótt þú
sért horfin yfir landamærin, mun
minning þín ávallt vera í huga
mínum og í hugum ailra, er
kynntust þér.
Hjörleifur Magnússon
Nýkomið
Perlonefni og
Svört teyja í belti.
Verzl. G. Rögnvalds
Innheimta bæjargjalda.
Lögtaksinnhehnta ógreiddra útsvara og fasteignagjalda er hafinn.
Þeir sem I vanskilum standa mega því búast við lögtaksaðgerðum
næstu daga, án frekari tilkynninga.
Siglufirði, 1.. nóvember 1956.
BÆJARGJALDKERINN
Höfum fyrirliggjandi allskonar
ÞILPLÖTUR, KARLIT, TRÉTEX og KROSSVIÐ
Ennfremur margskonar hreinlætistæki með öllu tilheyrandi, svo sem:
KLÖSETT, HANDLAUGAR, BAÐKER
Væntanlegar með næstu ferð .. .. i
etdtraustar plastplötur á eldhúsborð.
KAUPFÉLAG SIGLFIRÐINGA
1 •— Byggingarvörudeild —